LIFO, 16/9/2009

Ένας ακέραιος άνθρωπος

Γνώρισα τον Αλέκο Παπαδόπουλο το 1987. Ήταν επικεφαλής της ΕΤ2 (σήμερα ΝΕΤ) κι εγώ είχα προτείνει μία εκπομπή λόγου. Δύσκολη περίπτωση, γιατί οι «Διάλογοι» ήταν η πρώτη πρόσωπο με πρόσωπο εκπομπή στην Ελληνική Τηλεόραση που δεν θα ήταν συνέντευξη, αλλά πραγματικός ισότιμος διάλογος.

Ο Παπαδόπουλος αποδέχθηκε την εκπομπή, δεν ρώτησε καν ποιους θα καλούσα, δεν ενοχλήθηκε που ο πρώτος προσκεκλημένος μου ήταν ο «δεξιός» Κωνσταντίνος Τσάτσος (στην πρώτη και τελευταία τηλεοπτική του εμφάνιση). Με στήριξε κι όταν οι εφημερίδες (συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες) με επέκριναν. Οι πρώτες διότι κάλεσα τον Τσάτσο και οι δεύτερες διότι «του αντιμιλούσα». (Ο ίδιος ήταν ενθουσιασμένος.)

Ακολούθησαν κι άλλες εκπομπές και ανανέωση του συμβολαίου μέχρι που τον Παπαδόπουλο διαδέχθηκε ο Αντώνης Στρατής (ιδιαίτερος του Α. Παπανδρέου), ο οποίος μου διαμήνυσε ότι πρέπει να του υποβάλω για έγκριση τους προσκεκλημένους. Παραιτήθηκα.

Από τότε, όμως, ακολουθούσα προσεκτικά την καριέρα του Αλέκου Παπαδόπουλου. Με είχε εντυπωσιάσει, στις λίγες συνεργασίες μας, το ήθος και η στέρεη λογική του. Ήταν ο τρίτος πολιτικός, από τις δεκάδες που είχα γνωρίσει, που κέρδισε την εκτίμησή μου. (Οι άλλοι δύο ήταν ο Στέφανος Μάνος και ο νέος Γιώργος Σουφλιάς.)

Είδα λοιπόν τον Παπαδόπουλο να παράγει μοναδικό έργο και ως υπουργός Οικονομικών (μας έσωσε από απειλούμενη κατάρρευση) και Εσωτερικών (Καποδίστριας) και Υγείας. (Μέχρι να τον φάει η Μαφία των Μιζαδόρων.)

Διαβάζοντας τώρα ότι ο Παπαδόπουλος δεν θα κατέβει στις εκλογές (ήταν από καιρό περιθωριοποιημένος), ένιωσα όπως όταν ο Καραμανλής διέγραψε Σουφλιά και Μάνο.

Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν αντέχει τους απαράβατα έντιμους ούτε τους ιδιαίτερα ικανούς. Καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας όπου επιπλέουν οι φελλοί και οι γλείφτες. Μας ενοχλεί και η αρετή και η ευφυΐα του άλλου.

Κι ενώ έγραφα αυτά, μαθαίνω πως αρνήθηκαν στον Σημίτη την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Και ανεγκέφαλοι και μικρόψυχοι. Κρίμα!

Νίκος Δήμου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13/9/2009

Statesmen και πολιτικάντηδες

Μια από τις πολλές ειρωνείες της ζωής είναι ότι αντιλαμβανόμαστε πληρέστερα τη σημασία γεγονότων, σχέσεων και προσώπων εκ των υστέρων, όταν εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτά, προσπαθώντας να διαυγάσουμε το νόημά τους. Οπως έγραψε ο Σοπενάουερ, τη ζωή τη ζούμε προς τα μπρος αλλά την κατανοούμε προς τα πίσω.

Οταν ένας πολιτικός αναγγέλλει την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική, τότε αρχίζουμε να αποτιμούμε με μεγαλύτερη καθαρότητα τα πεπραγμένα του. Οσο είναι ενεργός πολιτικός, τα κριτήριά μας είναι κατ’ ανάγκην περισσότερο επικαιρικά και λιγότερο αποτιμητικά -χρησιμοποιούμε κυρίως τον ενεστώτα χρόνο. Βλέπουμε όψεις της συνολικής εικόνας του πολιτικού όταν αυτός μεταμορφώνεται από ενεργό «παίκτη» σε αφηγηματικό «χαρακτήρα» - όταν η αφήγησή μας αναφέρεται στον αόριστο χρόνο.

