ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ – 18/10/2008

Σκιαγραφίες – Πρόσκληση

Ο Ντισραέλι έλεγε: «Όταν θέλω να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, κάθομαι και γράφω ένα». Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Το βιβλίο του Αλέκου Παπαδόπουλου – που έβγαλε από χθες στα ράφια η «Εστία» - προορίζεται να διαβαστεί από άλλους. Και να ανοίξει μια συζήτηση μακριά από τη βαρβαρότητα των τηλεοπτικών παραθύρων και τη μιζέρια της μικρόψυχης διαμάχης για την εξουσία.

Κάτω από έναν τίτλο που ιντριγκάρει, «Τα βήματα του Έστερναχ», ο Παπαδόπουλος περιγράφει με ελεγειακούς τόνους το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα και τη θεσμική κατάπτωση της εποχής. Ως λύση προτείνει μια πολιτική πλατφόρμα, που μπορεί να απολήξει στην πιο σύγχρονη και πιο πειστική εκδοχή της εγχώριας Σοσιαλδημοκρατίας.

Από το Έστερναχ, το σημερινό Λουξεμβούργο, ξεκίνησε πριν από δεκατρείς αιώνες ένας Αγγλοσάξονας Βενεδικτίνος ιεραπόστολος για να προσηλυτίσει την Ευρώπη. Έκτοτε η μνήμη του αγίου Βίλιμπρορντ τιμάται με πορεία: δύο βήματα πίσω για κάθε τρία βήματα μπροστά. Ένας συμβολισμός για τη δυσκολία του ανθρώπου να προσεγγίσει την τελική σωτηρία.

Ο Αλέκος βλέπει το είδωλο της χώρας να μετεωρίζεται με τον ίδιο τρόπο. Αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει ως πολιτικός. Το κόμμα τον έβαλε σε καραντίνα από τότε που ο Πετσάλνικος απεφάνθη ότι είναι «υπονομευτής». Γι’ αυτό αντιδρά ως διανοούμενος. Το βιβλίο ισοδυναμεί με πρόσκληση σ’ ένα στρογγυλό τραπέζι, στο οποίο όποιος καθίσει πρέπει να είναι αποφασισμένος να μιλήσει με αλήθειες. Και ταυτόχρονα είναι αυτό που θα έλεγε η Αγγλίδα συγγραφέας Ροζ Μακόλεϊ: «Ένα βιβλίο για να σκοτώνει το χρόνο όλων εκείνων που τον προτιμούσαν – πολιτικά – νεκρό».

Γιώργος Λακόπουλος

ΤΟ ΠΑΡΟΝ - 26/10/2008

CYNΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Η αγωνία ενός ρεαλιστή για την πορεία της χώρας

«Ο εθνικός χαρακτήρας, αν τον παραδεχθούμε σαν απόρροια μιας ομαδικής ψυχικότητας, εξαρτάται από το πνεύμα ενός πολιτισμού ορισμένου και ριζωμένου σ' ένα ορισμένο έδαφος, σε μία ορισμένη ιστορία, άρα δεν είναι κάτι το πρωταρχικό και αμετάβλητο, που μπορούσε να διατυπωθεί μία για πάντα, μα έχει διαμορφωθεί, όπως και ο πολιτισμός, στο διάστημα μακρών αιώνων και εξακολουθεί να διαμορφώνεται παραπέρα με την επίδραση παραγόντων οικονομικών, κοινωνικών κι άλλων, που είναι εκτεθειμένοι σε αδιάκοπη μεταβολή…».
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ
«Η Νεοελληνική Κοινωνία και Οικονομία», Αθήνα 1934

Συστρατευμένος στις αντιλήψεις της πρωτοπόρου γενιάς των ελλήνων κοινωνιολόγων των δεκαετιών '20 και '30 του προηγούμενου αιώνα και συναποδεχόμενος την αισιοδοξία τους –άλλωστε ως ενεργός πολιτικός δεν μπορεί ουδέ καθ' υποψία να συστοιχίζεται με τους απαισιόδοξους– ο Αλέκος Παπαδόπουλος καταθέτει την αγωνία του για την πορεία της χώρας στο εγγύς μέλλον («Αλέκος Ππαπδόπουλος: «Τα βήματα του Έστερναχ. Η Ελλάδα μετά το 2010». Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Αθήνα 2008).

