ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΡΗ

Τελικά κ. Παπαδόπουλε, τι αφήνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες;

Αυτό που δυστυχώς συνέχει τους πάντες ως γιγάντιο πρόβλημα είναι πώς θα αξιοποιηθούν οι τεχνικές υποδομές. Πρόκειται για   λάθος. Είναι ένα τεχνικού χαρακτήρα ζητούμενο που δεν δικαιολογεί απολύτως κανένα πολιτικό θόρυβο.

Αντίθετα, το μέγα ερώτημα και η κυρίαρχη ευθύνη όλου του πολιτικού φάσματος  είναι η αξιοποίηση της νέας δυναμικής της χώρας που μας κληροδοτούν οι αγώνες τόσο προς τα έξω, όσο και ιδιαίτερα προς τα μέσα.

Τι εννοείτε ακριβώς;

Συγκεκριμένα αποδείξαμε και πρέπει να διατηρήσουμε:

α) Την ικανότητα παραγωγής συλλογικού έργου

β) Τον αποχαρακτηρισμό των Ελλήνων ως προτύπου εγωκεντρισμού και ατομισμού

γ) Την παλαιά έννοια της αλληλεγγύης και της χαράς στην πράξη που          αποδείχθηκαν υπέρτατη κινητήρια δύναμη

δ) Τέλος αποδείξαμε την έννοια του θετικού αποτελέσματος που είναι απόλυτα συμβατή με τις ιδιοτυπίες που έχουμε ως λαός.

Με άλλα λόγια κ. Σκουρή, δεν είναι ανάγκη να γίνουμε «Γάλλοι-Πορτογάλοι» αλλά με την αρνητική ή θετική μορφή των συμπεριφορών μας μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα νέο   μοντέλο παραγωγικό και εξαγωγικό.

Η νέα υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, που διευκρινίζω δεν έχει καμία σχέση με την «κουλτούρα» των περιφερόμενων σημαιοφόρων του συρμού, θα είναι η κινητήρια δύναμη στην παραπέρα ανάπτυξη της χώρας.

Άρα το τελικό σας συμπέρασμα;

Το θέμα λοιπόν δεν είναι πώς αξιοποιούνται μόνο οι τεχνικές υποδομές, αλλά   κυρίως πώς οι ανθρώπινες ανακατατάξεις που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολυμπιακού εγχειρήματος.

Θα με ρωτήσετε ίσως πώς; Απαντώ ότι εδώ χρειάζονται οι εμπνευσμένες ηγεσίες που διαθέτει η χώρα.

Υπάρχουν;

Δεν ξέρω, θα φανεί.

Είστε από εκείνους που επί κυβερνήσεων Σημίτη ακόμα ασκούσατε κριτική για την πορεία της οικονομίας. Τους έξι μήνες της νέας Κυβέρνησης στον τομέα αυτό, πώς τους κρίνετε;

Οι κυβερνήσεις κ. Σκουρή δεν είναι για να καταγγέλλουν την αντιπολίτευση αλλά για να παίρνουν μέτρα. Οι κυβερνήσεις δεν είναι για να δημοκοπούν και να κατασκευάζουν πλασματικές καταστάσεις ευφορίας αλλά να λένε ωμά την        αλήθεια και να παίρνουν μέτρα. Οι κυβερνήσεις δεν είναι για να αγοράζουν όσο    γίνεται περισσότερο πολιτικό χρόνο πολιτικής τους επιβίωσης μέσα σε κλίμα    αδράνειας, αλλά να οικοδομούν ακόμη και δυσάρεστα μέτρα πολιτικής, όταν αυτά απαιτούνται για το καλό του τόπου.

Αυτή η Κυβέρνηση στους 6 μήνες δεν έδειξε τίποτα θετικό από όλα αυτά. Στη ΔΕΘ θα φανεί ανάγλυφα αν η χώρα θα βαδίζει τα επόμενα χρόνια με σχέδιο ή σαν «την Αννούλα που αρμενίζει χαρούμενη στο πέλαγος».

Μα είναι ικανός ο χρόνος του εξαμήνου;

Να δεχθώ κ. Σκουρή ότι η πολύμηνη αδράνεια της Κυβέρνησης  είναι συγνωστή λόγω συγκυρίας. Αυτό όμως που πρέπει να αντιληφθούν είναι ότι από εδώ και    πέρα θα είναι πολιτικά κυρώσιμη. Το ότι η αδράνεια τους μπορεί να είναι ανεκτή δεν σημαίνει όμως ότι δεν δημιούργησε και προβλήματα. Διότι η στασιμότητα στα μεγάλα προβλήματα έχει επιπτώσεις ήδη  ορατές κυρίως στο χώρο της οικονομίας.