Η αποχώρηση του Αλέκου Παπαδόπουλου, πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, από την κοινοβουλευτική πολιτική, προκάλεσε πληθώρα κολακευτικών αναφορών στον Τύπο. Δικαιολογημένα. Σε μια χώρα στην οποία η έννοια της μεταρρύθμισης έχει τόσο πολύ ευτελιστεί από τον Καραμανλή Β΄, η κοινοβουλευτική αποστρατεία του κ. Παπαδόπουλου γίνεται η αφορμή για να θυμηθούμε ότι υπήρξαν τολμηρές μεταρρυθμίσεις (όπως η δημοσιονομική εξυγίανση το 1993-1996, ο «Καποδίστριας», και η επιχειρηθείσα μεταρρύθμιση του ΕΣΥ, με τις οποίες ο κ. Παπαδόπουλος συνέδεσε το όνομά του), ότι όλοι οι πολιτικοί δεν είναι κενολόγοι, ασπόνδυλοι λαϊκιστές ή καιροσκόποι.

Αν η πολιτική δεν είναι μόνο εγκεφαλική δραστηριότητα αλλά και σωματική πράξη, καταλαβαίνουμε πολλά για έναν πολιτικό από τη γλώσσα του σώματός του και μόνο. Ο κ. Παπαδόπουλος ξεχωρίζει από τους περισσότερους ομολόγους του: σπανίως χαμογελά στα ΜΜΕ. Δείτε τον δίπλα στην κ. Μπακογιάννη ή τον κ. Σπηλιωτόπουλο και θα καταλάβετε τη διαφορά. Δεν είναι ότι δεν διαθέτει χιούμορ, αλλά ότι δεν πασχίζει να γίνει αρεστός. Δεν κολακεύει το πόπολο, δεν γλείφει τον αρχηγό, δεν ιδεοληπτεί. Πιστεύει στη δύναμη του επιχειρήματος, δεν φιλοτεχνεί την «εικόνα» του.

Ως Ηπειρώτης που μεγάλωσε με τις στερήσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας έμαθε τι σημαίνει ευθύτητα και νοικοκυροσύνη στη διαχείριση των κοινών. Ως σοσιαλδημοκράτης αντιλαμβάνεται το σημαντικό ρόλο του κράτους στην προστασία των συλλογικών αγαθών, αλλά, ως φιλελεύθερος κεντροαριστερός, γνωρίζει ότι μόνο μια ακμαία οικονομία της αγοράς μπορεί να παράγει και να αναδιανείμει πλούτο. Ως εκσυγχρονιστής θαυμάζει τις προηγμένες δυτικές χώρες όχι μόνο για τα επιτεύγματά τους, αλλά και για τις αξιακές προϋποθέσεις που τα παρήγαγαν. «Σε αυτές τις χώρες», γράφει στο στοχαστικό βιβλίο του «Τα Βήματα του Εστερναχ», «ο ορθολογισμός, η φιλοπονία, η φιλεργατικότητα, η πειθαρχία σε άτυπους κανόνες συμπεριφοράς, καθώς και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν προήλθαν από “κανονιστικούς” τυπικούς νόμους, αλλά είναι γεννήματα μακροχρόνιων αξιακών συστημάτων». Οι θεσμοί, «αυτονομημένοι από την κομματική «νομενκλατούρα» και άλλα συμφέροντα», παρέχουν στην κοινωνία μια «συλλογική ευφυΐα», η οποία λειτουργεί κανονιστικά: άρχοντες και αρχόμενοι εσωτερικεύουν κοινές αξίες και εκπαιδεύονται σε «αυτο-πειθαρχημένες συμπεριφορές».

Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τέτοιους βεμπεριανού τύπου συλλογισμούς, πόσω μάλλον να τους ενσαρκώσει. Αριβίστες, ακαλλιέργητοι, και γλοιώδεις πολιτικάντηδες αδυνατούν να σκεφτούν ρηξικέλευθα και αδογμάτιστα για το κοινό καλό· κύρια έγνοια τους είναι πώς θα αποσπάσουν, πελατειακά ή «επικοινωνιακά», την ψήφο μας.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που γνωρίζει καλά ότι το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας είναι ο ιστορικός τρόπος που λύνουμε τα προβλήματά μας - η απαξίωση των θεσμών, η ανοχή της παρανομίας, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ο κομματισμός. Με εξαίρεση τον Στέφανο Μάνο, είναι ο μόνος πολιτικός που μονότονα επισημαίνει, εδώ και αρκετά χρόνια, τις τεράστιες συνέπειες του δημοσιονομικού προβλήματος και αναδεικνύει τις πολιτικές του ρίζες. «Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας», είπε στην κεντρική παρουσίαση του βιβλίου του στην Αθήνα τον περασμένο Φλεβάρη, «είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα! Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του. Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει […] · που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του». Η ειρωνεία είναι ότι τα έλεγε αυτά ενώπιον των επιφανέστερων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος!

Δεν είναι τυχαίο που εκσυγχρονιστές, εικονοκλάστες πολιτικοί σαν το Στέφανο Μάνο και τον Αλέκο Παπαδόπουλο δεν θα είναι στην επόμενη Βουλή, ούτε ότι ευρωπαϊστές, ριζοσπάστες πολιτικοί σαν τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη ήταν στο περιθώριο των κομμάτων τους. Statesmen με αυτοπεποίθηση και παρρησία, αρχοντιά και κοσμοπολιτισμό, αντι-ιδεοληπτική σκέψη και ρηξικέλευθη πράξη δεν εκτιμώνται στα κομματικά ποιμνιοστάσια. Ασφαλέστεροι ο Μεϊμαράκης και ο Παπουτσής, η Καϊλή και ο Ψινάκης…!

Χαρίδημος Τσούκας

 REAL NEWS 13/9/2009

Έφυγε από την... απομόνωση

Πως και γιατί χώθηκε στο… ρουθούνι της Ιπποκράτους

Παρολο που του αρέσει το τάβλι και το ηπειρώτικο κλαρίνο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν είχε σκοπό να αποστρατευτεί από την πολιτική στα 60 του... Αναγκάστηκε, όμως, όταν είδε κλειστή την πόρτα του Γιώργου Παπανδρέου και κατάλαβε ότι το μόνο που είχε να περιμένει την 5η Οκτωβρίου ήταν να γίνει ένας «μεροκαματιάρης βουλευτής της Β’ Αθηνών», όπως λένε οιπολιτικοί φίλοι του. Κάτι που δεν ταίριαζε στην πολιτική κουλτούρα του Ηπειρώτη πολιτικού, ο οποίος βάζει την εντιμότητα πάνω από κάθε άλλη φιλοδοξία, στα 20 χρόνια που πολιτεύεται...

Δεν επιχείρησε καν να συναντηθεί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, δεν προσπάθησε καν να γίνει αρεστός στο περιβάλλον Παπανδρέου. Απλώς τους κούνησε το μαντίλι και τους ευχήθηκε «καλή επιτυχία». Σε όσους ψιθυρίζουν ότι ονειρεύεται έναν υπερκομματικό ρόλο ή τον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας, απαντά θυμωμένα: «Εχω αίσθηση της γελοιότητας»...

Ο Αλ. Παπαδόπουλος είχε περάσει σε μία ιδιότυπη «απομόνωση» από τον Οκτώβριο του 2007, όταν τάχθηκε στο πλευρό του Ευάγγελου Βενιζέλου. Τότε, οι στενοί συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου, Φίλιππος Πετσάλνικος και Χάρης Καστανίδης, τον είχαν αποκαλέσει δημόσια «υπονομευτή». Τι είχε προκαλέσει το μένος της ηγεσίας;

Η άποψη του Αλέκου Παπαδόπουλου ότι δεν μπορεί να υπάρχουν συνταξιούχοι κάτω των 60 ετών, δηλαδή «εισοδηματίες του Δημοσίου». Ο Αλέκος Παπαδόπουλος χώθηκε ακόμη περισσότερο στο... ρουθούνι της Ιπποκράτους με τις συνεχείς διαφοροποιήσεις του σε θέματα οικονομίας. Οι προβλέψεις του μπορεί να δικαιώθηκαν, όμως οι εσωκομματικοί του επικριτές τον χαρακτήρισαν «νεοφιλελεύθερο». «Κανείς, ωστόσο, δεν αφουγκράστηκε την αγωνία ή δεν αξιοποίησε την πολύχρονη εμπειρία του πρώην υπουργού», λένε στενοί συνεργάτες του. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος βρέθηκε έξω από όλες τις κρίσιμες συσκέψεις της Ιπποκράτους, είτε σε θέματα οικονομίας, είτε σε θέματα συνενώσεων δήμων και κοινοτήτων, είτε σε θέματα υγείας. Και να φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για έναν πολιτικό του οποίου έχουν πλέξει το εγκώμιο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Γεώργιος ράλλης.