Ο πολιτικός στις 153 σελίδες του πονήματός του αφήνει τον διανοούμενο να στοχασθεί, αν και οι δονήσεις της αμφιβολίας υφέρπουν στη ροή της σκέψης του («Το καίριο ερώτημα το οποίο θέτουν σήμερα οι πολίτες είναι αν υπάρχουν οι κατάλληλες μήτρες υποδοχής όλων των νέων ρευμάτων, κινήσεων, αντιλήψεων, εξελίξεων, προκλήσεων, αλλαγών, σκέψεων και ιδεών που ορίζουν τη νέα εποχή και τις νέες πραγματικότητες…»).

Ο διανοούμενος φτερουγίζει μεν προς το θερμοκήπιο της ευρωπαϊκής σκέψης και πολιτικής πρακτικής, έστω και με τον «βηματισμό του Έστερναχ» (τρία βήματα μπροστά, δύο βήματα πίσω), και προσβλέπει κατ' αισιοδοξία ότι «το νέο ήθος της χώρας, που κυριάρχησε στη δεκαετία του 1990, η επανάκαμψη του πνεύματος του εκσυγχρονισμού, η αναθεσμοποίηση, η ελληνική ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία του μέλλοντος, οι νέες δομές του πολιτιστικού, πολιτικού, διοικητικού, οικονομικού και κοινωνικού μηχανισμού, αποτελούν τα θεμελιακά ζητούμενα της επόμενης δεκαετίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να κυριαρχήσει ξανά πάνω στο μέλλον της».

Στο σημείο αυτό ο πολιτικός ασπάζεται τα στοιχεία της ευρωπαϊκής σκέψης, γονιμοποιημένα στη μήτρα του Δυτικού ρεαλισμού σε σύμπραξη με τον ουμανισμό της ελληνικής κλασικής σκέψης, όπως αυτή μεταπλάστηκε στα εργαστήρια του 1789 και του 1848 και των μετέπειτα κοινοβουλευτικών και κοινωνικών σταθμών των ευρωπαϊκών χωρών. Παρορά, όμως, την «καθ' ημάς Ανατολή», το πνεύμα της οποίας «πνευματικά βυζαντινίζει κι αν ακόμα οικονομικά είναι αναγκασμένο να χειρονομεί σαν αστική κεφαλαιοκρατία ή να συζητά για την απίθανη εκλογίκευση της παραγωγής».

Στην ανάλυση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με ιδιαίτερη αναφορά στην αποκαλούμενη κατά την τρέχουσα ορολογία Ανανεωτική Αριστερά, εντοπίζει τη διαφοροποίησή της στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης, στο περιθωριακό στοιχείο του Συμφώνου Σταθερότητας και όχι στα ξενοφοβικά σύνδρομα που κυριαρχούν στην πολιτική πρακτική της, η οποία εκφράζεται στην οικονομία με την άκριτη συνταύτιση με τα συντεχνιακά συμφέροντα και, κυρίως, στον χώρο της Παιδείας με το δόγμα της «ήσσονος προσπάθειας», της βαθιάς υποτίμησης της αξιοκρατίας, του «σταλινικού προτύπου» («ο μη μεθ' ημών, καθ' ημών»), της άλωσης με την τακτική του «εισοδισμού» των «ημετέρων», βασικών αξόνων στο πανεπιστήμιο, την οικονομία, τον πολιτισμό, έστω, και κυρίως, παρ' αξία με την επίκληση του «κινδύνου της Δεξιάς»!

Ο πολιτικός, «Στα βήματα του Έστερναχ», επιζητεί και διεκδικεί τη συνέχεια στον αναλυτικό κοινωνιολογικό λόγο του πρόσφατου Νεοελληνικού Διαφωτισμού, αλλά λανθάνει της προσοχής του ότι η πορεία αυτής της χώρας στα 180 χρόνια του ελεύθερου βίου της παραδέρνει μεταξύ της βυζαντινής παράδοσης, των ισχυρών καταλοίπων της οθωμανοκρατίας και της ένθερμης επιθυμίας για το νέο, το καινούργιο.

