ΟΜΙΛΙΑ

ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΗΝ 12η ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

Σύντροφοι, η πολιτική θέλει αρχοντιλίκι. Το 1994, όταν μου έκανε την τιμή ο Ανδρέας Παπανδρέου να με κάνει Υπουργό Οικονομικών, επειδή πολλοί επικαλούμεθα σήμερα τον Πρόεδρο, και μου ζήτησε να του υποβάλω, σε κείνες τις φοβερές συνθήκες πλήρους οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας της χώρας, ένα πράγματι σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής και φορολογικής σταθερότητας, όταν τελείωσε η ανάλυσή μου, μου είπε: Αλέκο, εμένα αυτό δεν μου πάει, είμαι αριστερός, όμως προχώρα διότι δεν πρέπει να στερήσουμε τη χώρα από την προοπτική της ένταξης στη ζώνη ευρώ και αν το κάνουμε, μπορεί να μείνουμε συνεπείς σε κάποιες θέσεις, θα έχουμε χάσει την κοινωνία.

Το ΠΑΣΟΚ σαν ένας χώρος, αντικειμενικός χώρος κεντροαριστεράς, πρόωρης εκ της φύσεως, αλλά και από πολλές δεκαετίες πριν να είναι μεγάλο κόμμα, να είναι ένα κόμμα το οποίο θα μπορεί να διαχειρίζεται την ευθύνη, την εξουσία.

Θα μπορεί να είναι κυβέρνηση, θα μπορεί να συμβάλει στην εξέλιξη, όπως το έκανε, της ελληνικής κοινωνίας. Θα μπορεί μια χώρα περιθωριακή, τριτοευρωπαϊκή, να την πάει, όπως την πήγε, στην 22^η θέση των πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Τότε ήταν που μπήκαν οι βάσεις εκείνες για να συνεχίζει και να προχωρήσει τη συναρπαστική περιπέτεια η χώρα προς την ευρωπαϊκή πορεία της, σύντροφοι, την οποία υλοποίησε με μας όλους ο μετέπειτα Πρόεδρος ο Κώστας Σημίτης.

Σύντροφοι, εγώ για τα αίτια της ήττας θα μιλήσω. Δεν μπορώ όμως και δεν μου επιτρέπεται, και ίσως εγώ μπορώ να το κάνω διότι η μεταρρυθμιστική δύναμη που νομιμοποιήθηκε και από μας και από την κοινωνία, που ήταν από το /96 και πέρα και εξέφραζε με την έννοια του εκσυγχρονισμού, που δεν είναι ιδεολογία, είναι η πραγματική κατάσταση όλων των κοινωνιών και η ανάγκη επιβίωσης να εξελίσσονται, αυτό σημαίνει εκσυγχρονισμός, έστω κι αν χάθηκε στην πορεία και να μετατράπηκε σε δόγμα και ταμπέλα και έχασε τη δύναμή του και οδηγήθηκε στην περίοδο αυτή, να είμαστε περήφανοι, και ήταν περίοδος κοσμογονίας και το λέει ένας άνθρωπος που συγκρούστηκε και επειδή υπάρχουν πρώτη σειρά εδώ πέρα που διατελέσαμε Υπουργοί, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και δεν είναι πολιτικά έντιμο να γίνεται επίθεση σήμερα στην περίοδο εκείνη, για την οποία παρά τα λάθη, πρέπει να είναι περήφανο το κίνημά μας.

Και είναι και εξίσου πολιτικά παράδοξο να θέλουμε να κρίνουμε τα αποτελέσματα της βαριάς ήττας, την οποία βλέπω ότι θέλουμε να αποφύγουμε, να σφυρίζουμε κλέφτικα, του 2007, να ερευνήσουμε τα αίτια γιατί χάσαμε το 2004. Αυτό έχει παγκόσμια πρωτοτυπία. Δεν έχει συμβεί πουθενά στον κόσμο και το θεωρώ δειλία αυτό το πράγμα πολιτική.

