Ομιλία του Αλ. Παπαδόπουλου

στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2008

19-12-2007

(Ακριβής αποτύπωση του προφορικού λόγου)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Βέρα Νικολαϊδου): Ευχαριστούμε την κ. Φουντουκίδου. Το λόγο έχει ο κ. Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πολλαπλασιάζονται, μάλλον, σε αυτή τη χώρα εκείνοι που πιστεύουν ότι είμαστε μια παρατημένη χώρα, η οποία κατατρύχεται μέσα σε πολλαπλές συλλογικές αδράνειες τα τελευταία χρόνια. Και δυστυχώς, ενώ υπάρχει μια παθητική αποδοχή της συζήτησης επί του Προϋπολογισμού, θα περίμενε κανείς και όπως συμβαίνει σε όλα τα εθνικά κοινοβούλια όλων των χωρών, όταν συζητούνται οι προοπτικές των οικονομιών τους και τα καίρια ζητήματα αδράνειας των δημόσιων λειτουργιών και δράσεων, να γίνεται έστω κάποια νύξη αντιμετώπισής τους. Δεν ακούμε όμως τίποτα, κυρίως από την Κυβέρνηση, για πράγματα τα οποία είναι καθοριστικότατα για τα επόμενα χρόνια στη χώρα μας – στην Αίθουσα αυτή που θα μπορούσε να δημιουργήσει συνειδητοποιήσεις σε κάποιους ανθρώπους που κινούν πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά τα πράγματα, σε κάποιες δυνάμεις σε αυτή τη χώρα ώστε να οριοθετηθεί κάπως πιο συγκεκριμένα το μέλλον μέσα από αυτή την ασυναρτησία και την ασάφεια.

Μπορεί π.χ. να μας πει η Κυβέρνηση, να μας δώσει κάποια ψήγματα, κάτι το οποίο είναι πανθομολογούμενο, τι θα κάνει με την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της χώρας; Και δεν είναι κατάρρευση μόνο στον τομέα της οικονομίας, είναι κατάρρευση και σε όλα εκείνα τα συνοδά, ή παραπληρωματικά στοιχεία, όπως είναι η ανταγωνιστικότητα του διοικητικού συστήματος λειτουργίας της χώρας, του εκπαιδευτικού, του υγειονομικού και σε μια σειρά άλλα πράγματα. Μπορεί να ψελλίσει κάτι εκτός από κάτι ρητορικές αυτοϊκανοποιήσεως περί δήθεν επιτευγμάτων τα τελευταία χρόνια, όταν είναι το πρώτο και βασικό θέμα; Εάν κάποιος έγραφε σήμερα ένα βιβλίο στη χώρα για το ελληνικό πρόβλημα, δεν χρειαζόταν να πει τίποτε άλλο, παρά να βάλει τον τίτλο ‘‘Ανταγωνιστικότητα’’ και μάλιστα συγκριτικά σε σχέση με το τι συμβαίνει, όχι σε όλο τον κόσμο μόνο, αλλά στις γειτονικές μας χώρες οι οποίες καλπάζουν.

Μετά από αυτή τη γενική παρατήρηση, θέλω να πω δύο λόγια για το ασφαλιστικό και το πνεύμα με το οποίο αντιμετωπίζεται σήμερα. Εγώ δεν έχω καταλάβει τι κάνετε ως Κυβέρνηση, δεν κατάλαβα τι επιδιώκετε. Είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι με τη λογική που εισάγετε στην αντιμετώπιση του προβλήματος, μετά από τέσσερα χρόνια αδράνειας, να λυθεί ποτέ το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας; Εκτός αν δεν υπάρχει. Αν υπάρχει, μην ασχολείστε τότε με περιφερειακά θέματα. Αυτά θέλουν άλλο πεδίο και κώδικες άσκησης ευθύνης, για να μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Το 1993, κύριοι συνάδελφοι, στην Ισπανία, επί Κυβερνήσεως Φελίπε Γκονζάλες, ανελήφθη πρωτοβουλία από την τότε Κυβέρνηση και μετά από το Σεπτέμβριο του ’93 μέχρι το Φεβρουάριο ’94 πέρασε η Βουλή μια περίοδο, όπως την ονόμασαν οι Ισπανοί, διαλογισμού, κατανόησης του προβλήματος και εξεύρεσης διαδικασιών που θα οδηγούσαν σε μια συμφωνία. Αυτό οδήγησε, ως γνωστόν, στο να γίνει μια επιτροπή από τεχνοκράτες εκπροσώπους και των πέντε (5) κομμάτων, από εκπροσώπους των δύο γενικών εργατικών ενώσεων και συνταξιούχων, ώστε το Μάρτη του ’95, ένα χρόνο και ένα μήνα μετά, να επιτευχθεί η περίφημη και ιστορική Συμφωνία του Τολέδο για το ασφαλιστικό, μια συμφωνία η οποία έμεινε ιστορική και καθοδηγεί ως πνεύμα και αντίληψη την αντιμετώπιση και άλλων μεγάλων προβλημάτων σε μια χώρα σαν την Ισπανία, η οποία – προσέξτε – έχει την ίδια ιστορική ασυνέχεια με τη δική μας και δεν είναι νεαρότερη ή παλαιότερη δημοκρατία από εμάς, δεδομένου ότι το 1974 βγήκε και αυτή από έναν αυταρχικό μεσαίωνα.