«Γνώρισμα χαρακτηριστικό στην ιστορική μας πραγματικότητα, ο δυαδισμός αυτός αποτελεί βασικό πρόβλημα του νεοελληνικού πολιτισμού. Παρουσιάζει όχι μόνο τις φυσικές σε κάθε εξέλιξη πολιτισμού αντιθέσεις, λ.χ. το παλιό και το νέο, τη στασιμότητα και την κίνηση, τη μορφή και την ουσία, μα ένα πλήθος άλλα φαινόμενα που μπορούμε να συνοψίσουμε ως αντιθέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βυζαντίου κι Ελλάδας. Και εδώ ίσα ίσα έχουμε την εξήγηση γιατί ο ελληνικός λαός, παρά την πλαστική του προδιάθεση και ικανότητα, δεν μπόρεσε ακόμα να έχει σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του κάποια βαθύτερη ενότητα ρυθμού, που είναι έντεχνη κι όχι μονάχα πηγαία κι ανεξέλιχτη λαϊκή, ή ξενική κι ανεδαφική». (Δημοσθ. Δανιηλίδης)

Ο πολιτικός «Στα βήματα του Έστερναχ», οριοθετεί το «μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της δεκαετίας του 1990» και τονίζει ότι «το πνεύμα του μεταρρυθμιστικού μας προγράμματος εκείνης της εποχής παραμένει και σήμερα ζωντανό, ακριβώς γιατί το κοινωνικό αίτημα της μεταρρύθμισης παραμένει ζωντανό…». Διασκελίζει, όμως, παρά το ισχυρό στοιχείο της αυτοκριτικής, που διαπερνά τις 153 σελίδες των σκέψεών του, το ότι η δεκαετία του 1990 διαδέχθηκε εκείνη του 1980, στη διάρκεια της οποίας, αρχής γενομένης από τη Μεταπολίτευση και τη συντηρητική εισαγωγή στη μεταδικτατορική πορεία της χώρας, κυριάρχησε η συστηματική προσπάθεια εκμηδένισης του πνεύματος και του οράματος της αντιδικτατορικής αντίστασης και η ανατροπή της κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών.

Η Θεωρία του Θυρωρού καθίσταται, πλέον, η κυρίαρχη κοινωνική αξία!..

Στο τέρμα των «Βημάτων του Έστερναχ» ο πολιτικός συναπαντιέται και πάλι με τον διανοούμενο και ο τελευταίος στις «όχθες της Βαβυλώνας» αναστενάζει» για την ασύμμετρη ανάπτυξη τεχνικής και ηθικής» για την «κάμψη της δημοκρατικής αρετής», για το «μεγάλο ιδεολογικό κραχ».

Ο διανοούμενος, το «έλλειμμα της πολιτικής ζωής μας», διαχέει και πάλι την αισιοδοξία και σημαίνει συναγερμό:

«Η ελληνική κοινωνία πρέπει να μην υποκύψει στην ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν καθημερινά οι εύκολοι διαδηλωτές της ακινησίας τους. Να απαλλαγεί από τα είδωλα της λαϊκής πλάνης και τις συσκοτισμένες διάνοιες του “δημόσιου” λόγου…».

Γράφει ο Δαμωνίδης...

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ – 26/10/2008

Τα βήματα του Έστερναχ – Ένα βιβλίο-κατάθεση εμπειρίας και γνώσης για τον δημόσιο βίο της χώρας

Ένας Βενεδικτίνος μοναχός που ξεκίνησε από το Έστερναχ, μια πόλη του Λουξεμβούργου, να προσηλυτίσει την κεντρική Ευρώπη είναι ο βασικός συμβολισμός του νέου βιβλίου του Αλέκου Παπαδόπουλου. Μια οξυδερκής ματιά στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, μια κατάθεση εμπειρίας, γνώσης και αγωνίας. Μια πλατφόρμα στη διάθεση πολιτών και πολιτικών για μια νέα αρχή.

Ο κος Παπαδόπουλος διαχωρίζει την περίοδο 1994-2000 «κατά την οποία παρήχθησαν έργα αξιομνημόνευτα» από τη δεκαετία που διανύουμε «όπου η υποχώρηση και η αποσύνθεση του δημόσιου βίου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της».

Με βάση αυτή την προσέγγιση περιγράφει τις προϋποθέσεις για να μπορέσει η Ελλάδα να βαδίσει με επιτυχία την ερχόμενη δεκαετία. Από τον λόγο του αναδεικνύεται ένας πραγματικός… «μοναχός» του δημόσιου βίου, που προσφέρει τις θέσεις του χωρίς ανταλλάγματα.