Όπως επίσης αγαπητοί φίλοι, εφευρίσκονται και διάφορες θεωρίες περί συνομωσίας. Γιατί γίνεται αυτό το πράγμα; Να μετατοπιστεί σε άλλα πεδία μια σοβαρή και πολιτική κριτική που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε και να αναλάβουμε ευθύνες όλοι, κι εμείς και ο καθένας που μιλάει;

Τι είναι αυτή η θεωρία περί συνομωσίας που άκουγα σήμερα το πρωί, με αφορμή να αποκαλυφθώ κι εγώ συνωμότης επειδή πέρυσι σε μια συνέντευξη στο «ΕΘΝΟΣ» είπα ότι επιτέλους πρέπει να απαλλαγούμε από πρόωρες και εθελούσιες συντάξεις κάτω από 60 χρονών κι αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν υπονόμευση όταν ήμουν μέσα στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ, αφού η πρώην και νυν ηγεσία της ΓΣΕΕ είχε διαγράψει τον ΟΤΕ που προχωρήσανε κατά παράβαση σε εθελούσιες συντάξεις.

Συνομωσία. Αυτό είναι επιπλέον απαράδεκτο και είναι και δεύτερη μεγάλης οργής πολιτική δειλία. Κάποιος πρέπει να μαζέψει αυτούς τους περιφερόμενους από τα κανάλια οι οποίοι διασύρουν και θέλουν να διακινήσουν μια ολόκληρη θεωρία συνωμοτών, κι αν δεν τους μαζέψουν πρέπει εδώ μέσα η ηγεσία να πει καθαρά αν μας θεωρεί συνωμότες, προσωπικά εφόσον αναφέρονται τα ονόματά μας. Διαφορετικά είναι πανμέγιστη δειλία και είναι και δολιότης πολιτική.

Σύντροφοι, γιατί χάσαμε τις εκλογές; Κοιτάξτε, εγώ δεν υποδύθηκα ποτέ τον αριστερό κι εγώ δεν διακατείχα, δεν με διακατείχε ποτέ κανένα κόμπλεξ της αριστερής επιβεβαίωσης. Σύντροφοι, η μεγαλύτερη τάξη, ηγέτιδα τάξη στην Ελλάδα είναι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα κι αυτό είναι μια συμβολή του ΠΑΣΟΚ, όπου αν θέλετε τους χαροκαμένους της δεκαετίας δραπέτες της φτώχιας από το /50 εξελισσόμενους και ανερχόμενους οικονομικά, αυτούς που νομιμοποίησε και απελευθέρωσε κοινωνικά ο Παπανδρέου το /81, αυτοί εξελίχθηκαν με την εξέλιξη της χώρας σε μεσοαστικά στρώματα.

Βεβαίως η μεσαία τάξη στην Ελλάδα δεν ήταν ομογενής ποτέ. Βεβαίως το μεγαλύτερο κομμάτι, και δεν το συζητάμε εδώ πέρα, είναι ένα κομμάτι που ανδρώθηκε, οικοδομήθηκε, υπάρχει πάνω στην πιο μαύρη οικονομία σε επίπεδο παγκόσμιο του 40%. Αυτούς καλώς δεν απευθυνθήκαμε. Αυτούς τους χάσαμε διότι δεν ξέρω αν τους είχαμε ή έπρεπε να τους είχαμε ποτέ στη στόχευσή μας. Αυτούς έκλεισε πρόωρα το μάτι ο Καραμανλής με το 25% μείωση στα εισοδήματα, στο συντελεστή ή με το φόρο κληρονομιάς ή μια σειρά άλλες απαλλαγές που τους έδωσε.

Υπάρχει όμως σύντροφοι κι ένα άλλο κομμάτι της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα, ένα κομμάτι με γνωστικό κεφάλαιο, ένα κομμάτι με κοινωνικό κεφάλαιο, αν θέλετε και με πολιτικό κεφάλαιο. Ένα τμήμα μεγάλο του πληθυσμού που είναι μέσα διανοούμενοι, επαγγελματίες, ανερχόμενοι επιχειρηματίες, οι οποίοι προσδοκούσαν από μας και κάποτε μας νομιμοποίησαν γιατί ήταν δεξαμενή αναπλήρωσης όταν έφυγε ένα 5% και πήγε στο ΔΗΚΚΙ και η διάσπαση έγινε το 1995 και δεν έγινε το 1996.

