(Δευτέρα, 18/2/2002)

Ο κ. Παπαδόπουλος επιτίθεται με οξύτητα κατά της «ομάδας των ιδιοτελών» εκείνων, που, ενώ έχουν όλα τα προσόντα ώστε να συμμετάσχουν στον ανταγωνισμό της νέας εποχής, επιδιώκουν να παραμείνει «το συντεχνιακό πνεύμα οργάνωσης του κράτους ώστε να συνεχίσουν την άκοπη εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου σε κάθε επίπεδο». «Η ομάδα αυτή είναι επικίνδυνη, είναι η σύγχρονη μορφή συντηρητισμού, αρτηριοσκληρωτισμού και αντίδρασης» υπογραμμίζει, ενώ δηλώνει ότι, αντιθέτως, τον φοβίζει η ομάδα εκείνη του πληθυσμού, η πολυπληθέστερη, που είναι περιθωριοποιημένη στη νέα εποχή και δεν μπορεί να κερδίσει τις εξελίξεις.   Ο υπουργός Υγείας τονίζει ακόμα : Οι εκλογές κερδίζονται μόνο με δουλειά. Τον εκλογικό κύκλο τον έχουμε πληρώσει τα τελευταία 50 χρόνια.                               Εάν αυτή την φορά ο ουρανός ανταριάσει ξανά με λαϊκισμούς και άσκοπους πολιτικαντισμούς, τότε σημασία δεν έχει ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αφού θα πληρώσουμε όλοι.

Η συνέντευξη του υπουργού Υγείας Αλέκου Παπαδόπουλου στο «Έθνος» έχει ως εξής :

Απαντ.: Αυτό έχει ένα στοιχείο υπερβολής. Ο πρωθυπουργός ασχολείται πάρα πολύ σε θέματα συντονισμού, ακόμα και για ζητήματα που θα έπρεπε να λυθούν αυτομάτως σε επίπεδα συνεργασίας μεταξύ υπουργείων, ούτε καν μεταξύ υπουργών. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχουν υπουργεία όπως θα θέλαμε, υπουργοί υπάρχουν, υπουργεία όχι, καθώς δεν έχει αναπτυχθεί η κουλτούρα των διυπουργικών συνεργασιών σε επίπεδο υπηρεσιακών παραγόντων και γι’ αυτό εμφανίζονται πάρα πολλά προβλήματα. Γενικά, όμως, νομίζω ότι δεν υπάρχει πολιτικό θέμα από έλλειψη συνεργασίας - και αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω με απόλυτο τρόπο.

Απαντ.: Πρόκειται για ύψιστη αφέλεια. Νομίζω ότι στην Ελλάδα εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει η άποψη ότι ο πολιτικός αγώνας δεν είναι μέσα στο καθεστώς, είναι για το καθεστώς. Ο πολιτικός αγώνας, επιτέλους, πρέπει να κρίνεται με βάση τα αποτελέσματα στην άσκηση ενός κυβερνητικού έργου, στην εκπεμπόμενη αξιοπιστία και στη δυνατότητα να δώσει ελπίδα και να τιθασεύσει το μέλλον.

Τρικ πολιτικά έχουμε δει κατά καιρούς στη μακρόχρονη διάρκεια του ελληνικού πολιτικού βίου και άλλες φορές μεν αποτύγχαναν, άλλες, ομολογουμένως είχαν πετύχει. Όμως, είναι από τις κλασικές περιπτώσεις που κερδίζονται εντυπώσεις και χάνονται υποθέσεις. Και η υπόθεση είναι μια, πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε όρους ευημερίας του ελληνικού λαού. Τίποτε άλλο. Αυτό είναι το σωστό περιεχόμενο της πολιτικής. Εγώ πιστεύω ότι ο Κ. Σημίτης με το υψηλό ποσοστό αξιοπιστίας το οποίο έχει και διεθνώς και στη χώρα μας διαθέτει μακρύ χρόνο ακόμα για την αναδιοργάνωση του ελληνικού κράτους.

Απαντ.: Έχω μια εντελώς προσωπική προσέγγιση στο θέμα. Σήμερα, μετά την είσοδο της Ελλάδας στη νέα εποχή, στην ΟΝΕ, την απόλυτη ταύτισή μας στην Ευρωπαϊκή προσπάθεια η οποία είναι συναρπαστική, έχουμε τρεις κατηγορίες ομάδων πληθυσμού στη χώρα μας, φορείς τριών διαφορετικών αντιλήψεων. Εκεί βρίσκεται και το πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης και της οικονομικής και της κοινωνικής και της πολιτισμικής. Αυτή η σύγκρουση είναι που έχει βαρύνει την ατμόσφαιρα το τελευταίο διάστημα, αυτή είναι τα συμπτώματα μιας γενικής παθογένειας που είναι οι αντιφάσεις που σήμερα βιώνει η ελληνική κοινωνία. Το μέγα θέμα, είναι η αντίφαση, η αντίφαση, η αντίφαση.