Στον τότε υπουργό Οικονομίας, άλλωστε, πιστώνεται η εφαρμογή του πιο δύσκολου Προϋπολογισμού που συνέταξε το ΠΑΣΟΚ το 1993, όταν παρέλαβε την εξουσία από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τη «σφραγίδα» του Αλέκου Παπαδόπουλου έχει και ο «Καποδίστριας Ι», η πρώτη επεισοδιακή συνένωση δήμων και κοινοτήτων.

Ηταν ο πρώτος υπουργός Υγείας που δεν μάσησε τα λόγια του όταν αντιλήφθηκε το μεγάλο φαγοπότι στον ευαίσθητο χώρο της υγείας. «Είναι γεμάτος από πιράνχας» είχε πει και όταν διαφώνησε με τη συνολική πολιτική του Κώστα σημίτη, δεν δίστασε να τα βροντήξει και να φύγει. Τότε είχε ανακοινώσει, μάλιστα, την απόφασή του να μην είναι ξανά υποψήφιος. Ποιος τον έπεισε να πολιτευτεί ξανά στις εκλογές του 2007; Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος έσπευσε να τον «αγκαλιάσει»... Λέγεται, μάλιστα, ότι τότε την αφισοκόλλησή του έκανε ο αδελφός του Γιώργου, Νίκος Παπανδρέου! Από τότε οι εσωκομματικές ισορροπίες άλλαξαν πολλές φορές... Η πρώτη σοβαρή ένδειξη που είχε ο Αλέκος Παπαδόπουλος ότι τον «ροκανίζουν» ήταν το 2006, όταν του ανατέθηκε η ευθύνη της επιλογής των υποψηφίων στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Το κόμμα ήταν κατακερματισμένο και, παρά το γεγονός ότι όλες οι υποψηφιότητες εγκρίθηκαν ομόφωνα, κάποιοι επιχείρησαν να του φορτώσουν την ήττα.

Λώρα Ιωαννού

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8/9/2009

O υπουργός των μεταρρυθμίσεων πήγε σπίτι του νωρίς

Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», η ανακοίνωση του Αλέκου Παπαδόπουλου ότι δεν θα είναι υποψήφιος σ’ αυτές τις εκλογές δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και πολύ καιρό, δεν έκρυβε την πικρία του για τον τρόπο που τον αντιμετώπιζε η ηγεσία του κόμματός του. Ο ίδιος θεωρούσε βαριά και αξεπέραστη προσβολή την κατηγορία του υπονομευτή, που του είχαν εκτοξεύσει τον Οκτώβριο 2007 οι στενοί συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου, Φίλιππος Πετσάλνικος και Χάρης Καστανίδης. Μία κατηγορία που, εμμέσως πλην σαφώς, είχε υιοθετήσει και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Και όλα αυτά, επειδή ο Αλέκος Παπαδόπουλος είχε δηλώσει την άνοιξη του 2006 ότι δεν μπορεί να υπάρχουν κανονικοί συνταξιούχοι (όχι για λόγους αναπηρίας) κάτω των 60 ετών. Είχε, μάλιστα, χαρακτηρίσει τους συνταξιούχους των 50 και των 45 ετών «εισοδηματίες του Δημοσίου». Στην πραγματικότητα, ο Ηπειρώτης πολιτικός είχε πει το αυτονόητο, αλλά όταν το είπε είχε δεχθεί επικρίσεις από συντρόφους του.

Η κατηγορία του υπονομευτή, όμως, εκτοξεύθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα (Οκτώβριος 2007) εν μέσω της εσωκομματικής μάχης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι κατήγοροι ισχυρίσθηκαν αυθαιρέτως ότι η δήλωση του Αλέκου Παπαδόπουλου είχε σε μία κρίσιμη συγκυρία εμποδίσει το ΠΑΣΟΚ να περάσει στην πρώτη θέση. Ουσιαστικά επρόκειτο για μία προσπάθεια να βρεθούν αποδιοπομπαίοι τράγοι για την εκλογική ήττα του Σεπτεμβρίου 2007. Ο πρώην υπουργός είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ της υποψηφιότητας του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος ως αρμόδιος τομεάρχης είχε το 2006 ασκήσει κριτική στον μετέπειτα υποστηρικτή του.

