ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

ΣΤΗΝ 2Η ΕΘΝΙΚΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

ΜΕ ΘΕΜΑ:

«ΠΡΟΟΕΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»

  Σύντροφοι, εδώ στη Θεσσαλονίκη σήμερα, ο Πρόεδρός μας έκανε μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση, πώς βλέπει το Κίνημά μας και πώς βλέπει και ο ίδιος ότι μπορεί να πορευτεί η χώρα, ακούγοντας αυτούς τους          ανέμους τους νέους της εποχής, τις εξελίξεις που έρχονται και κυρίως με το δικό του τρόπο έβγαλε, όπως βγάζουμε όλοι μας κι εσείς περισσότερο και σε όλη την Ελλάδα, την έγνοια και την αγωνία του κόσμου, να    προχωρήσει ο τόπος.

  Εδώ σήμερα στη Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα, το       επαναλαμβάνουμε όλοι πολλές φορές, ότι θέλουμε να χτίσουμε μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο, τη νέα εμπιστοσύνη με τον κόσμο.

  Για να χτίσουμε όμως τη νέα εμπιστοσύνη, σύντροφοι, πρέπει   προηγουμένως να νιώσουμε ότι πρέπει να καλλιεργήσουμε και να           χτίσουμε τη νέα προσδοκία που η δημοκρατική μας παράταξη και το        ΠΑΣΟΚ πρέπει να οικοδομήσουν στον κόσμο.

  Ότι στην πολιτική και ιδιαίτερα στην εποχή μας, που έχουν ξεπεραστεί αγωνίες και αιτήματα κατακτήσεων, δικαιωμάτων και ελευθεριών, η      σχέση έχει να κάνει με το συγκεκριμένο και οι προτάσεις και οι προβληματισμοί που θα ακούγονται, δεν μπορεί να είναι στο γενικό, αφηρημένο και παγκοσμίως αποδεκτό, υιοθετώντας γενικές προτάσεις.

  Πρέπει να λέμε συγκεκριμένα πράγματα και το κάθε ακροατήριο κι εδώ και ο καθένας μας να νιώθει ότι τον αφορά και ταυτόχρονα δημιουργείται συλλογική συνείδηση, ας φέρω ένα δόκιμο όρο, πολιτικών εθελοντών, να φλογίσουν οι ψυχές και να περάσουμε το μήνυμα σε όλη την Ελλάδα για να έρθει η νέα εμπιστοσύνη μέσα από το συγκεκριμένο και τη νέα προσδοκία.

  Το λέω αυτό σύντροφοι, γιατί χρειάζεται πολλή προσπάθεια σε όλους μας και δεν εξαιρώ κανέναν και τον εαυτό μας, να αξιολογήσουμε αυτές τις προτάσεις που ακούστηκαν.

  Όχι στη βάση ενός  μοντέλου που συνεχώς αναπαράγεται από το 1830   μέχρι σήμερα, δηλαδή του κρατικοδιοικητικού μοντέλου διαίρεσης της χώρας, αλλά πρέπει να περάσουμε σε αυτό που η ίδια η εποχή σπρώχνει, μας το δείχνει, βαπτίζει ως επιλογές.

  Ότι πρέπει να το δούμε στη βάση των εξελίξεων, που φέρνουν συγκεκριμένο αποτέλεσμα, που διαμορφώνουν τις ευημερίες της χώρας, στα μάκρο και μικρά επίπεδα, που έχει να κάνει με το πώς προχωράει η χώρα και αναπτύσσεται και μεγεθύνεται οικονομικά και αναπτυξιακά.

  Γι’ αυτό σύντροφοι θα μου επιτρέψετε, να κάνω σε 3 λεπτά τους εξής σύντομους σχολιασμούς. Κατ’ αρχάς, αυτό που πρέπει να γίνει στη χώρα μας πρώτα απ’ όλα και  βγαίνει από την πρόταση, να ενοποιηθεί ή να ενοποιηθούν τα παραγωγικά πεδία της χώρας.