Τι πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση;

Η ταχύτητα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων με κριτήριο χώρας και όχι με τα    κριτήρια των στελεχών της ΔΑΚΕ, οφείλει να είναι συστατικό στοιχείο της Κυβερνητικής πράξης.

Επειδή παρατηρώ τελευταία να επιχειρούν εντέχνως να δικαιολογήσουν την άπνοια και τη βραδύτητα στη λήψη αποφάσεων και μέτρων με το πρόσχημα του δήθεν «στρατηγικού σχεδιασμού», τους απαντώ ότι η πολιτική τους  αυτή ευθύνη δεν μπορεί να κολαστεί με τερτίπια σαν αυτό. Είναι θέμα κοινής λογικής και απλά  μαθήματα που ισχύουν από αιώνες.

Η τακτική της πολιτικής πονηρίας και της συνεχούς πολιτικής επανάπαυσης δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Παρεπιπτόντως, θέλω να επισημάνω το μελαγχολικό φαινόμενο του Προέδρου του ΣΕΒ να πλειοδοτεί της Κυβερνητικής     απραξίας με δηλώσεις εξερχόμενος του Μαξίμου, όταν για τα ίδια πράγματα επί προηγουμένων Κυβερνήσεων έλεγε τα ακριβώς αντίθετα. Με πρόθυμους εντεταλμένους δεν διαμορφώνονται θεσμικές ηγεσίες στη χώρα. Αυτές διαμορφώνονται από εκφραστές σταθερών κανόνων που εγγυώνται το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας και του λαού, και όχι από «αυλικούς» της συγγενούς Κυβερνητικής εξουσίας.

Πιστεύω ότι η έλλειψη πολιτικής τόλμης δεν μπορεί για πάντα να επιβιώνει ως      δήθεν πολιτική σωφροσύνη. Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται κάτω από το βάρος της πραγματικότητας και των ανομημάτων που γεννά μια τέτοια αντίληψη και στη πολιτική πληρώνεται μεν πάντα αναδρομικά, αλλά οι συνέπειές για τη χώρα      υπάρχουν.

Εσείς τι προτείνετε για την οικονομία;

Αν με ρωτάτε ως ΠΑΣΟΚ θα σας παραπέμψω στον προσυνεδριακό διάλογο. Αν όμως με ρωτάτε προσωπικά,  ευχαρίστως να απαντήσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι δικές μου γνωστές απόψεις ταυτίζονται με άλλων συντρόφων μου.

Μετά την οικονομική σταθεροποίηση που πετύχαμε το 1994 και άνοιξε ο δρόμος για την ΟΝΕ, η οικονομία μας μπήκε σε ενάρετο κύκλο, βεβαίως με πολλά ακόμα προβλήματα για τα οποία ως γνωστόν είχα διατυπώσει τις ενστάσεις μου. Φοβάμαι ή μάλλον είμαι βέβαιος ότι από την επόμενη χρονιά θα μπούμε ξανά στον κακό κύκλο που θα τον αναπαράγει αυτή την φορά εκτός των άλλων και ο λαϊκισμός της Κυβέρνησης. Μείωση του ΑΕΠ, πληθωρισμός, ανεργία, δημοσιονομική επιδείνωση, κλονισμός των μικρών επιχειρήσεων θα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που θα τα αισθανθεί ο λαός. Οι δικές μου θέσεις είναι καθαρές και τις έχω διατυπώσει από πέρυσι στο «ΒΗΜΑ» και αλλού, και επιμένω φανατικά σε αυτές.

Κυρίως όμως επιμένω στον πυρήνα της άποψής μου ότι δεν μπορεί με υπέρογκους δημόσιους δανεισμούς να συνεχίζουμε να χρηματοδοτούμε μια υπέρμετρη ιδιωτική κατανάλωση στην      Ελλάδα που έχει ξεφύγει από κάθε όριο ανεκτικότητας και εντοπίζεται σε ένα «απολαμβάνον» τμήμα του ελληνικού πληθυσμού όταν ένα άλλο υποφέρει.

Γι’ αυτό τα μέτρα και οι περιορισμοί είναι για μένα στοιχειώδες καθήκον κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και προστασίας της ελληνικής οικονομίας για το άμεσο μέλλον. Περισσότερα θα ειπωθούν μετά τη Θεσσαλονίκη.

