ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ – ΚΕΘΕΑ

(Τετάρτη, 27 Μαρτίου 2002, Ώρα 19.00 μμ., Τελλόγλειο Ίδρυμα, Θεσσαλονίκη)

Λένε ότι διαταράσσουμε την αλυσίδα της φύσης, αυτή μας εκδικείται και φαντάζομαι ότι αυτή ακριβώς είναι η προσπάθεια του Αρκτούρου, να διαφυλάξει την καφετιά αρκούδα Πίνδου, σαν ένα σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα. Όμως το ίδιο συμβαίνει και στην ζωή γενικότερα.

Όταν δηλαδή αποβάλουμε την πολυμορφία και την διαφορετικότητα, με ζητούμενο την ομοιομορφία γινόμαστε φτωχότεροι, στερεύουμε από έμπνευση και τότε έχουμε προβλήματα.

Προσωπικά χαίρομαι να βρίσκομαι σε εκδηλώσεις όπου δυο μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, όπου φαινομενικά έχουν διαφορετικές δραστηριότητες όπως είναι ο Αρκτούρος και το ΚΕ.ΘΕ.Α, καθώς και η παραγωγική μονάδα ΣΧΗΜΑ και ΧΡΩΜΑ, ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να προστατεύσουν τον άνθρωπο, το περιβάλλον, τον κοινωνικό ιστό, την ίδια τη ζωή.

Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, όπως ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, διαθέτουν πέρα από την λογική, ευαισθησία και φαντασία για ότι συνιστά την ίδια τη ζωή.

Αυτό αποτελεί ίσως την πιο ηχηρή φωνή, το πιο δυνατό μήνυμα, ότι δηλαδή θα πρέπει να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό .

Κυρίες και κύριοι,

Ας μη γελιόμαστε, όσα κέντρα αποτοξίνωσης και αν κάνει το κράτος, όσους ψυχιατρικούς ξενώνες κι αν λειτουργήσει, αν η ίδια η κοινωνία δεν αναλογισθεί την χρησιμότητα και την μοναδικότητα αυτών των ατόμων, δεν θα τα έχουμε καταφέρει

Ο τοξικομανής, ο αλκοολικός, ο ψυχικά πάσχων που προσπαθεί να πατήσει πάνω από την πάθησή του, χρειάζεται αγάπη και ενδιαφέρον. Έχει ανάγκη να του αναγνωρίσουμε και τις ικανότητες που αναμφίβολα έχει. Για την επανένταξή του χρειάζεται συμπαράσταση από όλη την κοινωνία και ένας βασικός κρίκος είναι η εργασία. Αυτή είναι και η πρωτοποριακή σκέψη του Αρκτούρου. Να βοηθήσει δηλαδή στην επαγγελματική αποκατάσταση ατόμων που πέρασαν μεν την στενωπό της σωτηρίας, αλλά τα πρώτα βήματά τους είναι αβέβαια.

Αυτό, κυρίες και κύριοι, συνιστά μεγάλη προσφορά και πρόκληση καθώς δεν μπορεί να το κάνει μόνο του το κράτος. Απαιτείται μία διαφορετική κοινωνική κουλτούρα, που πρέπει να αποκτήσουμε όλοι μας, γιατί αν κοιτάξουμε μεταξύ φίλων και συγγενών θα δούμε ότι τέτοια προβλήματα υπάρχουν στο στενό περιβάλλον μας.

Μερικοί εσφαλμένα νομίζουν ότι φτάνουν μόνο τα χρήματα. Δεν φτάνουν, απαιτείται και ένας ευαίσθητος κοινωνικός ιστός που σέβεται και εκτιμά το διαφορετικό. Άλλωστε αν ανατρέξουμε στην Αναγέννηση, θα δούμε ότι η διαφορετικότητα πολλών ατόμων ή τρέλα που τόσο συγγενεύει με την ευφυΐα ήταν ο κινητήριος μοχλός της δημιουργίας έργων τέχνης που θεωρούνται αξεπέραστα μέχρι σήμερα.

Η εργασιακή διέξοδος, λοιπόν, είναι το κλειδί που φέρνει ξανά φως στη ζωή πολλών ατόμων. Η προσφορά του Αρκτούρου σε συνεργασία με το ΚΕ.ΘΕ.Α και το ΣΧΗΜΑ και ΧΡΩΜΑ είναι σημαντική όχι μόνο γιατί προσφέρει εργασία σε κάποιους που το έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως δημιουργεί μία άλλη κουλτούρα που εύχομαι και ελπίζω να βρει μιμητές.

Τα πράγματα θα ήταν πιο απλά για όλους μας, αν πέρα από τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις, τα έβλεπαν και από την ίδια οπτική γωνία. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό θα ήταν ωφέλιμο και για τις ίδιες.

Τελειώνοντας, νομίζω ότι τα φετινά Όσκαρ στην ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος» έκρυβαν και τη σκοπιμότητα να δείξουν και τη χρησιμότητα του διαφορετικού. Πως δηλαδή ένα από τα εξαιρετικά μυαλά του Πανεπιστημίου στα μαθηματικά, που συνέβαλε στην προώθηση πολλών θεωριών, παθαίνει σχιζοφρένεια και φαντάζεται διαρκώς πράγματα που δεν υπάρχουν. Νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική και όταν βγαίνει η γυναίκα του τον πείθει να επιστρέψουν στην πόλη που τελείωσε το Πανεπιστήμιο. Εκεί αρχίζει με μία βοηθητική δουλειά, καταφέρνει εκ νέου να διδάξει και τελικώς κερδίζει το Νόμπελ των μαθηματικών το 1994.

Όταν λοιπόν στην απονομή τον ρωτούν τι έγινε με αυτά που έβλεπε, απαντάει «Συνεχίζω να βλέπω τα ίδια πράγματα, αλλά έμαθα να τα αγνοώ και έτσι δεν με ενοχλούν και δεν ενοχλώ κανέναν». Το μήνυμα είναι σαφές και το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματική ιστορία.