Απαντ.: Η πρώτη ομάδα η οποία έχει τις δυνατότητες (το γνωστικό κεφάλαιο, το πολιτικό, το οικονομικό, το κοινωνικό) και αντιλαμβάνεται ως όρος επιβίωσης την προσαρμογή στις νέες συνθήκες στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και προσαρμόζεται. Και μάλιστα, στην εποχή του σκληρού ανταγωνισμού.

Η δεύτερη ομάδα είναι εκείνη που δεν έχει τις δεξιότητες, κάποιοι είναι περιθωριοποιημένοι, όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά, γνωστικά και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις (και αυτή είναι η πολυπληθέστερη η ομάδα). Και συνεχώς βλέπουμε σημάδια περιθωριοποίησης, εντεινόμενα. Αυτό με φοβίζει. Και εκεί κατά την άποψή μου, είναι το πεδίο δόξης λαμπρόν, της κυβέρνησης και του κόμματος, να ασκήσουν πολιτικές.

Απαντ.: Η τρίτη ομάδα είναι επικίνδυνη. Είναι η σύγχρονη μορφή συντηρητισμού, αρτιοσκληρωτισμού και αντίδρασης. Μέσα από μεγάλες μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά του συντεχνιασμού. Αυτή η ομάδα είναι των ιδιοτελών.

Είναι εκείνοι οι οποίοι ενώ έχουν όλες τις δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πρώτης ομάδας, δηλ. γνωστικό κεφάλαιο, οικονομικό, κοινωνικό, πλην όμως, δεν θέλει να απελευθερωθεί η χώρα από τις πολλές δουλείες και τα δεσμά που την κατατρέχουν θέλει να μείνει το συντεχνιακό πνεύμα οργάνωσης του κράτους για να μπορεί να συνεχίσει την άκοπη εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου, σε κάθε επίπεδο. Είναι εκείνοι που κυρίως κινούνται στο χώρο της παραοικονομίας κυρίως στο χώρο της αδιαφάνειας, είναι εκείνοι που θέλουν μια χαλαρότητα και μια διατήρηση κεκτημένων που οικοδομήθηκαν επάνω σε ένα σύστημα οικονομικής αναρχίας και ενός απίστευτου συντεχνιασμού. Οι αντιλήψεις αυτές, όμως, δεν έχουν μια καθετοποιημένη μορφή, αλλά οριζόντια, που διατρέχει όλο το πολιτικό και κοινωνικό και οικονομικό σύστημα...

Απαντ.: Διατρέχει και όλα τα κόμματα. Και νομίζω ότι αυτή η πορεία, αν δεν ξεκαθαριστεί σύντομα, δεν ξεκαθαρίζει και το γενικότερο τοπίο της προοπτικής της χώρας.   Η χώρα θέλει νέα πεδία δημιουργίας και τα ’χει ανάγκη αυτά προκειμένου να επιβιώσει μέσα στο απίστευτα σκληρό ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Η χώρα όμως, έχει όλες τις προϋποθέσεις να εισέλθει σε μια διαδικασία μεγάλης ζωτικότητας, να αυξήσει τον εθνικό πλούτο, να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, αρκεί να γίνουν μεταρρυθμίσεις σ’ όλα τα πεδία, όπου μπορεί να γίνουν μεταρρυθμίσεις με βαθύτατο κοινωνικό διάλογο να γίνουν, να γίνουν με συναίνεση αυτό είναι το άριστο.

Υπάρχουν, όμως και μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που προσκρούουν στην μεγάλη αντίδραση των ιδιοτελών, οι οποίοι έχουν και τη δυνατότητα να υπονομεύσουν όλες αυτές τις προσπάθειες και να εμφανιστούν, μάλιστα, με το λάβαρο του φιλολαϊκισμού (ενώ στο βάθος, μόνο διατήρηση των συμφερόντων τους θέλουν). Εδώ πρέπει να υπάρχει μια αποφασιστικότερη και στιβαρότερη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς τρομοκρατημένους διαλόγους- συζητήσεις.

Απαντ: Τον εκλογικό κύκλο τον έχουμε πληρώσει τα τελευταία 50 χρόνια. Μπορεί λιγοστά τότε, καθώς οι αλλαγές σε διεθνές και εθνικό επίπεδο ήταν βραδείες δεν είχαν μεγάλη επίπτωση, όμως τώρα τα πράγματα αλλάζουν με πολύ μεγάλες ταχύτητες.

