ΣΤΗΝ 1^Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

(Πολεμικό Μουσείο, Πέμπτη 25 Mαϊου 2000, Ώρα  9:45)

Είναι ιδιαίτερη χαρά μου που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας. Η πρωτοβουλία να συνοργανώσουμε τη σημερινή ημερίδα : Η αιμοδοσία στις ένοπλες δυνάμεις πέρα από το επιστημονικό ενδιαφέρον, αποτελεί και μία συνάντηση ανθρωπισμού. Παράλληλα δείχνει το δρόμο της διατομεακής συνεργασίας ανάμεσα σε υπουργεία. Τέτοιες συνεργασίες συνεισφέρουν στην Εθνική Πολιτική για αυτάρκεια σε μονάδες αίματος που προέρχονται εξολοκλήρου από εθελοντική προσφορά – μη αμειβόμενη.

Η συνεργασία μας στο θέμα της αιμοδότησης στρατιωτών κατά τη θητεία, άρχισε το 1958. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, οι ένοπλες δυνάμεις συστηματικά και προγραμματισμένα αποτελούν ένα υπολογίσιμο υποσύνολο αιμοδοτών. Οι μονάδες που προέρχονται από το σώμα των Ενόπλων Δυνάμεων ανέρχονται σε 36.000 (κάλυψη 6-7% των αναγκών).

Η αιμοδότηση για τον στρατιώτη αποτελεί μέρος της λειτουργικής ζωής του, βίωμα, συνείδηση. Αν και κυρίαρχο στοιχείο της στρατιωτικής θητείας είναι η άμυνα της πατρίδας (ως έννοια κυρίως), η αιμοδοτική προσφορά του στρατιώτη αποτελεί συχνά το αντίβαρο σε πολλές συνειδησιακές συγκρούσεις του. Είναι μία άμεση δημόσια συμβολή στην αρχή του εθελοντισμού που είναι «μία ματιά πέρα από εμάς».

Σήμερα ο αιμοδότης στρατιώτης είναι ένας εθνικός και κοινωνικός εθελοντής. Εθνικός, διότι συμβάλλει συστηματικά στην επίλυση των εθνικών αναγκών σε αίμα και παράγωγα. Κοινωνικός εθελοντής καθώς – αν και μάχιμος – ξεπερνά την στρατιωτική του κουλτούρα για ετοιμότητα άμυνας και επίθεσης και καθαγιάζει τον ρόλο του ως άνθρωπος μέσα στο σύνολο.

Η διιστορική φάσης της εθελοντικής αιμοδοσίας συμπυκνώνεται σε τρεις ενότητες:

Η πρώτη φάση, η ηρωϊκή, γύρω και πριν το 1935, με πρωτεργάτη τον ΕΕΣ. Σ’ αυτή τη φάση καθιερώθηκε η αιμοδοσία του άμεσου τρόπου (από άνθρωπο σε άνθρωπο) στηριζόμενη στις εθελοντικές αξίες του Ερυθρού Σταυρού.

Η δεύτερη φάση, η νομοθετική, από το 1955 και μετά, ρύθμισε θέματα Εθνικής Αιμοδοσίας με ανοχή όμως στην εμπορευματοποίηση του αίματος και της λειτουργίας παρανόμων τραπεζών αίματος. Το 1977 κλείνει ο κύκλος της παρανομίας και του κέρδους με τη νομοθεσία του αείμνηστου Σπύρου Δοξιάδη.

Η τρίτη φάση, με το νόμο 1820/1988 χάραξε μία Εθνική στρατηγική Αιμοδοσίας. Οργανώθηκε η Εθνική Υπηρεσία Αιμοδοσίας. Το κράτος ασχολείται πλέον με τη λήψη, τη συντήρηση, τη διάθεση του αίματος και τηρεί κανόνες που είναι διεθνώς αποδεκτοί.

Δίνουμε έμφαση στην αξία της ατομικής πράξης της αιμοδοσίας και θεσπίζουμε ηθικές προτρεπτικές συνθήκες κινήτρων.

Εκτείνουμε τους μηχανισμούς μας για κοινωνική ευαισθησία μέσω της Αγωγής υγείας. Αναδεικνύουμε την αυτόβουλη αιμοδοσία προνόμιο.

Ο αιμοδότης ενεργεί με τις αρχές της προσωπικής του συνείδησης.

Η οικονομική συναλλαγή είναι πλέον παρελθόν στο κοινωνικό συνειδητό.

Η επίτευξη της Εθνικής Επάρκειας σε αίμα (και παράγωγα) πάνω σε θεμέλια δημόσιας ευθύνης, θρησκευτικής ουδετερότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης μας εμπνέουν.

Βραχυπρόθεσμος στόχος μας είναι η αποδέσμευση από την ξένη εξάρτηση μονάδων αίματος που δεν είναι καθόλου κολακευτική για τη χώρα μας.

Σήμερα λειτουργούν 58 Σωματεία εθελοντικής αιμοδοσίας και 200 ομάδες εργαζομένων.

Φιλοδοξούμε να λειτουργήσουμε ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο εθελοντών αιμοδοτών με υπόσταση και στοχοθετημένες δράσεις.

Ένα τέτοιο δίκτυο θα συμβάλει στην στρατηγική μας για επάρκεια αίματος και παραγώγων σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του θεσμού της αυτομετάγγισης, εκεί όπου οι προϋποθέσεις το επιτρέπουν.

Σ’ ότι αφορά τη συνεργασία μας με τις ένοπλες δυνάμεις για μεγαλύτερη συχνότητα αιμοδότησης των στρατιωτών, πιστεύω ότι μπορούμε να την διατηρήσουμε σε συνθήκες αυτόβουλης ψυχολογικής άνεσης των στρατιωτών, χωρίς να θέτουμε απαιτήσεις και επιβολές και να ενισχύσουμε την ενημέρωση για να αμβλυνθούν φόβοι και προκαταλήψεις.

Αγαπητοί σύνεδροι, φίλοι και φίλες,

Περιμένω τα συμπεράσματά σας. Να είστε βέβαιοι και βέβαιες ότι το Υπουργείο θα τα λάβει υπόψη άμεσα.

Εμείς πιστεύουμε στη συνέχιση αυτής της συνεργασίας σε Εθνικό και Κοινωνικό επίπεδο συμμαχώντας απέναντι στις όλο και μεγαλύτερες ανάγκες σε αίμα, λόγω της επιδημίας των τροχαίων ατυχημάτων.