Οπως απέδειξαν τα γεγονότα, η κατηγορία περί υπονόμευσης δεν ήταν ένα επεισόδιο στον πυρετό της τότε εσωκομματικής σύγκρουσης. Μετά την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, η Ιπποκράτους απέκλεισε ολοσχερώς τον Αλέκο Παπαδόπουλο από όλες σχεδόν τις κομματικές διαδικασίες. Οπως λέει ο ίδιος, δεν τον καλούσαν ούτε στις συνεστιάσεις στη Β΄ Αθηνών, όπου εκλεγόταν. Δεν τον καλούσαν να καταθέσει την άποψή του ακόμα και όταν στο ΠΑΣΟΚ συζητούσαν θέματα τα οποία έφεραν τη σφραγίδα του ή τα οποία είχε χειριστεί ως υπουργός.

Και όμως, η πολιτική σχέση του Αλέκου Παπαδόπουλου με τον Γιώργο Παπανδρέου είχε αρχίσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Οταν ο δεύτερος εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (αρχές του 2004) συμπεριέλαβε τον Ηπειρώτη πολιτικό στο στενό κομματικό επιτελείο του. Είναι ενδεικτικό ότι εν όψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών του 2006 του ανέθεσε την ευθύνη της επιλογής των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος δέχθηκε πολλές κατηγορίες για τις επιλογές του, αλλά και για τον προσωποπαγή τρόπο που άσκησε την αρμοδιότητά του. Το σίγουρο είναι ότι τότε δυσαρέστησε πολλούς. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις μάλλον κακές επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ σ’ εκείνες τις εκλογές, έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να του φορτώσουν την ευθύνη. Ο ίδιος ήταν αρκετά μονοκόμματος και πολύ εύθικτος για να επαναδιεκδικήσει την εύνοια του αρχηγού. Αντιδρώντας στις μεθοδεύσεις αποκλεισμού του πολώθηκε ψυχολογικά και έγινε περισσότερο αθυρόστομος πολιτικά. Το αποτέλεσμα ήταν η σταδιακή περιθωριοποίησή του εντός του ΠΑΣΟΚ.

Η οποία συνοδεύθηκε από τη διάχυση της κατηγορίας ότι είναι κήρυκας νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και αντιλαϊκών θέσεων. Στην πραγματικότητα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν ανήκει σε συγκεκριμένη σχολή οικονομικής σκέψης. Δεν είναι, άλλωστε, οικονομολόγος. Την κατά γενική ομολογία επιτυχημένη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου την οφείλει μάλλον στα ηπειρώτικα βιώματά του. Θέλει το «μαγαζί» νοικοκυρεμένο και θεωρεί τον λιτό τρόπο ζωής αρετή και όχι κατάρα.

Διακριτό έργο

Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τη μακρά θητεία του σε κεντρικούς υπουργικούς θώκους συνεχίζει να μένει στο πατρικό της γυναίκας του στην Αμφιθέα, πάνω από μία πιτσαρία. Συνεχίζει να παίζει το αγαπημένο του τάβλι με παλιούς φίλους του και να ακούει ηπειρώτικο κλαρίνο με συντοπίτες του. Παρ’ ότι δεν είναι ούτε ο πιο μορφωμένος ούτε ο πιο έξυπνος πολιτικός, είναι από τους λίγους που άφησαν πίσω τους μεγάλο και διακριτό έργο. Από τα πρώτα υπουργικά βήματά του διακρίθηκε για την εργατικότητα, το πρακτικό πνεύμα και την αποφασιστικότητά του. Πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, ήταν ότι πονούσε τον τόπο, ότι βίωνε σχεδόν σαν προσωπική υπόθεση τις κρατικές υποθέσεις που χειριζόταν και ότι δεν δίσταζε να συγκρουστεί όπου το έκρινε απαραίτητο.