Εάν αυτή τη φορά ανταριάσει ξανά ο ουρανός με λαϊκισμούς, ποπολαρισμούς, με άσκοπους πολιτικαντισμούς, με αποφυγή αντιμετώπισης των προβλημάτων, είτε αναφέρεται στην κυβέρνηση, είτε στα άλλα κόμματα, δεν ξέρω ποιος θα είναι ο νικητής στις εκλογές και δεν θα έχει καμία σημασία.

Εκείνο που ξέρω είναι πως αν η χώρα δεν πάει πειθαρχημένη στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, στο τέλος θα την πληρώσουμε όλοι μας.

Απαντ.: Διατυπώνω εδώ και πολλά χρόνια την άποψη ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι το δημοσιονομικό. Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση κατάφερε να έχει μια θεαματική βελτίωση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας. Όμως, ως θέμα παραμένει. Και θέματα τα οποία έχουν τεράστια κοινωνική σημασία, όπως το ασφαλιστικό, η υγεία, η λειτουργία της οικονομίας, αλλά και άλλες δράσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα, έχουν ως κοινό παρανομαστή τα περιθώρια που δίνει το δημοσιονομικό σύστημα της χώρας και τις δυνατότητες που εξασφαλίζει. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι θα γινόταν σ’ αυτό τον τόπο εάν δεν υπήρχαν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Όμως αυτό δεν αρκεί. Άρα, λοιπόν, εμείς πρέπει να περιορίσουμε την επισφάλεια του μέλλοντος, σε σχέση με όλες τις δημοσιονομικές βόμβες. Γιατί δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό. Εγώ πιστεύω ότι στις επόμενες δεκαετίες, το μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των άλλων χωρών θα είναι οι ανεξέλεγκτες δαπάνες υγείας τις οποίες φέρνει η νέα εποχή - και δεν είναι μόνο θέμα καλής ή κακής διαχείρισης. Συνεπώς και με δεδομένο ότι πια η συναλλαγματική και η νομισματική πολιτική δεν ασκούνται πλέον σε εθνικό επίπεδο και το μόνο οικονομικό εργαλείο είναι το δημοσιονομικό, νομίζω ότι οι συνολικές αποφάσεις και δράσεις που πρέπει να λάβει η ελληνική πολιτεία είναι αναγκαίο να έχουν ως άξονα την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Όλα αυτά, όμως, δημιουργούν παρενέργειες. Όλα αυτά απαιτούν βαθύτατες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, κατά την άποψή μου, ένα στόχο έχουν, είναι ο περιορισμός της παραοικονομίας.

Ο περιορισμός, όμως, της παραοικονομίας δεν γίνεται με ευχές και με τεχνητές καταγγελίες, γίνεται με χιλιάδες παρεμβάσεις που έχουν στόχο να καμφθεί το συντεχνιακό κράτος το οποίο λειτουργεί και είναι εγκαθιδρυμένο στη χώρα μας εδώ και πενήντα χρόνια.

Και όταν λεω συντεχνιακό, δεν εννοώ συνδικαλιστικό, εννοώ τον κοινωνικοοικονομικό συντεχνιασμό, ο οποίος οδηγεί σε απειθαρχίες και σε χαλαρότητες και σε διασφάλιση μέσα από προνόμια (άλλοτε νόμιμα, άλλοτε παράνομα) πολλές φορές αδιαφανή συγκέντρωση πλούτου σε ορισμένες κλειστές ομάδες κοινωνικοοικονομικού χαρακτήρα.

Επιμονή και υπομονή σε μία προσπάθεια μεγάλων αλλαγών στην υγεία ζητά ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος υποσχόμενος αποτελέσματα που θα αντέξουν στο χρόνο, ενώ για το Νοσοκομείο Χαϊδαρίου πως «αυτό το κόσμημα ούτως ή άλλως θα λειτουργήσει».

Εμείς δουλεύουμε σκληρά για να δημιουργήσουμε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που να αντέξει στο χρόνο. Οι προσπάθειες που γίνονται είναι πάρα πολύ μεγάλες και τα αποτελέσματα θα αρχίσουν να φαίνονται. Θέλει όμως υπομονή. Δεν υπάρχουν μάγοι. Διαλέξαμε να κάνουμε συστηματική δουλειά και ότι μείνει να μπορεί θεσμικά και διαχρονικά να κατοχυρωθεί. Επιχρίσματα, εγώ δεν κάνω. Και βελτιώσεις θα υπάρχουν, αλλά πρώτα θα πρέπει να βάλουμε θεμέλια γερά. Και όποιοι νομίζουν ότι μπορεί να λύσουν τα προβλήματα με πολιτικούς σαλτιμπαγκισμούς, μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Θέλω να είμαι απέναντι στον ελληνικό λαό απόλυτα συνεπής. Και ζητώ αφενός μεν μια επιμονή και υπομονή σε μια προσπάθεια μεγάλων αλλαγών την οποία πολλοί είναι εκείνοι που δεν την θέλουν και την υπονομεύουν και αφετέρου να πω ότι με ένα συστηματικό τρόπο μπορούμε να εγγυηθούμε αυτή την μεγάλη αλλαγή η οποία γίνεται μεθοδικά και καθημερινά και θα τη νοιώσει σύντομα ο ελληνικός λαός. Θέλει, όμως, επιμονή και υπομονή.

