ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Η Κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο ισχυρίζεται ότι δήθεν τακτοποιείται η εκκρεμότητα των συμβασιούχων εργαζομένων στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε το ζήτημα αυτό με ιδιαίτερη ευθύνη, μονιμοποιώντας με το Ν.2839/2000 ένα μεγάλο αριθμό συμβασιούχων εν’ όψει της εφαρμογής του αναθεωρημένου Συντάγματος (αρ.103 παρ.8), με το οποίο απαγορεύεται η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Μετά τη ψήφιση των νέων διατάξεων του Συντάγματος (6/4/2001) και με απόλυτο σεβασμό σ’ αυτό, ακολούθησε την πολιτική της κατά περίπτωση (ad hoc) και σύμφωνα με τις ανάγκες, μονιμοποίησης των συμβασιούχων με πρόσληψή τους μέσω ΑΣΕΠ στο δημόσιο, προνοώντας δίκαια και νόμιμα την ενίσχυση των μορίων εμπειρίας τους, την οποία απέκτησαν ως συμβασιούχοι στην συγκεκριμένη θέση.

Η Νέα Δημοκρατία ψηφοθηρώντας προεκλογικά και δη δια στόματος Πρωθυπουργού, είχε υποσχεθεί σε 250.000 οικογένειες συμβασιούχων ότι θα τους μονιμοποιήσει και μάλιστα με αυτόματη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, μόλις γίνει Κυβέρνηση. Αφού πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες μετά τις εκλογές και αφού, στο μεταξύ, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανακάλυψε οψίμως συνταγματικά κωλύματα στην υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεών της, παρουσίασε επιτέλους το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, που είναι ένα κείμενο εμπαιγμού των συμβασιούχων. Ο εμπαιγμός δεν αφορά μόνον τις χιλιάδες που εξαιρούνται των ρυθμίσεων, αλλά αφορά εξίσου και τους περιλαμβανόμενους στη ρύθμιση, οι οποίοι τίθενται σε καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας όχι μόνον για τις Ευρωεκλογές, αλλά για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Η Ν.Δ. αντί για την αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων, που υποσχέθηκε, επιχειρεί να θέσει σε εφαρμογή μια δαιδαλώδη, χρονοβόρα και αλυσιτελή διαδικασία με ασαφή κριτήρια και χωρίς κανόνες. Μια διαδικασία που διέρχεται τις συμπληγάδες Υπηρεσιακών, Διοικητικών, Δημοτικών κλπ Συμβουλίων, καθώς και του ΑΣΕΠ, με ελάχιστο χρόνο ολοκλήρωσης το ένα έτος από σήμερα και αγνώστου κατάληξης.

Πέραν αυτών, η Κυβέρνηση ουδόλως θεώρησε σκόπιμο να θέσει στο σχέδιο του Π.Δ/τος ενιαίους κανόνες για τη διασφάλιση εφαρμογής νόμιμης και δίκαιης κρίσης επί των παγίων και διαρκών αναγκών που πρέπει να εξυπηρετούνται για να γίνει η ρύθμιση, αφήνοντας το θέμα εν λευκώ και εξ ολοκλήρου στα Υπηρεσιακά, Διοικητικά, Δημοτικά και Κοινοτικά Συμβούλια, τα οποία θα αποφασίζουν κατά το δοκούν, με τρόπο που δεν θα είναι ενιαίος και χωρίς ασφαλή κριτήρια. Έτσι, οι συμβασιούχοι θα εξαρτώνται από κάθε άποψη και σε κάθε περίπτωση από τις ορέξεις, τον υποκειμενισμό, τα κομματικά ελατήρια και τις προσωπικές σχέσεις και επιλογές εκλεκτών της Κυβέρνησης, οι οποίοι τελικά θα αποφασίσουν για την τύχη τους. Σημειώνεται ότι και όπου εισάγονται κάποιες προϋποθέσεις (Π.Δ. αρθρ.10, παρ.1, περ. γ’ και ε’) αυτές τίθενται με τον σκοπό να αποκλειστούν ευρείες κατηγορίες συμβασιούχων,