Κύριοι συνάδελφοι, κάτι το ίδιο αποπειραθήκατε να κάνετε και εσείς, αυτό θέλω να επισημάνω, και αποτύχατε. Γιατί καλλιεργήσατε υποψίες από την όλη συμπεριφορά σας τα προηγούμενα χρόνια και από το γεγονός ότι θέλατε – αφού είπατε τρία ‘‘δεν’’ - να πάτε στα μερικότερα και να υφαρπάξετε συναινέσεις επί του αορίστου, να δημιουργήσετε μια κοινωνική ατμόσφαιρα ότι πάτε να λύσετε δήθεν το πρόβλημα, αλλά ταυτόχρονα πάτε και να παγιδεύσετε. Με πονηριές πολιτικές και επικοινωνιακές δεν λύνονται τα μεγάλα προβλήματα και ούτε μπορεί να οδηγηθεί η χώρα σε μεταρρυθμίσεις.

 (Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Β’ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ)

Η ευθύνη αυτή την περίοδο γι’ αυτό το μέγα ζήτημα που αφορά τις επόμενες γενιές έρχεται για κοινωνίες και από κοινωνίες που ξέρουν πως μπορούν να ποδηγετήσουν προβλήματα με πειθαρχία, αλλά και που να βγαίνει πηγαία από μια ανάγκη με οριοθετημένα συναισθήματα, σκέψεις και αποφάσεις προκειμένου να επιλυθούν. Και βεβαίως τα 15 σημεία της Συμφωνίας του Τολέδο τα ψήφισαν ομόφωνα και τα πέντε κόμματα στην Ισπανική Βουλή και όπως είπα αποτελεί πρότυπο. Λυπάμαι, γιατί τέτοια πρόταση δεν μπορεί να γίνει στη χώρα μας, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί δεν θέλουμε συνολικά, με καίρια την ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης.

Ένα δεύτερο σχόλιο που θέλω να κάνω σχετίζεται με ένα ζήτημα κυρίαρχο, της ακρίβειας, όπου εγώ δεν αμφισβητώ ότι υπάρχει πράγματι ειλικρινής ευαισθησία, γιατί αυξάνεται ο πληθωρισμός στη χώρα μας και οι πληθωριστικές πιέσεις είναι αδικαιολόγητες και είναι πολύ επικίνδυνες, κύριοι συνάδελφοι.

Έχουμε την τάση να ρίχνουμε την μπάλα αλλού κι εγώ δεν θέλω να κάνω καμία υπενθύμιση στον ιστορικό του μέλλοντος, δεν έχει ανάγκη από τη δική μας αποτύπωση, μια άποψη καταθέτω ως μια κατανόηση ενός προβλήματος για να δούμε πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Είναι στην ίδια λογική που ανέφερα και προηγουμένως. Επιτίθενται όλοι κατά του ευρώ. Οποία υποκρισία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι!

Γνωρίζουμε ότι εάν η Κυβέρνηση Σημίτη δεν είχε βάλει τη χώρα στη ζώνη του ευρώ, σήμερα με ένα εμπορικό έλλειμμα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο μαζί με το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο ως ποσοστό του ΑΕΠ που έχει η χώρα μας – αφού πριμοδοτούμε μέσα από έναν καταναλωτισμό τα βιομηχανικά προϊόντα των άλλων χωρών – θα θέλαμε, με βάση τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις και με τους πληθωρισμούς που βίωσε στο παρελθόν αυτή η χώρα, για ένα κιλό καλαμπόκι ένα τσουβάλι χιλιάρικα. Τώρα όμως έχουμε τη θαλπωρή των χαμηλών επιτοκίων και των χαμηλών πληθωρισμών και δεν είμαστε έρμαια συναλλαγματικών θυελλών και επιθέσεων. Αλλά αυτό όμως θα πρέπει να το αξιοποιήσουμε με άλλες λογικές.