Οι δυνάμεις της αλλαγής

«Είναι το πρωτοποριακό κομμάτι του λαού μας, το οποίο αν και νιώθει σήμερα ως σχολάζον τμήμα της κοινωνίας, εντούτοις υπάρχει και αγωνιά. Είναι ο χώρος των σκεπτόμενων ανθρώπων, των διανοουμένων, των νέων επιστημόνων, εκείνων που δεν προσδοκούν σε προνομιακές σχέσεις ιδιοτέλειας. Είναι εκείνοι που έχουν ή θέλουν να αποκτήσουν υγιή οικονομική και επαγγελματική δραστηριότητα. Είναι τα ασθενέστερα τμήματα του λαού μας που αναζητούν χειρολαβή ελπίδας και ασφάλειας. Είναι εκείνοι που διαθέτουν μορφωτικό, κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο και νιώθουν την ανάγκη προσαρμογής της χώρας στους ανέμους της εποχής και στις εξελίξεις του κόσμου. Τέλος, είναι όλοι εκείνοι που δεν θέλουν να εγκαταλειφθεί η χώρα στο έλεος των δημοσκόπων και όσων έχουν συμφέρον να τη διατηρούν καθηλωμένη, θεσμικά και πολιτισμικά. Όλοι αυτοί αποτελούν την εν δυνάμει νέα κοινωνική συμμαχία.»

Τα προβλήματα και οι λύσεις που προτείνει

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: «Η χώρα πορεύεται τυφλά, χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς ρυθμό. Συχνά αναγορεύει την έσχατη άμυνα στα μεγάλα προβλήματα ως μεγάλες επιτυχίες. Κυριαρχεί μια προκλητική αδιαφορία απέναντι στους λόγους εξαιτίας των οποίων η Ελλάδα κατηφορίζει στο περιθώριο των ευρωπαϊκών χωρών με έντονα σημάδια παρακμής και έλλειψης δυναμισμού»…

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ: «Το πνεύμα του εκσυγχρονισμού δεν χάθηκε. Θα επανακάμψει σύντομα ως ζωτική ανάγκη. Υπάρχει βοή και απαίτηση για να γεννηθούν στη χώρα καινούρια πράγματα»…

Η ΛΥΣΗ: «Μια πραγματικότητα αλλάζει και ανατρέπεται μόνο όταν έχει γίνει πλήρως αντιληπτή. Όταν τη συνειδητοποιήσεις και την κατανοήσεις. Τα ζωτικά ψεύδη απλά τη διαιωνίζουν. Όταν το πρόβλημα τίθεται, η λύση του δεν είναι μακριά»…

Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ: «Τα χωρίς προσανατολισμό άμορφα καταναλωτικά στρώματα, οι οργανωμένες συντεχνίες και οι δυνάμεις του οικονομικού επαρχιωτισμού προσφέρουν ακόμη καταφύγιο και ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση στις καθηλωτικές δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, εντούτοις δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μετεξέλιξη της χώρας»…

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ: «Το νέο ήθος της χώρας, η επανάκαμψη του πνεύματος του εκσυγχρονισμού, η αναθεσμοποίηση, η ελληνική ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία του μέλλοντος, οι νέες δομές του πολιτιστικού, πολιτικού, διοικητικού, οικονομικού και κοινωνικού μηχανισμού, αποτελούν τα θεμελιακά ζητούμενα της επόμενης δεκαετίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να κυριαρχήσει ξανά πάνω στο μέλλον της»…

ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ: «Η θεσμική ανανέωση είναι το βασικό εργαλείο με το οποίο η ελληνική σοσιαλδημοκρατία θα έχει τη δυνατότητα να καθοδηγήσει τις αλλαγές, με τις οποίες θα συνδυαστεί η δυναμική των αγορών με την κοινωνική μεταρρύθμιση, ώστε όλα τα κοινωνικά στρώματα να επωφεληθούν από την οικονομική ανάπτυξη»…

Η ΑΤΑΚΑ: «Το θέμα όμως είναι να επιτύχουμε στη μεγάλη πρόκληση του μέλλοντος και όχι να κλείσουμε την ταυτότητά μας σε ένα μουσείο, στο “Μαντάμ Τυσώ” της ελληνικότητας»…