Με αυτές τις ιδιότητες κατάφερε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 να αποτρέψει τη δημοσιονομική κατάρρευση, επέβαλε παρά τις αντιδράσεις τη συνένωση δήμων και κοινοτήτων με το σχέδιο «Καποδίστριας» και δρομολόγησε μια ριζική μεταρρύθμιση στον δύσκολο χώρο της Υγείας, σπάζοντας και εκεί αυγά. Οι υπουργικές θητείες του μπορεί να μην του εξασφάλισαν ογκώδη δημοφιλία, αλλά του εξασφάλισαν κύρος και αξιοπιστία. Αποσκευές σπάνιες και μοναδικά απαραίτητες, ειδικά για τη διαχείριση της σημερινής εξαιρετικά δυσχερούς δημοσιονομικής κατάστασης.

Σταύρος Λυγερος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 8/9/2009

Μια ξεχωριστή απουσία

Η έκπληξη της χθεσινής ημέρας ήταν η ανακοίνωση του Αλέκου Παπαδόπουλου, ότι δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής. Εκπληξη, διότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν έχει καμιά σχέση με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ανήκουν στην κατηγορία των «ελέγξιμων» για την υπουργική θητεία τους. Κάθε άλλο. Ομως, για όσους γνωρίζουν ότι η συμμετοχή του στα κοινά του ΠΑΣΟΚ τα δύο τελευταία χρόνια ήταν μηδαμινή και η σχέση του με τον Γιώργο Παπανδρέου ανύπαρκτη, η απόφασή του δεν ήταν έκπληξη. Ηταν αναμενόμενη. Για λόγους αξιοπρέπειας, όπως λέει ο ίδιος. Ανακοίνωσε την απόφασή του χωρίς να εκφράσει καμιά πικρία, αν και είναι λογικό να έχει. Η αποχώρηση του Παπαδόπουλου μπορεί να μη γίνει αισθητή σήμερα, που το ΠΑΣΟΚ είναι μπροστά και η νίκη του είναι βέβαιη. Ωστόσο, είναι πλήγμα. Στα υπουργεία που υπηρέτησε ήταν αποτελεσματικός (μεταξύ άλλων, ήταν ο υπουργός που συνέλαβε και υλοποίησε το σχέδιο συνένωσης των δήμων με το όνομα «Καποδίστριας»), ενώ χαρακτηριζόταν και για την ωμότητα των προβλέψεών του όσον αφορά το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Ομως, ο ίδιος συνηθίζει να λέει ότι η οικονομική πραγματικότητα είναι χειρότερη από τις δικές του προβλέψεις.

Γιώργος Καρελιάς

ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 8/9/2009

Τέλος διαδρομής ανακοίνωσε ο Αλ. Παπαδόπουλος

Εκτός ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ, αλλά με δική του απόφαση, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά χθες ότι μένει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, δηλώνοντας, πάντως, ότι παραμένει «απλό στέλεχος του Κινήματος».Φαινομενικά μοιάζει με κορυφαία αντίφαση, αλλά γιατί οι πολιτικοί να εξαιρούνται από το μέτρο των κοινών θνητών;

Ο άνθρωπος που διακήρυξε με περισσότερη ίσως επιμονή από κάθε άλλον Έλληνα πολιτικό την ανάγκη για άμεση προσφυγή σε εκλογές προκειμένου να αντιμετωπιστεί το οξύ πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας που, όπως υποστηρίζει, παραπαίει, θα απόσχει τελικά από τις κάλπες της 4ης Οκτωβρίου, προκαλώντας αντικειμενικά σοβαρό προβληματισμό σε όσους θεωρούσαν αναγκαία τη συμμετοχή του στην προσπάθεια αναστήλωσης των οικονομικών του κράτους.

Υπουργός >> Εκείνος ήταν, άλλωστε, που παρέλαβε την οικονομία από τον Κ. Μητσοτάκη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το 1993 και κατάφερε, όπως λένε οι συνεργάτες του, να εκτελέσει τον επόμενο προϋπολογισμό με ακρίβεια δραχμής. Η ουσία είναι ότι μετά από δύο δεκαετίες διαρκούς παρουσίας στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και έχοντας περάσει από κορυφαία πόστα κυβερνητικής ευθύνης ο κ. Παπαδόπουλος επιλέγει σε αυτήν την φάση να πάρει αποστάσεις από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και να κάνει αυτό που η κυτταρική του πείρα του υπαγορεύει: Να αγναντεύει τα γεγονότα, εκτιμώντας ίσως ότι είναι το φρονιμότερο που έχει να κάνει...