  Δεν μπορεί ακόμα να διακατεχόμαστε από το σύνδρομο του Αρμαγεδώνα και των φυσικών ανάγλυφων. Δεν μπορεί η διοικητική      διαίρεση της χώρας, επικαλυπτόμενη, αντιφατικά αλληλοσυγκρουόμενη, να είναι με βάση τα ανάγλυφα της αρχαιότητας, έτσι είναι, τη διοικητική διαίρεση του Βυζαντίου με τα θέματα ή τα τζάκια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

  Με απόλυτο σεβασμό στην ιστορικότητα των Νομών, των Περιφερειών, των περιοχών της χώρας, τα οποία δεν τα διαπραγματεύεται κανένας, γιατί εκεί συγκεντρώνονται συλλογικά συστήματα αξιών, που διαμορφώνουν ή αν θέλετε διαφυλάσσουν κοινωνίες αμυνόμενες ή επεκτεινόμενες, πρέπει να δούμε ότι πρέπει να πάμε και σε λιτά σχήματα διοικητικών διαιρέσεων, τα οποία όμως δεν είναι για να ικανοποιούν φιλοδοξίες, δεν είναι πεδία εξουσίας, είναι πεδία ευθύνης και το ΠΑΣΟΚ αν καταξιώθηκε στην ελληνική κοινωνία, είναι γιατί λειτουργεί με ευθύνες και όποτε ξεστρατρεύει σε εξουσίες, τότε δημιουργούνται όλα αυτά τα πλέγματα των αυτοενοχοποιήσεων.

  Σύντροφοι, η πρόταση του Προέδρου είναι συγκεκριμένη. Τρία επίπεδα διοικητικής σύνθεσης της χώρας, από τα 4 που είναι σήμερα. Το πρώτο    είναι το κεντρικό κράτος, η κυβέρνηση.

  Αλλά μια κυβέρνηση, που επιτέλους θα πρέπει να τη σχεδιάσουμε να     είναι όντως επιτελική. Ότι δε θα μπορούν οι πολίτες να περιδιαβαίνουν τους διαδρόμους των υπουργείων, πουθενά στον κόσμο δε γίνεται, προκειμένου να ασκήσουν δικαίωμα ή συμφέρον, μέσα από διαδικασίες κεντρικού Υπουργείου.

  Δε νοείται σύντροφοι, αν πιστεύουμε πραγματικά στην αποκέντρωση, που δεν είναι διοικητική σύστημα, αλλά αντίληψη και φιλοσοφία ζωής, ότι μπορεί να υπάρχουν Υπουργεία στην Ελλάδα, με 2.500 και 5.000 και 10.000 υπαλλήλων.

  Ένα παράδειγμα θα αναφέρω γιατί μου έκανε τεράστια εντύπωση από την πρόσφατη εμπειρία μου την υπουργική. Όταν ρώτησα τον Υπουργό Υγείας της Σουηδίας, πόσους υπαλλήλους έχει το Υπουργείο, γιατί είδα ένα μικρό κτίριο όταν τον επισκέφτηκα, μου είπε 111, εμείς πλησιάζουμε τις 2.000.

  Αποκέντρωση σύντροφοι σημαίνει, η αντίληψη και η φιλοσοφία ότι οι τοπικές κοινωνίες αναλαμβάνουν τη μοίρα τους, με δικές τους ευθύνες. Και αυτό πρέπει να είναι μια στέρεα απόφαση.

  Το δεύτερο επίπεδο είναι οι διευρυμένες νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις, στα όρια των σημερινών περιφερειών της χώρας, που είναι      αποκεντρωμένες λειτουργίες της κεντρικής διοίκησης.

  Εκεί ολοκληρώνεται η ευθύνη και οι σημερινοί Νομοί, που είναι φυσικό μέγεθος όχι Νομοί στην Ελλάδα, τόσο πολύ, οι ελάχιστοι είναι. Είναι όμως σίγουρα διοικητικό μέγεθος.

  Είναι πολιτικό μέγεθος, γιατί είναι η βάση των ελάσσονων εκλογικών περιφερειών της χώρας, που δημιούργησε μέσα απο μια πολυετία       συνείδηση υπαγωγής με πολιτικό κριτήριο το οποίο διευρύνεται σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

  Και βεβαίως είναι ένα μεγάλο ερώτημα, εγώ το έχω προσωπικά λυμένο, ότι στην εποχή μας, της συντριβής των αποστάσεων, της επικοινωνίας, όλης της λογικής, αν πια μπορεί να είναι από μόνο του αναπτυξιακό          μέγεθος, το οποίο μπορεί να οριστεί στις σημερινές περιφέρειες για μια ορθολογική κατανομή των πόρων και μέσα στα πλαίσια της αυτοκριτικής, να δούμε και στα ΠΕΠ, τον πολιτισμό των ΠΕΠ και το παραγωγικό      αποτέλεσμα, αν ήταν αυτό το οποίο οι ίδιοι παλέψαμε και θέλαμε μέσα από κατακερματισμούς διοικητικών εξουσιών, αν το αναπτυξιακό       αποτέλεσμα, ήταν αυτό το οποίο θα έπρεπε.

