ΤΟ ΒΗΜΑ, 18/3/2010
Το ΔΝΤ και το πτώμα
Το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο και ανάμεσά τους βρίσκεται ένα πτώμα που μεγαλώνει διαρκώς. Τι συμβαίνει ακριβώς;
Προτού εξετάσουμε το φαινόμενο, ας περάσουμε για λίγο στο θέμα της διάσωσης. Λέγεται ότι είτε η Γερμανία θα σώσει την Ελλάδα είτε η Ελλάδα θα σωθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Υπάρχει όμως και τρίτη εκδοχή: Να γίνουν και τα
δύο και παρ΄ όλα αυτά η ελληνική οικονομία να μη σωθεί. Είναι αυτό πιθανό; Περισσότερο απ΄ όσο φαίνεται. Η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί, αλλά με επιτόκιο πάνω από 6%. Για άλλες χώρες το 6% είναι επιτυχία (η Τουρκία δανείζεται με 9%), αλλά η
Ελλάδα έχει κυκλώπειο δημόσιο χρέος (300 δισ. ευρώ) και μυθικές δανειακές ανάγκες (55 δισ. ευρώ για το 2010). Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να πληρώνει για τόκους όσα εξοικονομεί από τα περιοριστικά μέτρα. Σύμφωνα λοιπόν με τη
«ρόδινη εκδοχή», η Ελλάδα έλαβε όλα τα μέτρα που της ζητήθηκαν και το μόνο που απαιτείται για να «ηρεμήσουν οι αγορές» και να «πέσουν τα spreads» είναι ένα «δανειάκι» ύψους 25 δισ. ευρώ, είτε από την Ευρώπη (δηλαδή τους Γερμανούς) είτε από
το ΔΝΤ.
Το πρώτο σκέλος του συλλογισμού είναι σωστό, το δεύτερο όχι. Το «ελληνικό πρόβλημα» δεν είναι το έλλειμμα, αλλά το συσσωρευμένο χρέος που αυξάνεται με ταχύ ρυθμό, καθιστώντας όλο και πιο αμφίβολη τη δυνατότητα της οικονομίας να
το εξυπηρετήσει. Αυτή είναι η αιτία που διατηρείται στο 3% η διαφορά απόδοσης (spread) των ελληνικών από τα γερμανικά ομόλογα. Αυτή είναι η αιτία της απροθυμίας των Γερμανών να συναινέσουν σε πακέτο διάσωσης (προβλέπουν ότι θα χρειαστούν
πολλά «πακέτα διάσωσης»). Και αυτή είναι η αιτία που το Βερολίνο ετοιμάζεται να προτείνει δρακόντεια μέτρα κατά απείθαρχων κρατών-μελών της ευρωζώνης (που φθάνουν ως την αποβολή από την Ενωση!). Με λίγα λόγια, ψάχνουν τρόπο για να μας
ξεφορτωθούν.
Κατά συνέπεια, το «αναπτυσσόμενο πτώμα» που υπάρχει ανάμεσα στο ΠαΣοΚ και στη Νέα Δημοκρατία είναι το «πτώμα του δημοσίου χρέους» και, όπως έχει πει σε ανύποπτο χρόνο ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, μοιάζει με εκείνο στο έργο του
Ιονέσκο «Αμεδαίος ή Πώς να το ξεφορτωθούμε». Σε αυτό το έργο ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας δεν γνωρίζει πώς να ξεφορτωθεί ένα πτώμα το οποίο βρίσκει στο σπίτι του. Είναι το πτώμα του πεθαμένου έρωτά του, το οποίο μεγαλώνει συνεχώς, απλώνεται
από το ένα δωμάτιο στο άλλο και δεν αφήνει χώρο για τους ζωντανούς. Συμπέρασμα; Για να «πέσουν τα spreads» η χώρα πρέπει να βρει τον τρόπο για να ξεφορτωθεί το πτώμα προτού οι Γερμανοί βρουν τον τρόπο για να ξεφορτωθούν τη χώρα. Ισως
λοιπόν το πεπρωμένο να καταστήσει την προσφυγή στο ΔΝΤ, στον «διεθνή νεκροθάφτη» πολιτικών συστημάτων, σχεδόν νομοτελειακή.
Παύλος Παπαδόπουλος
|
|