Τρίτον, κύριοι συνάδελφοι, και πολύ σύντομα, πρέπει να τελειώνουμε με όλη αυτή την ιστορία των αιτίων του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Το καρκίνωμα της ελληνικής οικονομίας είναι η παραοικονομία του 40%. Ας αφήσουμε τα δάκρυα περί αναδιανομής. Αναδιανομή σε οικονομία με 40% μαύρη οικονομία δεν γίνεται. Είναι ψεύδος και παραπλανούμε εαυτούς και όλο το λαό.

Εγώ ζητώ από την Κυβέρνηση να μου απαντήσει, και το δικαιούμαι ως πολίτης και ως Βουλευτής. Έκανα μια πρόταση την οποία – λέει – ότι απεδέχθη αρχικά η Κυβέρνηση και μετά την απέρριψε.

 (Στο σημείο αυτό χτυπά το κουδούνι λήξεως ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Κύριε Πρόεδρε, επιτρέψτε μου, σας παρακαλώ! Έχω διατελέσει και Υπουργός Οικονομικών.

Τι θα πει: Όλες οι συναλλαγές, όπως γίνεται σε όλον τον κόσμο, να γίνονται μέσω του τραπεζικού συστήματος με συνοδεία παραστατικών. Το δέχθηκε η Κυβέρνηση. Μάλιστα με ευχαρίστησε δημοσίως. Βεβαίως εγώ εδέχθην επίθεση από παντού. Μετά από λίγο όμως αυτό χάθηκε, το ‘‘έφαγε η γάτα’’. Γιατί; Να μου πείτε γιατί, αφού αυτό το εφαρμόζουν όλες οι πολιτισμένες χώρες του κόσμου, το υιοθέτησε με εντυπωσιακά αποτελέσματα η Βουλγαρία και η Ρουμανία και δεν έχει υιοθετηθεί ακόμα στην Ελλάδα; Για να μη μιλάμε με υποκρισία σε σχέση με την εισφοροδιαφυγή, την φοροδιαφυγή και τη μαύρη οικονομία.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ: Δεν συμφωνούσαν…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τέλος, κάνω και μια άλλη πρόταση, γιατί πολύ πόνος πέφτει για το ζήτημα των καταναλωτικών δανείων.

Κύριε Υπουργέ, μπορείτε να κάνετε μια σύσταση, όπως έγινε και στη Βουλγαρία, στον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος.

Ξέρετε, τα καταναλωτικά δάνεια πρέπει να χορηγούνται με βάση τις φορολογικές δηλώσεις και υπάρχει μια αντιστοίχηση ανάληψης κινδύνου και αποπληρωμής. Ξέρουμε ότι στη Βουλγαρία αυτό το έλυσαν με αυστηρή εντολή και με καταλογισμό στο εποπτικό κεφάλαιο των τραπεζών και μάλιστα με αυξημένο ποσοστό, όταν το χορηγούμενο καταναλωτικό δάνειο δεν συνάπτεται με βάση αυτό που δηλώνεται στη φορολογική δήλωση, αλλά με βάση τα εισοδήματα που αυθαιρέτως υπολογίζει η τράπεζα σε σχέση με τους άδηλους πόρους της παραοικονομίας του δανειολήπτη. Αν είναι χίλια, σου βάζει τρεις χιλιάδες και το προσδιορίζει από άλλες άδηλες και μη δηλωμένες πηγές. Ιδού γιατί πρέπει να συντονιστεί η μάχη κατά της παραοικονομίας.

Κύριοι συνάδελφοι, ο Προϋπολογισμός αυτός είναι αφιλόδοξος. Ξέρετε ποιο είναι το κακό; Ότι είναι και πλήρως αντιστοιχισμένος με την αφιλόδοξη πλέον πορεία της χώρας μας. Πολλοί κατανοούν, πολλοί λυπούνται πλέον γι’ αυτό, αλλά από κάποιο σημείο και πέρα από αυτό πρέπει να γίνει και πολιτική συμπεριφορά και αντίδραση.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Υπάρχει πρόνοια από πλευράς χρόνου για τους πρώην Υπουργούς Οικονομικών, κύριε Παπαδόπουλε, απ’ ό,τι είδατε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ευχαριστώ πολύ.