Επιπρόσθετα αυτών των αβελτηριών, η Νέα Δημοκρατία στο σχέδιο του Π.Δ/τος επέλεξε χρονικά όρια 24μηνης διάρκειας των διαδοχικών συμβάσεων και το πολύ 3μηνης διακοπής μεταξύ τους, χωρίς να εξηγεί τις επιλογές της αυτές, οι οποίες φαίνονται να είναι τυχαίες, σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα που αφορά χιλιάδες εργαζομένους, η τύχη των οποίων εξαρτάται τελικά από τυχαίες επιλογές της Κυβέρνησης.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ακατανόητη διάταξη του σχεδίου Π.Δ/τος, σύμφωνα με την οποία οι συμβάσεις πρέπει να είναι σε ισχύ μετά την 10 Ιουλίου 2002 και έως την έναρξη ισχύος του Π.Δ/τος (που είναι άγνωστος χρόνος), αντιλαμβανόμαστε το πλήρες σκηνικό του εμπαιγμού, της αβεβαιότητας και των κομματικών καθαρά κριτηρίων που πρυτάνευσαν κατά τη σύνταξη του Π.Δ/τος.

Κατόπιν αυτών ΕΠΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης:

Για το γεγονός ότι ενώ η Κυβέρνηση προεκλογικά υποσχέθηκε σε 250.000 συμβασιούχους ότι θα μετατρέψει τις συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου, περιορίζει την υπόσχεσή της σε έναν ελάχιστο αριθμό και για το ότι δεν ανακοινώνει τον ακριβή αριθμό των συμβασιούχων που εμπίπτουν στις ρυθμίσεις του σχεδίου Π.Δ/τος.

