«ΤΑ ΝΕΑ - ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ» 13-14 Δεκεμβρίου 2003
ΔΙΑΒΑΣΑ...
ΤΟ “ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ”
(γράφει ο Αλέκος Παπαδόπουλος)
«Με ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι ο Γιώργος Λιακόπουλος έγραψε ένα βιβλίο, όπου η δημοσιογραφική αμεσότητα και ευθυβολία λόγου συναγωνίζεται πολλές εκφραστικές αρετές: λιτό και απέριττο ύφος, αποφυγή κάθε επιτήδευσης, ζωντανοί διάλογοι και καίρια χρησιμοποίηση των λέξεων δόμησαν ένα στέρεο κείμενο με ενδιαφέρον αισθητικό αποτέλεσμα και συναρπαστική εξέλιξη.
Το «Ποιος σκότωσε τον Πρωθυπουργό», βιβλίο φαινομενικά αστυνομικής υφής, δύσκολα μπορεί να καταταχθεί σε ένα είδος μυθιστορίας. Ο συγγραφέας, γνώστης των εσωκομματικών διαδικασιών, της δομής και της λειτουργίας των κομμάτων, χρησιμοποιεί σημερινά πολιτικά δρώμενα και τεκταινόμενα, προσδίδοντας αληθοφάνεια και ζωντάνια στο φανταστικό γεγονός, «στη δολοφονία».
Όσο ρεαλιστικά, όμως, και αν αποδίδονται τα παρασκήνια της πολιτικής, δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε το λάθος να εγκλωβιστούμε στην ταύτιση των χαρακτήρων του μυθιστορήματος με υπαρκτά πρόσωπα της πολιτικής ζωής, που σχεδόν φωτογραφικά αποτυπώνονται. Γιατί, όσο και αν στο μυαλό αυτόματα δημιουργούνται συνειρμοί, ταυτίσεις και αναγνωρίσιμες σημερινές καταστάσεις, οι ήρωες του βιβλίου του Λακόπουλου είναι διαχρονικοί.
Υπήρχε πάντοτε ένας Θεοδωρίδης και ένας Αποστόλου και θα υπάρχει. Απλώς η αποτύπωση της πραγματικότητας υπηρετεί το φανταστικό και του προσδίδει το κύρος της βιωματικότητας και της αληθοφάνειας.
Η φράση-κλειδί που περιλαμβάνεται στο βιβλίο ως απόφθεγμα παλαιού πολιτικού, «στην πολιτική και στον έρωτα τα πάντα μπορούν να συμβούν», δίνει πράγματι στον συγγραφέα τη δυνατότητα να παίξει και, επινοώντας διάφορα σενάρια, να φτάσει στο σημείο όπου η λύση του μυστηρίου της δολοφονίας εναποτίθεται σε ένα εύρημα.
Αυτό, όχι μόνο δεν ανατρέπει τη σημασία των γεγονότων που προηγουμένως ιστορήθηκαν, αλλά αντίθετα στηρίζει και επιτείνει τη δυνητική εκδοχή των καταστάσεων και την πιθανότητα εμπλοκής και διαπλοκής όλων των προσώπων της υπόθεσης.
Αυτή φαίνεται να είναι η πολιτική διαχρονικά. Ο πολιτικός, όμως, που έχει ως αποστολή του να πασχίζει για τον εξανθρωπισμό και την εξύψωση «της πόλης», οφείλει να ασπάζεται την αντικειμενική ηθική, την καθολικά αποδεκτή.
|
|
