(Δευτέρα, 11 Μαρτίου 2002, Ώρα 11¹⁵ - ΕΣΔΥ)

Παρά το ότι αυτά τα λίγα λόγια που θα πω, μπορεί να θεωρηθούν ως κοινοτοπίες, είναι ειλικρινά μεγάλη τιμή για κάθε πολιτικό, εγώ τουλάχιστον πάντα έτσι αισθάνομαι, όταν αναφέρομαι στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και είναι αλήθεια, ότι δύσκολα μπορείς να εκφραστείς, να βάλεις τις λέξεις στη σειρά και να πεις αυτά που πρέπει, αυτά που αξίζουν στον μεγάλο αυτό πολιτικό άνδρα. Τον αρχιτέκτονα της Μεγάλης Ελλάδας. Τον πολιτικό που μπορούσε να διακρίνει το εφικτό από το προσδοκώμενο, που ήξερε να συλλαμβάνει τα κελεύσματα της ιστορικής ευκαιρίας.

Δεν είναι βέβαια η στιγμή κατάλληλη για να πω περισσότερα για το πολιτικό μέγεθος και την προσφορά του στην πατρίδα. Απλά και με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων της προτομής του εδώ στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας να πω ότι δεν υπήρξε μόνο ο αρχιτέκτονας μιας μεγάλης πατρίδας, αλλά και ο εμπνευστής και θεμελιωτής ενός σύγχρονου και δημοκρατικού κράτους.

Κατά τη περίοδο 1928-1932 ανέπτυξε δημιουργικές πρωτοβουλίες και δράσεις προς όλες τις κατευθύνσεις της οικονομικής, κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής, παρά τις δυσμενείς επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στους τομείς της Δημόσιας Υγείας, δεν ίδρυσε απλά την Υγειονομική Σχολή Αθηνών το 1929, αλλά στα τέσσερα χρόνια της πρωθυπουργίας του διπλασίασε τις δαπάνες υγείας και πρόσθεσε και πρόσθεσε 3.000 επιπλέον κλίνες στα νοσοκομεία. Το 1932 ψήφισε το νόμο 5733 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων», δεν πρόλαβε όμως να τον εφαρμόσει, αφού ανατράπηκε από το Λαϊκό κόμμα. Πάνω σ’ αυτά βασίστηκε αμέσως μετά ο νόμος 6298 για τη δημιουργία του ΙΚΑ, που αποτέλεσε σταθμό στην πορεία ανάπτυξης της κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας.

Να πω όμως και κάτι ακόμα. Για τη διπλωματική μαεστρία και επιδεξιότητα με την οποία προώθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας τις σχέσεις της Ελλάδας με τους Βαλκάνιους γείτονές μας. Γιατί οι Βαλκανικές χώρες αποτελούσαν και συνεχίζουν να είναι για την Ελλάδα, ο φυσικός χώρος αναζήτησης συμμαχιών, αλλά και συνεργασίας και κοινής δράσης στο οικονομικό και το κοινωνικό πεδίο. Και χαίρομαι που η Σχολή με το κοινοτικό πρόγραμμα Interreg II πρωταγωνιστεί σήμερα στη συνεργασία των Βαλκανικών χωρών στους τομείς της Δημόσιας Υγείας. Γιατί είναι σίγουρο ότι τα προβλήματα της Δημόσιας Υγείας δεν έχουν στις μέρες μας σύνορα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε μια συζήτηση στη Βουλή που έγινε το 1932, σχετικά με τη σταθεροποίηση της δραχμής, απευθυνόμενος με αγανάκτηση στο Αλεξ. Παπαναστασίου, διατύπωσε μια επιγραμματική αυτοπροσωπογραφία, που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως επικήδειος στον επερχόμενο θάνατό του. Είπε χαρακτηριστικά τα εξής : «Αγαπητοί φίλοι, ο προκείμενος νεκρός ήτο ένας αληθινός άνδρας, με μεγάλο θάρρος, με αυτοπεποίθησιν και δι’ αυτόν και δια τον λαόν τον οποίο εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι δεν επερίμενε ποτέ από την μοίραν να ίδη την χώραν προηγμένην, αλλά έθεσε εις την υπηρεσία αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».

Αυτός ήταν φίλες και φίλοι, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εμείς ότι και να κάνουμε για να τον τιμήσουμε, θα είναι πάντα πολύ μικρό, πολύ λίγο. Ίσως η μεγαλύτερη τιμή και το καλύτερο μνημόσυνο να είναι η υπόσχεσή μας ότι πάντα θα προσπαθούμε για την προκοπή αυτού του τόπου. Αυτής της «Ελλάδος των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων», που δημιούργησε και μας κληρονόμησε.

Σας ευχαριστώ.