• Διότι δεν αναφέρει τον αριθμό των συμβασιούχων που εξαιρούνται από τη ρύθμιση λόγω των χρονικών περιορισμών που τίθενται στο άρθρο 10 του σχεδίου Π.Δ/τος, παρότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και διότι δεν προσδιορίζει ποιο είναι το κριτήριο αυτών των εξαιρέσεων.
• Για την αναιτιολόγητη επιλογή του συγκεκριμένου κριτηρίου της 24μηνης χρονικής διάρκειας των διαδοχικών συμβάσεων και του 3μηνου που πρέπει να μεσολαβήσει μεταξύ αυτών. Εάν είναι κριτήρια πολιτικά, οικονομικά, νομικά, ή άλλα. Για την επιλογή αυτών των χρονικών ορίων και όχι άλλων.
• Για τη μη αναφορά στο δημοσιονομικό κόστος από τη μεταβατική ρύθμιση και για τη μη σύνταξη σχετικής μελέτης.
• Διότι δεν διασφαλίζεται η εφαρμογή ενιαίων κανόνων σε όλα τα συλλογικά όργανα περί της κρίσης επί των πάγιων και διαρκών αναγκών, αλλά αφήνεται περιθώριο αυθαιρεσιών, υποκειμενικών κρίσεων και μη ενιαίας αντιμετώπισης του θέματος από υπηρεσίες και φορείς.
• Για την αμφισβητούμενη νομοθετική εξουσιοδότηση βάσει του οποίου θα εκδοθεί το άρθρο 10 του σχεδίου Π.Δ/τος (αρθρ.43 παρ.2 του Συντάγματος) με τις διατάξεις του οποίου μάλιστα ουσιαστικά κατηγοριοποιούνται οι υφιστάμενες συμβάσεις και μετατρέπονται μόνο ορισμένες από αυτές σε αορίστου χρόνου.
• Διότι δεν απαντά πώς θα διασφαλισθούν οι συμβασιούχοι από πιθανές δικαστικές περιπέτειες, δεδομένου ότι λόγω (εκτός των άλλων) των εμφανών νομικών αδυναμιών στις ρυθμίσεις του άρθρου 10 καθίσταται λίαν αμφίβολη η αποδοχή των μετατρεπόμενων συμβάσεων από τα Δικαστήρια της χώρας.
• Το άρθρο 21 του Ν. 2190/1994 προβλέπει ανώτατη διάρκεια της σύμβασης ορισμένου χρόνου το οκτάμηνο και δεν επιτρέπει στο ίδιο πρόσωπο να εργασθεί στην ίδια ή άλλη υπηρεσία αν δεν μεσολαβεί κενό τουλάχιστον τεσσάρων μηνών. Η ρύθμιση του σχεδίου Π.Δ/τος θεωρεί ως διαδοχικές τις συμβάσεις όταν μεσολαβεί μεταξύ τους χρονικό διάστημα μέχρι 3 μήνες. Με δεδομένο ότι οι διατάξεις του άρθρου 21 του Ν. 2190 προβλέπουν τετράμηνο κενό, επερωτάται η Κυβέρνηση διότι οι νόμιμοι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου εξαιρούνται ουσιαστικά από τη μεταβατική ρύθμιση του σχεδίου Π.Δ/τος.
• Διότι επιχειρεί η Κυβέρνηση να μετατρέψει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου χωρίς προηγουμένως να έχουν συσταθεί με νόμο οι απαραίτητες οργανικές θέσεις όπως απαιτεί το Σύνταγμα (αρ.103 παρ.1,2,3), οπότε θα αναγκαστεί δια νόμου να συστήσει τις θέσεις αυτές που παρέλειψε, προκειμένου οι ρυθμίσεις του διατάγματος για τη μετατροπή των συμβάσεων να μην αποδειχθούν γράμμα κενό για τους συμβασιούχους.
• Διότι, αφού σύμφωνα με τα παραπάνω η Κυβέρνηση θα αναγκαστεί, ούτως ή άλλως εκ των υστέρων, προκειμένου να εφαρμόσει τις διατάξεις του άρθρου 10 του Π.Δ/τος να φέρει νόμο στη Βουλή σύμφωνα με το Σύνταγμα για τη σύσταση των απαραίτητων οργανικών θέσεων, δεν εισάγει άμεσα σχέδιο νόμου τουλάχιστον για τη σύσταση των θέσεων αυτών αλλά και για την άμεση και ενδεχομένως αποτελεσματικότερη επίλυση του επίμαχου αυτού προβλήματος.
• Διότι η Κυβέρνηση σκόπιμα διακινδυνεύει τη ρύθμιση του επίμαχου αυτού θέματος με Π.Δ., ισχυριζόμενη, δια του αρμοδίου Υπουργού, ότι δήθεν μέσω της διαδικασίας της επεξεργασίας του από το ΣτΕ και μάλιστα εν ολομελεία, μπορεί να διασφαλιστεί η συνταγματικότητα των ρυθμίσεων και η αποφυγή περιπετειών των συμβασιούχων από αμφισβητήσεις από άλλα Ανώτατα Δικαστήρια (Ελεγκτικό Συνέδριο), παρά το γεγονός ότι ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο, ως ανεξάρτητο Ανώτατο Δικαστήριο αλλά ούτε και τα τμήματα του ίδιου του ΣτΕ δεσμεύονται από το πρακτικό του ΣτΕ.
• Διότι η Κυβέρνηση σιωπά πώς θα αντιμετωπίσει το θέμα στο ενδεχόμενο που το ΣτΕ επιστρέψει το σχέδιο Π.Δ/τος, αφού πρώτα απαντήσει σε θεμελιώδη ερωτήματα, όπως εάν κατισχύει το κοινοτικό δίκαιο του Συντάγματος ή εντοπισθεί έλλειψη νομοθετικών εξουσιοδοτήσεων, ή τυχόν το μη σύννομο του διατάγματος με το Σύνταγμα (αρ.103 παρ.1,2,3,7,8). Και κυρίως τι θα απαντήσει στις 250.000 οικογένειες για την επίλυση του θέματός τους κατά τα υπεσχημένα της, με πλήρως αποδεδειγμένη πλέον την πάγια τακτική της να μεταθέτει προς τρίτους, εν προκειμένω στο ΣτΕ, τη δική της πολιτική ευθύνη.
• Για το γεγονός ότι η Κυβέρνηση, μόλις δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, προωθεί την πλήρωση 8.000 εποχιακών θέσεων, πέραν εκείνων που θα προσληφθούν από τους Ολυμπιακούς Δήμους, με συμβάσεις έργου (και όχι ορισμένου χρόνου μέσω ΑΣΕΠ) για την «πρόσληψη» ημετέρων στο δημόσιο και κυρίως στους Δήμους (στην ουσία με νόθες συμβάσεις έργου που υποκρύπτουν σχέσεις εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου), χωρίς να έχει λάβει τα αναγκαία νομοθετικά μέτρα, κυρίως όμως διοικητικά και πολιτικά, ώστε να μην αναπαραχθεί στο μέλλον το φαινόμενο των «συμβασιούχων» με άμεσο και ορατό τον κίνδυνο της μελλοντικής τους μονιμοποίησης σε βάρος των ανέργων και της δημόσιας διοίκησης εν γένει, καταπατώντας έτσι και το Σύνταγμα και τον Ν. 2190/94 ενδεχομένως μάλιστα με νέα αλληλοδιάδοχα και καταχρηστικά Π.Δ/τα και νέες επιμηκύνσεις χρόνου, επωάζοντας έτσι μια νέα γενιά «συμβασιούχων» που θα απαιτεί τακτοποίηση και μια νέα περιπέτεια του κράτους, του Συντάγματος, της δικαιοσύνης και των οικογενειών αυτών των ίδιων των νέων συμβασιούχων.