O A. Παπανδρέου και ο Κ. Σημίτης δημιούργησαν σχολές και σηματοδότησαν τις δεκαετίες τους. Ο Γ. Παπανδέου συγκεντρώνει στοιχεία και από τους δύο». Ο επικεφαλής του εκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ Αλέκος Παπαδόπουλος πιστεύει ότι «το καινούργιο που κομίζει στην πολιτική ζωή ο Γ.Παπανδρέου δεν θα εξατμιστεί, γιατί ο ανοιχτός δημόσιος διάλογος που επιλέγει είναι ανατρεπτικός κατεστημένων νοοτροπιών ».

Ο Α. Παπανδρέου ήταν ένας κοινωνικός διεμβολιστής, ο οποίος σηματοδότησε την δεκαετία του ’80, την ανατροπή του κοινωνικού status και τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα, αλλά και τα λαϊκά τα νομιμοποίησε. Νομιμοποίησε την παρουσία τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, από την πλήρη περιθωριοποίηση την οποία βίωναν μέχρι τότε.

Ο Κ. Σημίτης σηματοδότησε την δεκαετία του ’90. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα έπρεπε να επιλέξει αν θα έμενε κλεισμένη στο Ακρωτήριο της Βαλκανικής ή θα έπρεπε να μπει στη περιπέτεια της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εκείνη την εποχή έπρεπε να σηματοδοτηθεί αυτή η μεγάλη προσπάθεια από έναν άνθρωπο με μεθοδικότητα και ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων, το οποίο δεν ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο στην πολιτική ζωή. Νομίζω ότι ο πρώτος ανήκει στη σχολή της συναισθηματικής σχέσης με το λαό, ο δεύτερος, αλλά δε φτάνει από μόνο του, ήταν της σχολής των αντικειμενικών αφαιρέσεων στην πολιτική ζωή.

Μολονότι ο Κ. Σημίτης, πάντοτε λέγει το αυτονόητο ότι και πολλά πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα και λιγότερα λάθη να γίνονταν, η πλήρης αυτοκριτική συμφωνώ ότι δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο στους έλληνες πολιτικούς. Έχει να κάνει με τη γενικότερη κουλτούρα. Η αντίληψη η οποία υπάρχει είναι ότι στην Ελλάδα αν κάποιος αναγνωρίσει ένα λάθος, έχει αποφασίσει να αποδεχθεί τη συντριβή του. Είναι ένα θέμα όμως το οποίον θα ξεπεραστεί όσο θα προάγονται στη χώρα μας, οι αντιλήψεις περί του τι πραγματικά είναι η πολιτική ζωή.

Στην Ελλάδα όταν απέρχεται κάποιος Πρωθυπουργός, συντηρεί τον εαυτό του με έντονη πολιτική παρουσία, ως εθνικός δημογέροντας. Και είναι πάρα πολύ θετικό, το παράδειγμα του κ^ου Μητσοτάκη αλλά και άλλων παλαιότερα. Όμως στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, διάφοροι που διατέλεσαν πρωθυπουργοί, ήταν απλοί βουλευτές ή συμμετείχαν ως υπουργοί. Μπορώ να αναφέρω το παράδειγμα του πρώην Πρωθυπουργού της Γαλλίας του κ^ου Λ. Φαμπιούς και επίσης του Τζ. Αντρεότι. Αυτά όμως έχουνε να κάνουνε με την γενικότερη κουλτούρα της κοινωνίας και της ποιότητας της πολιτικής ζωής. Πιστεύω όμως ότι η παρουσία του Κ. Σημίτη θα είναι θετική, μετά τις εκλογές.

Η παλιά πολιτική ζωή στην Ελλάδα δεν υφίσταται πλέον, υπάρχει ένας αγώνας για αυτό που ονομάζεται λάιφ στάιλ. Φοβάμαι ότι ο πολίτης είναι εθισμένος να αποδέχεται τις απόψεις των πολιτικών, και νομίζω ότι αυτό κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στη χώρα. Γι΄ αυτό είναι ιδιαίτερα ευτυχές, να περάσει αυτό το μήνυμα, που με τόση προσπάθεια, καταβάλει ο Γ. Παπανδρέου να το αντιστρέψει μέσα από τον γενικό τίτλο «Συμμετοχική δημοκρατία». Η πολιτική δεν μπορεί να διαμορφώνεται από τις επικοινωνιακές ανάγκες ως περιτύλιγμα. Άμα φύγει η κρούστα, βλέπει κανείς ή άδειο πράγμα, ή ένα σορό άχρηστα πράγματα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου αυτό το΄ χει συλλάβει. Και νομίζω ότι αυτόν τον ανοιχτό και πρωτότυπο διάλογο τον οποίο θέλει ν΄ ανοίξει, οφείλουμε να τον υποστηρίξουμε. Και είμαι βέβαιος ότι αυτό δεν είναι ένα επικοινωνιακό τρικ, έχει ουσία και μπορεί να αποδειχθεί λυτρωτικό για την αντιμετώπιση μεγάλων εκκρεμοτήτων που υπάρχουν. Η χώρα μας πρέπει να φύγει από την ιδιότυπη ακόμα λειτουργική αναρχία που υπάρχει στο επίπεδο του κράτους.

Πράγματι υπάρχει αυτό το ρεύμα. Και όπως είπα, ο Γιώργος συγκεντρώνει στοιχεία από τις δύο σχολές που προανέφερα του Α. Παπανδρέου και του Κ. Σημίτη. Έχει τη σύγχρονη αντίληψη, έχει μια διεθνή διάσταση των πραγμάτων και η σκέψη του κινείται έξω από τη εσωστρεφή πολιτική αντίληψη. Έχει συνειδητοποιήσει ότι οι εσωτερικές δυνάμεις πρέπει να εκφραστούν ουσιαστικά και ότι οι αποφάσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται μέσα από κλειστά γραφεία γύρω από τραπέζια κάποιου αριθμού αβγοκεφάλων, αλλά πρέπει να΄ ναι αποφάσεις οι οποίες να ακουμπάνε και να είναι προϊόν συνέγερσης της κοινωνίας. Την νέα αυτή λογική ο λαός την διαισθάνεται ως αυθεντική. Πάνω σ‘ αυτό στηρίζω την πεποίθησή μου ότι το καινούργιο που κομίζει ο Γιώργος δε θα εξατμιστεί.

Δεν είναι δυνατόν να πάρει κανείς τα πάντα απ΄ την προσωπικότητα του αρχηγού. Αυτό το οποίο κομίζουν πρέπει να΄ χει περιεχόμενο και κυρίως να προκαλεί εμπιστοσύνη ότι τα καινούργια που επαγγέλλονται είναι και τα σωστά αλλά είναι και τα εφαρμόσιμα και υπάρχει βαθιά πολιτική βούληση να τα εφαρμόσουν.

Εν κατακλείδι, χωρίς θέσεις, μπορεί να κερδίσεις τις εντυπώσεις, αλλά θα χάσεις τις υποθέσεις. Νομίζω, ότι σ΄ αυτή τη βάση ο λαός θα κληθεί να ψηφίσει.