Γιάννης Αντύπας

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ – 25/10/2008

Εφησυχάζουμε σε δύσκολους καιρούς

Το 698 μ.Χ., ένας Βενεδικτίνος ιεραπόστολος αγγλοσαξονικής καταγωγής ξεκίνησε από τη μικρή πόλη του Έστερναχ στο σημερινό Λουξεμβούργο, για να προσηλυτίσει ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη. Από τότε, κάθε χρόνο οι κάτοικοι της ιστορικής αυτής μητροπολιτικής έδρας γιορτάζουν συμβολικά τη μεγάλη πορεία του αγίου, πλέον, Βίλλιμπρορντ. Ο ένας πίσω από τον άλλον προχωρούν προς την εκκλησία κάνοντας δύο βήματα πίσω για κάθε τρία βήματα μπροστά, συμβολίζοντας έτσι, με την ιδιάζουσα αυτή πομπή, τη δυσκολία του κάθε ανθρώπου να προσεγγίσει την τελική σωτηρία.

Κάπως έτσι και η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σ’ εκείνη τη μετέωρη, αλλά ίσως πιο άρρυθμη, κατάσταση όπου το βήμα που ετοιμάζεται να κάνει δεν ξέρουμε αν θα είναι προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Προς την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ολοκλήρωσή της ή προς την αμοιβαδοποίηση και τον κατακερματισμό. Προς την πλήρη ενσωμάτωση και τον συγχρονισμό της με τον αναπτυγμένο κόσμο ή προς την υποβάθμιση και την περιθωριοποίησή της.

Έτσι ξεκινά το βιβλίου του «Τα βήματα του Έστερναχ» ο βουλευτής και πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αλέκος Παπαδόπουλος, που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τις εκδόσεις Εστία.

Οι σκέψεις που διατρέχουν το βιβλίου δεν αποτελούν, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «πορίσματα αφηρημένου θεωρητικού στοχασμού», αλλά είναι το απόσταγμα πολιτικών εμπειριών μιας μακράς θητείας και διακονίας σε υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις». Το βιβλίο δεν έχει τον χαρακτήρα κοινωνιολογικής πραγματείας ούτε την πρόθεση ιστορικής καταγραφής και αποτίμησης των γεγονότων μιας περιόδου. Φιλοδοξεί, ωστόσο, να διατυπώσει κάποιες απόψεις, θέσεις και ιδέες που παράγουν και προάγουν την πολιτική πράξη και δράση.

Σύμφωνα με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, «η ελληνική κοινωνία παραμένει στο περιθώριο των εξελίξεων, αμέτοχη και ανέπαφη. Όταν ο κόσμος κινείται προς το μέλλον, εμείς εφησυχάζουμε στην “ασάλευτη ζωή” μας. Όταν οι καιροί αλλάζουν, σ’ εμάς επικρατεί άγνοια (ή αγνόηση). Όταν πνέουν οι άνεμοι της νέας εποχής, εμείς βολευόμαστε στην άπνοια και στο απάγκιο της ραστώνης.

Οι εξελίξεις, όμως, κρούουν τη θύρα της Ελλάδας ακριβώς τη στιγμή που εκείνη βουλιάζει στην ντροπή για τον εαυτό της. Και ίσως αυτό το τελευταίο να είναι και παρήγορο. Αλίμονο αν έρθει η στιγμή που θα λείψει η ντροπή και θα συμφιλιωθούμε με την οδυνηρή πραγματικότητα.

Η ανάταξη των δυνάμεων της χώρας είναι ανέφικτη, αν δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε. Η κατανόηση της εποχής μας, η ανάκαμψη του ηθικού, η ανάκτηση της υπερηφάνειας και της αισιοδοξίας, η αναζήτηση ιδεολογικών εργαλείων είναι αναγκαίοι όροι για τη χάραξη μιας νέας πορείας.»

Σίγουρα ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που αξίζει να διαβαστεί. Μάλιστα, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση (και οι επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία), που έχει ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου ανάπτυξης, του προσδίδει πρόσθετη χρησιμότητα.