Φαίνεται, λένε, όσοι ξέρουν τον άκαμπτο και αράθυμο Ηπειρώτη, πως έκρινε ότι η παρουσία του μάλλον δεν είχε και πολλά να προσφέρει σε συνθήκες πολιτικού και εκλογικού ανταγωνισμού, όπου το πρώτο θύμα, όπως οι ίδιοι προβλέπουν, θα είναι η αλήθεια και το μέγεθος των προβλημάτων.

Είναι, άλλωστε, γνωστό, ανάμεσα στους εκατέρωθεν πολυπληθείς «εχθρούς και φίλους» του, ότι «ο Αλέκος δεν μασάει τα λόγια του», γεγονός που αυτόχρημα, κατά τις ίδιες αναλύσεις, τον οδηγεί μοιραία σε ρόλο προσωρινού παρατηρητή.

Στο τελευταίο του βιβλίο και τις παρουσιάσεις που ακολούθησαν σε πολλές περιοχές της επικράτειας πρόλαβε να καταθέσει με σαφήνεια τις θέσεις του, εκτιμώντας ότι η χώρα έχει ανάγκη να ξεφύγει από τις βαλκανικές καθυστερήσεις της και με προτεραιότητα την ανάκτηση της οικονομικής της φερεγγυότητας να συνεχίσει οικοδομώντας με εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, την Υγεία και την Έρευνα μια νέα παραγωγική ταυτότητα και ένα σύγχρονο θεσμικό περιβάλλον.

Μηνύματα >> Οι καχύποπτοι υποστηρίζουν ότι ο κ. Παπαδόπουλος, που συντάχθηκε στη σκληρή εσωκομματική μάχη με τον Β. Βενιζέλο, είχε λάβει προ καιρού μηνύματα δυσφορίας από την ηγεσία του κόμματος, που του έδειξε ότι «δεν της ήταν και τόσο απαραίτητος».

Για τον «Αλέκο», όπως τον αποκαλούν με γνώριμη οικειότητα οι συμπαίκτες του στο τάβλι, στο γήπεδο του Μίλωνα, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να ακολουθήσει τις εμμονές του ως την άκρη αρνούμενος να συνθηκολογήσει με τους όρους ενός παιχνιδιού όπου οι ρόλοι ανατίθενται με πριγκιπική επίνευση.

Και όπως οι πολλοί υποστηρικτές του τονίζουν, ίσως αυτή η αναμέτρηση «δεν χωρούσε» ένα στέλεχος που δεν χάνει ευκαιρία να λέει πως το πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας είναι το ίδιο το πολιτικό της σύστημα.

Γιώργος Χατζηδημητρίου

ΝΙΚΗ, 8/9/2009

Μοναχικός

Οι περισσότεροι θυμούνται τον Αλέκο Παπαδόπουλο από την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών. Το θλιμμένο του ύφος που παρέπεμπε σε λογιστή που ψάχνει εναγωνίως να βρει λεφτά και λύσεις τον έκανε αγαπητό στην κοινή γνώμη. Έδωσε και κέρδισε μάχες. Έχασε όμως την πιο σημαντική όταν στήριξε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. στη σύγκρουση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Από τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση.

Πλέον ο αξιοπρεπής πολιτικός που δεν δίσταζε να πει τα πράγματα με το όνομα τους καλείται να ακολουθήσει μοναχικό δρόμο με άγνωστο προορισμό.

Χ.Κ.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, 12/9/2009

Απώλεια

Η μη κάθοδος του Αλέκου Παπαδόπουλου σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν αποτελεί μια απλή απόφαση, δηλαδή το τέλος, όπως είπε ο ίδιος, ενός όμορφου ταξιδιού.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος υπήρξε για το “κίνημα” μια σπουδαία προσωπικότητα, έντιμη ηθικά και πολιτικά και προπάντων ακέραια και ελεύθερη στην σκέψη και την έκφραση. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους.

Αυτό ακριβώς ενοχλούσε κάποιους και κυρίως τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ που θέλει “υποταγμένους” στο κόμμα, σύμφωνα με την “ολιγαρχική” συνταγή. Άσχημες στιγμές για το ΠΑΣΟΚ