  Γι’ αυτό σύντροφοι, δεν μπορούμε να κάνουμε πια πολιτική αναπτυξιακή κατά Νομό. Θέλουμε μεγάλες διαχειριστικές κατευθύνσεις. Το άλλο      επίπεδο, πέρα από τη διευρυμένη νομαρχιακή, με την υποδιαίρεση την εσωτερική υποδιαίρεση των σημερινών Νομαρχιών που θα υπάρχει, είναι οι ισχυροί Δήμοι.

  Μελετούσα, όταν τότε επιχειρούσαμε αυτή τη μεταρρύθμιση του    Καποδίστρια και θέλω να το πω. Τι επιδιώκει; Εντάξει, να πάρουμε     μερικές κοινότητες και να τις κάνουμε ένα διοικητικό Δήμο.

  Και έλεγα δεν είναι αυτό. Δεν είναι αυτό σύντροφοι. Και αυτή η λογική  πέρασε και αυτή δικαιώθηκε, η λογική να δικαιώνεται, αλλά ο          Καποδίστριας ήταν η αρχή μιας ιστορίας μεγάλων μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, που αν μείνουμε εκεί, τότε είναι μια συντηρητική             προσήλωση και μια αυταρέσκεια ότι δήθεν κάναμε.

  Εγώ το λέω, που είχα και την ευθύνη, ότι ήταν και ατελής μεταρρύθμιση. Αλλά αναγκαία να προχωρήσει και αν θέλουμε πραγματικά τον ισχυρό     Δήμο, όχι για να το λέμε και να παίρνουμε χειροκρότημα, οι ισχυροί Δήμοι θέλουν κρίσιμες μάζες, θέλουν αναπτυξιακές ενότητες οι οποίες να μπορούν να ασκηθούν πολιτικές για αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και 4, 5, 6 χρόνια μετά τον Καποδίστρια, θέλουμε να συμφωνήσουμε, ότι πρέπει να ξαναμπούμε σε αυτή τη βασανιστική διαδικασία.

  Να γίνουν πράγματι ισχυροί Δήμοι, να μειωθεί ο αριθμός των Δήμων, με έναν Καποδίστρια 2 για να μπορέσουμε πραγματικά, αν θέλουμε ως Κόμμα που πιστεύουμε στην αποκέντρωση, να περάσουμε στη    δημοκρατία, που είναι η λήψη των αποφάσεων και να εγκαθιδρυθεί η συμμετοχική δημοκρατία στο κατώτατο επίπεδο και όχι να συντηρούμε  επίπλαστους θεσμούς, δήθεν μέσα από εκεί να επιβεβαιώνομαστε ότι       είμαστε δημοκράτες ή ότι μπορούμε να αναπαράγουμε σε πολιτικό επίπεδο τα πρόσωπα.

  Σύντροφοι, οι 4 περιφέρειες με τα δικά τους χαρακτηριστικά, δεν είναι διοικητικές περιφέρειες και δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι. Και πρέπει να υπάρχει αντίσταση να μη γίνουν ποτέ διοικητικές περιφέρειες.

  Ο επικεφαλής, που κατά την άποψή μου, δεν μπορεί να είναι κάποιος Γενικός Γραμματέας Περιφέρειας, πρέπει να είναι Αναπληρωτής Υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, με μια δομή τεχνοκρατική, εσωτερική για να τον στηρίζει, με ένα όργανο συμμετοχικού προγραμματισμού, που θα εκπροσωπείται από τις άλλες περιφέρειες, τα περιφερειακά διαμερίσματα, τις διανομαρχιακές υπηρεσίες, που θα είναι αιρετοί και εκπροσώπους φορέων και οργάνων διαβούλευσης.

  Αλλά με συγκεκριμένους στόχους, αξιοποίησης και εκεί είναι οι μαγικές λέξεις, αυτό που δε γίνεται μέχρι σήμερα, των ανθρωπογενών διαθεσίμων και των φυσικών διαθεσίμων κάθε περιφέρειας.

  Οι σύγχρονες κοινωνίες, έτσι οργανώνονται και εκπροσωπούνται, δεν οργανώνονται και δε σχεδιάζονται σύντροφοι, για τις επόμενες εκλογές, σχεδιάζονται για τις επόμενες γενιές και πιστεύω ότι αυτή είναι η βαριά ευθύνη μας, ως Κίνημά μας. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θεσσαλονίκη 21-11-2004