ΤΟ ΒΗΜΑ – 18/10/2008

ΒΗΜΑτοδότης

Ακόμη περισσότερος εκσυγχρονισμός. Κυκλοφόρησα χθες «Τα Βήματα του Έστερναχ», το βιβλίου του κ. Παπαδόπουλου, το οποίο διεκδικεί Νόμπελ Αισιοδοξίας αφού υποστηρίζει ότι αφενός η Ελλάδα μπορεί να καλύψει την ιστορική υστέρηση από τη σύγχρονη Ευρώπη μέσα στη δεκαετία του ’10 και αφετέρου ότι υπάρχει πιθανότητα να μετεξελιχθεί κάποτε το ΠαΣοΚ σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Και μόνο ότι πιστεύαμε αυτά τα δύο πριν από 15 χρόνια για να φτάσουμε σήμερα να λέμε ότι θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μέσα στα επόμενα 15 δείχνει ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον εκσυγχρονισμό ως ένα μέσα ανανέωσης του αναχρονισμού, του επαρχιωτισμού και της καθυστέρησης. Ο εκσυγχρονισμός δηλαδή αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως έσχατη λύση, η οποία γίνεται ανεκτή για όσο καιρό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά ο Αλέκος επιμένει να αισιοδοξεί.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ – 18/10/2008

Ούτε συζήτηση για νέο κόμμα…

Το ΠΑΣΟΚ θα είναι ο καταλύτης στη νέα ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία

Συζητήσεις αναμένεται να προκαλέσει το νέο βιβλίο Α. Παπαδόπουλου που βρίσκεται, από χθες το πρωί, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις «Εστία». Ο πρώην υπουργός αναλύει το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα, διερευνά τις προτεινόμενες λύσεις και επιλέγει τη δική του. Αναφέρει πως «πολλοί αναζητούν τη λύση, με ιδιαίτερη μάλιστα ευκολία, στη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών». «Αποτελεί πλάνη εάν δεν είναι παγίδα», αποφαίνεται, «αυτό που απαιτείται είναι καινούργιες σκέψεις, ισχυρές αποφάσεις και άνθρωποι της εποχής».

«Αυτά δεν μπορούν να τα προσφέρουν ούτε οι ενθουσιώδεις ερασιτεχνισμοί ούτε οι ετερόκλητες πολιτικές συνευρέσεις, ούτε φυσικά μπορούν να προέλθουν από πρωτοβουλίες της οικονομικής ελίτ», ξεκαθαρίζει. Στο πλαίσιο αυτό είναι απορριπτικός, και για τις λεγόμενες συνεργασίες. « Μια άλλη κατηγορία αναζητά διέξοδο μέσα από ακατανόητης σκοπιμότητας κομματικές συνεργασίες», επισημαίνει.

«Σε μια τέτοια περίπτωση, εν απουσία σαφών πολιτικών επιλογών», υπογραμμίζει, «το μόνο που θα μπορούσε να επιτευχθεί είναι το να παραταθεί η περίοδος καθήλωσης της χώρας, αν όχι η κατάρρευσή της, καθώς και η διαιώνιση των κυρίαρχων σήμερα χρεοκοπημένων αντιλήψεων μαζί με εκείνους που τις εκπροσωπούν». Για την Αριστερά τονίζει πως «ο ιδιότυπος λαϊκισμός, στον οποίο καταλήγει ο σημερινός της λόγος, τη μετατρέπει απλώς σε χώρο προσέλκυσης και προσωρινής πολιτικής μετανάστευσης των απογοητευμένων πολιτών». Ο πρώην υπουργός θέτει ως πρώτο στόχο την απομάκρυνση της ΝΔ από την εξουσία και υποστηρίζει πως η λύση μπορεί να προέλθει από το ΠΑΣΟΚ.