Να το νιώσουμε. Με τόσο σημαντικό παραγωγικό έλλειμμα η χώρα δεν μπορεί να καταναλώνει τόσο υπέρμετρα και αναντίστοιχα με τις μέχρι σήμερα ισχνές παραγωγικές της δυνατότητες, χρεωνώμενη συνεχώς και ιλιγγιωδώς.

Τελευταία είχαμε μια «γαλάζια επέλαση» στον δημόσιο τομέα. Πιστεύετε ότι θα συνεχιστεί;

Το θέμα δεν είναι τόσο ότι διώκουν τους θεωρούμενους πολιτικούς τους           αντιπάλους, αλλά αυτό που προβληματίζει είναι ότι γεμίζουν την απαιτητική πλέον δημόσια διοίκηση με ανίκανους κομματικούς υποτακτικούς καταργώντας απροσχημάτιστα κάθε έννοια αξιοκρατίας. Οι επιπτώσεις αυτής της απαράδεκτης συμπεριφοράς θα φανούν σε λίγους μήνες στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Αυτό όμως που εξοργίζει περισσότερο είναι η εμμονή τους να παρουσιάζονται ως δήθεν κεντρώο κόμμα. Ξεχνούν ότι οι «κεντρώοι» στην Ελλάδα είναι η μεσαία τάξη των νοικοκυραίων με κύριο χαρακτηριστικό μια θεσμική αντίληψη των πραγμάτων.

Αν τους έχουν κερδίσει εκλογικά είναι σίγουρο ότι θα τους χάσουν μετά από αυτά τα τερτίπια που θ’ αποκαλυφθούν σύντομα και σε αυτούς και κυρίως στην νεολαία που τώρα ίσως και να τους παρακολουθεί με κάποιο ενδιαφέρον.

Τελευταία έχουμε μια κινητικότητα στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εκλαμβάνεται ως «προειδοποίηση» κατά του κ. Παπανδρέου για να μην προχωρήσει σε   «αρχηγικό κόμμα».

Θα έχουμε από εδώ και πέρα πολλές παρόμοιες ανούσιες φιλολογίες. Καθόσον γνωρίζω, ο κ. Παπανδρέου ούτε θέλει, ούτε είναι στοιχείο της πολιτικής του φύσης να λειτουργεί  αρχηγικά, πολύ περισσότερο όταν κανένα κόμμα σύγχρονο, για να είναι σύγχρονο, μπορεί να κουβαλάει στοιχεία «αρχηγισμού».

Τα κόμματα εξουσίας επιβάλλεται να προχωρούν συντεταγμένα αλλά ταυτόχρονα ευέλικτα στους αγέρηδες της κάθε εποχής. Οι αρχηγοί είναι διασφαλιστές αυτής της προϋπόθεσης.

Στη περίπτωση μας, αυτό που οφείλει ειδικότερα και θα κάνει ο Γ. Παπανδρέου    είναι να κατοχυρώσει ένα ασφαλές και αξιοπρεπές πολιτικό και κομματικό    περιβάλλον για την νέα γενιά που θα αιματώσει και πάλι το ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε η γενιά η δική μας στο κάλεσμα του Ανδρέα Παπανδρέου πριν 30 χρόνια.

Νομίζω δεν είναι πολιτικά σωστό εμείς μετά από 30 χρόνια ν’ απαιτούμε να είμαστε αποκλειστικά οι μόνοι για να το διαφεντεύουμε. Αυτή η αντίληψη θα κάνει το         κίνημα θνησιγενές.

Πώς θα προχωρήσει το νέο ΠΑΣΟΚ;

Καταρχάς προσθετικές φράσεις «παλαιού» ή «νέου» τις επικαλούνται οι μεν «παλαιοί» για να συντηρήσουν τους εαυτούς τους, οι δε «νέοι» που θέλουν να   εισβάλλουν στη θέση των «παλαιών». Νοοτροπία Ιζνογκούντ που απορρίπτω. Κινητήρια εσωτερική δύναμη στη πολιτική πάντα και σε όλους τους αιώνες είναι οι «πολιτικές οδύνες» της κάθε περιόδου. Αυτές συσπειρώνουν και γεννούν ρεύματα και αγώνες. Η περίοδος που περνάμε έχει και αυτή τις δικές της οδύνες που  μπορεί μεν ο ψευτοευδαιμονισμός να τις έχει καθηλωμένες, αλλά υπάρχουν και   γρήγορα θα αναδειχθούν. Ελπίζω να συναντηθούμε θετικά μ’αυτές και να τις   εκφράσουμε όπως το 1974.