Ήρθε αυτό το κομμάτι και εμπιστεύθηκε εμάς. Δεν ήταν δεξιοί. Οι περισσότεροι απ' αυτούς ήταν άνθρωποι οι οποίοι είτε οι ίδιοι είτε οι γονείς τους ήταν μαχητές της δημοκρατικής παράταξης και μας φύγανε, γιατί δεν μιλήσαμε μαζί τους, γιατί σ' αυτά τα 3,5 χρόνια οικοδομήθηκε ένας παρωχημένος λόγος, ένας λόγος ο οποίος κουβαλούσε αυτή την αντάρα του λαϊκισμού, μιας ψεύτικης αριστεροσύνης, ενός προοδευτιλικιού που δεν ακουμπούσε πουθενά, μιας αντίληψης ότι πρέπει να απευθυνθούμε σε κάτι που είναι αυτονόητο για οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία, ισχυρά συστήματα κοινωνικής προστασίας και αφήσαμε να τους λεηλατεί μέσα από έναν ψεύτικο ρητορικό μεταρρυθμισμό ο Καραμανλής.

Σύντροφοι, στην Αθήνα το ΠΑΣΟΚ και στα μεσοαστικά προάστια κατέρρευσε πάνω από 7 μονάδες. Μπορεί να μου απαντήσει κανένας γιατί δεν θέλαμε να φτιάξουμε πεδία επικοινωνίας μαζί τους; Γιατί τους αγνοήσαμε, γιατί τους απεμπολήσαμε;

Σήμερα στην εποχή μας το αριστερό έχει να κάνει με το άστρο το λαμπρό, με την κοινωνική δικαιοσύνη κι αυτή είναι η διαφορά μας από τα κόμματα της αριστεράς. Κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά όχι στη φτώχια. Κοινωνική δικαιοσύνη με μια συστηματική προσπάθεια αύξησης του εθνικού πλούτου, για να μπορείς να μην είσαι έμπορας του λαϊκισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά ταυτόχρονα άμα κουβαλάς μέσα σου στην ψυχή σου την πραγματική ψυχή, όχι αυτοί που εμπορεύονται τη γνήσια αριστεροσύνη, να μπορείς να είσαι και χρήσιμος για την κοινωνία κι αυτούς τους ανήμπορους για τους οποίους χύνεται μαύρο δάκρυ εδώ μέσα, μια αριστεροσύνη...

Σε ένα λεπτό κλείνω. Σύντροφοι, τελειώνω. Οι ευθύνες δεν είναι για να διαπιστώνονται. Οι ευθύνες είναι για να αναλαμβάνονται και επειδή δεν είχα σκοπό να μιλήσω για πράγματα τα οποία η προπαγάνδα, οι συγκυρίες και των ημερών, γιατί άκουσα προηγουμένως περί ευθύνης κάποιων για τις δημοτικές εκλογές.

Κοιτάξτε να σας πω κάτι. Εγώ ξέρετε ως επικεφαλής της «10μελούς» ομάδος που έκαναν τις επιλογές, τις δικές μου τις ανέλαβα. Δεν είδα όμως να αναλάβουν τις ομόφωνες αποφάσεις επιτελείς και στελέχη του Πολιτικού Συμβουλίου που συμμετείχαν και ήταν ομόφωνες οι άλλοι οι οποίοι μέσα σε έναν παραγοντισμό που τους επέτρεπε και εν συνεχεία το νομιμοποίησαν αφού έγιναν και επιλογές κεντρικές, στήνανε αντάρτικα σε όλη την Ελλάδα και έχουν το θράσος να έρχονται σήμερα να μιλάνε για ανάληψη ευθυνών.

Σύντροφοι, κλείνω με το εξής. Τα κόμματα έρχονται και παρέρχονται. Υπήρχαν πολλά κόμματα στη διαδρομή και της ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας. Υπήρχαν κόμματα τα οποία εξεπλήρωσαν τον ιστορικό τους ρόλο και χάθηκαν, άλλα διασπάστηκαν, άλλα αποσυντίθηκαν και διαλύθηκαν, άλλα αυτοκτόνησαν. Να είστε σίγουροι όμως ότι οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν.

Ευχαριστώ.

 Αθήνα, 7 Οκτωβρίου 2007