Πολιτικός Μετασχηματισμός

Η δημοκρατική παράταξη είναι η μήτρα που μπορεί και πρέπει να γεννήσει, με τη μετεξέλιξη της σημερινής κομματικής έκφρασης του ΠΑΣΟΚ, μια νέα ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία και έναν καινούργιο πατριωτισμό», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Από την πολιτική ωρίμανση και τον πολιτικό μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ και, εφόσον το αντιληφθούν, και από την ωρίμανση και τον πολιτικό μετασχηματισμό των κομμάτων της Αριστεράς θα προκύψει η νέα σύγχρονη έκφραση μιας ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας», προβλέπει και επαναλαμβάνει πως το νέο «δεν θα προκύψει ούτε από παρθενογένεση ούτε από την ίδρυση νέων κομμάτων, που συνήθως είναι θλιβερή αντιγραφή των παλαιών». Ο Α. Παπαδόπουλος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη «θεσμικής ανανέωσης» της χώρας, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να βαδίσει με επιτυχία τα επόμενα δέκα χρόνια στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή σκηνή. «Το νέο ήθος της χώρας», καταλήγει, «η επανάκαμψη του πνεύματος του εκσυγχρονισμού, η αναθεσμοποίηση, η ελληνική ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία του μέλλοντος, οι νέες δομές του πολιτιστικού, πολιτικού, διοικητικού, οικονομικού και κοινωνικού μηχανισμού αποτελούν τα θεμελιακά ζητούμενα της επόμενης δεκαετίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να κυριαρχήσει ξανά πάνω στο μέλλον της».

ΕΘΝΟΣ – 18/10/2008

Δεν είναι λύση το νέο κόμμα

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο κόμμα της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας, υποστηρίζει ο πρώην υπουργός. Κρατά πολλές επιφυλάξεις για τις συνεργασίες

Κατηγορηματικό «όχι» στο ενδεχόμενο ίδρυσης νέου κόμματος και πολλές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της περίφημης «συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων», με τη σημερινή μορφή τους, εγείρει μέσα από το νέο του βιβλίο ο πρώην υπουργός, Α. Παπαδόπουλος. «Τα βήματα του Έστερναχ» βρίσκονται από χθες το πρωί στις προθήκες των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις «Εστία».

Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ αναλύει το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα , διερευνά τις προτεινόμενες λύσεις και επιλέγει τη δική του για το πώς πρέπει να προχωρήσει η χώρα τα επόμενα δέκα χρόνια.

Ξεκινά από την παρατήρηση πως «πολλοί αναζητούν τη λύση, με ιδιαίτερη μάλιστα ευκολία, στη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών». «Αποτελεί πλάνη εάν δεν είναι παγίδα», αποφαίνεται, «αυτό που απαιτείται είναι καινούργιες σκέψεις, ισχυρές αποφάσεις και άνθρωποι της εποχής».

Ερασιτεχνισμοί

«Αυτά δεν μπορούν να τα προσφέρουν ούτε οι ενθουσιώδεις ερασιτεχνισμοί ούτε οι εμπερίστατες και μάλιστα ετερόκλητες πολιτικές συνευρέσεις, ούτε φυσικά μπορούν να προέλθουν από πρωτοβουλίες της οικονομικής ελίτ», ξεκαθαρίζει.

Στο πλαίσιο αυτό είναι απορριπτικός, και για τις λεγόμενες συνεργασίες. «Μια άλλη κατηγορία αναζητεί διέξοδο μέσα από ακατανόητης σκοπιμότητας κομματικές συνεργασίες», επισημαίνει.

«Σε μια τέτοια περίπτωση, εν απουσία σαφών πολιτικών επιλογών», υπογραμμίζει, «το μόνο που θα μπορούσε να επιτευχθεί είναι το να παραταθεί η περίοδος καθήλωσης της χώρας, αν όχι η κατάρρευσή της, καθώς και η διαιώνιση των κυρίαρχων σήμερα χρεοκοπημένων αντιλήψεων μαζί με εκείνους που τις εκπροσωπούν».

Για την Αριστερά τονίζει πως «ο ιδιότυπος λαϊκισμός, στον οποίο καταλήγει ο σημερινός της λόγος, τη μετατρέπει απλώς σε χώρο προσέλκυσης και προσωρινής πολιτικής μετανάστευσης των απογοητευμένων πολιτών». Από το βιβλίο δεν λείπει και η αυτοκριτική για τις κυβερνήσεις Σημίτη: « Η τότε κυβέρνηση, της οποίας ήμουν μέλος, άρχισε ήδη μετά τις εκλογές του 2000 να διολισθαίνει από δύναμη κίνησης και εξελίξεων σε κατάσταση αυτάρεσκης στασιμότητας».

Να φύγει η ΝΔ

Ο πρώην υπουργός θέτει ως πρώτο στόχο, πλέον, την απομάκρυνση της ΝΔ από την εξουσία και υποστηρίζει πως η λύση μπορεί να προέλθει από το ΠΑΣΟΚ.

«Η δημοκρατική παράταξη είναι η μήτρα που μπορεί και πρέπει να γεννήσει, με τη μετεξέλιξη της σημερινής κομματικής της έκφρασης, του ΠΑΣΟΚ, μια νέα ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία και έναν καινούργιο πατριωτισμό», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Από την πολιτική ωρίμανση και τον πολιτικό μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ και, εφόσον το αντιληφθούν, και από την ωρίμανση και τον πολιτικό μετασχηματισμό των κομμάτων της Αριστεράς θα προκύψει η νέα σύγχρονη έκφραση μιας ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας» προβλέπει και επαναλαμβάνει πως το νέο «δεν θα προκύψει ούτε από παρθενογένεση, ούτε από την ίδρυση νέων κομμάτων, που συνήθως είναι θλιβερή αντιγραφή των παλαιών».

Ο Α. Παπαδόπουλος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη «θεσμικής ανανέωσης» της χώρας, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να βαδίσει με επιτυχία τα επόμενα δέκα χρόνια στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή σκηνή. «Το νέο ήθος της χώρας», καταλήγει, «η επανάκαμψη του πνεύματος του εκσυγχρονισμού, η αναθεσμοποίηση, η ελληνική ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία του μέλλοντος, οι νέες δομές του πολιτιστικού, πολιτικού, διοικητικού, οικονομικού και κοινωνικού μηχανισμού αποτελούν τα θεμελιακά ζητούμενα της επόμενης δεκαετίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να κυριαρχήσει ξανά πάνω στο μέλλον της».

Ως δική του συνεισφορά αναπτύσσει συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές, με έμφαση στην αναδιοργάνωση του Κοινωνικού Κράτους σε υγιείς βάσεις, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη φορολογική δικαιοσύνη, την αποκέντρωση και την ανασυγκρότηση του κράτους.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/10/2008

«Η Ελλάδα του 2010»

Ένας μισο-Ιρλανδός και μισο-Κέλτης μοναχός ξεκίνησε το 550 μ.Χ. απ’ τη μικρή πόλη του Έστερναχ του (σημερινού) Λουξεμβούργου για να προσηλυτίσει ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη. Έκτοτε, κάθε χρόνο, οι κάτοικοι της μητροπολιτικής – πλέον – έδρας γιορτάζουν συμβολικά την πορεία του και προχωρούν ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, κάνοντας δύο βήματα πίσω για κάθε τρία βήματα μπροστά. Τι σχέση έχει αυτό με την Ελλάδα; Υπό μία έννοια μεγάλη. Την περιγράφει ο Αλ. Παπαδόπουλος στο νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε προχτές (εκδόσεις «Εστία») υπό τον τίτλο «Τα βήματα του Έστερναχ» και με υπότιτλο «Η Ελλάδα του 2010». Το υπονοούμενο του πρώην υπουργού σαφές:

«Η χώρα μας βρίσκεται στη μετέωρη κατάσταση όπου κανείς δεν ξέρει αν το βήμα που θα κάνει θα είναι εμπρός ή πίσω.»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 21/10/2008

Τα βήματα του Αλέκου

Έτοιμο είναι το βιβλίο του Αλέκου Παπαδόπουλου «Τα βήματα του Έστερναχ – Η Ελλάδα μετά το 2010». Του βουλευτή και πρώην υπουργού, που είναι χωρίς τη θέλησή του έξω από τα κομματικά δρώμενα από πέρυσι, που, ενώ είχε υποστηρίξει τον Βαγγέλη Βενιζέλο, καταγγέλθηκε εμμέσως πλην σαφώς από ορισμένα στελέχη του κόμματος περίπου ως υπονομευτής του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, θιασώτης της θεωρίας των αλλεπάλληλων σοκ που χρειάζεται η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έχει προκαλέσει συχνά έντονες συζητήσεις με τις απόψεις του για το τι είναι σήμερα προοδευτική πολιτική και τι όχι.

Στον επίλογο του βιβλίου του γράφει, δίνοντας ένα στίγμα: «Η ελληνική κοινωνία πρέπει να μην υποκύψει στην ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν καθημερινά οι εύκολοι διαδηλωτές της ακινησίας της. Να απαλλαγεί από τα είδωλα της λαϊκής πλάνης και τις συσκοτισμένες διάνοιες του “δημόσιου” λόγου».