Απαντ.: Έχουν ανακοινωθεί ήδη και ωριμάζουν σε νομοτεχνικό επίπεδο όπως η ανασυγκρότηση των φορέων της Πρόνοιας και η υπαγωγή τους στα Πε.Σ.Υ., η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (Π.Φ.Υ.), η Δημόσια Υγιεινή, το Θεσμικό Πλαίσιο του Ιδιωτικού Τομέα και η εκπαίδευση των ιατρών. Μεγάλες αλλά δύσκολες αλλαγές.

Απαντ.: Το Υπουργείο Υγείας διαθέτει το νοσοκομείο αυτό προκειμένου να εγκατασταθούν πανεπιστημιακές κλινικές κατά το πρότυπο της Πάτρας, των Ιωαννίνων και του Ηρακλείου. Είναι ένα από τα πιο σύγχρονα νοσοκομεία της Ευρώπης και θα΄ ναι κρίμα όχι για το Υπουργείο αλλά κυρίως για την Ιατρική Σχολή Αθηνών να μη συγκεντρωθούν εκεί και να΄ ναι διασκορπισμένες οι κλινικές σε περίπου 14 πεπαλαιωμένα νοσοκομεία. Το θεσμικό πλαίσιο είναι δεδομένο και στηρίζεται στην παγκόσμια και διεθνώς αναγνωρισμένη αρχή ότι όποιος έχει την ευθύνη λειτουργίας του νοσοκομείου έχει και την ευθύνη της διοίκησή του. Αυτό το κόσμημα ούτως ή άλλως θα λειτουργήσει.

Απαντ.: Τα αιτήματα των ιατρών του ΙΚΑ δεν αφορούν το Υπουργείο Υγείας αφού είναι γνωστό ότι δεν εποπτεύονται απ΄ αυτό.

«Θα ήθελα τον κ. Θ. Πάγκαλο πάλι στην κυβέρνηση» δηλώνει στο «Έθνος» ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος, ενώ υπογραμμίζει πως είναι νωρίς αλλά και επικίνδυνο να συζητούμε σήμερα για τους διαδόχους του Κ. Σημίτη. Προειδοποιεί δε τους «δελφίνους» πως «προσημειώσεις στην πολιτική δεν υπάρχουν. Όσοι κάνουν προσημείωση μπορεί στη διάρκεια της διαδρομής, ιδιαίτερα από ένα λαό ο οποίος έχει πολύ αναπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο, να απογοητευτούν».

Απαντ.: Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ένα δικό του ειδικό πολιτικό βάρος. Νομίζω ότι η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα της χώρας έστω και αν κάποιοι του αποδίδουν στοιχεία αντιφατικότητας, έχει ένα πολύ μεγάλο θετικό ταμείο και η συνέχεια, νομίζω, θα εξακολουθεί να είναι θετική.

Απαντ.: Στην πολιτική τα μηχανιστικά μέτρα και οι μηχανιστικές επεμβάσεις δεν οδηγούν πουθενά. Η πολιτική έχει ένα δικό της εσωτερικό μεγαλείο και έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη, τη νομιμοποίηση και την αντιστοίχηση με τους πολίτες και την κοινωνία. Ο καθένας πρέπει να νιώθει αυτό το κριτήριο, είτε συλλογικά, είτε ατομικά.

Απαντ.: Γιατί όχι; Είναι ιδιαίτερο αξιόλογο στέλεχος.

Απαντ.: Είναι νωρίς και είναι και επικίνδυνο - και φοβάμαι ότι είναι και κατώτερο των περιστάσεων - να συζητούμε σήμερα για διαδόχους του Κ. Σημίτη. Ο Σημίτης είναι ένας ενεργός πολιτικός και έχει και δικαίωμα και χρέος να δικαιώσει μια προσπάθεια, να δώσει ένα ουσιαστικό περιεχόμενο στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Και νομίζω ότι αυτό το βάρος του το ’δωσε η ιστορία και όλοι εμείς να τον βοηθήσουμε να το πετύχει. Τώρα, κάθε εποχή έχει τον δικό της τύπο ηγεσίας. Όταν αποχωρήσει ο Σημίτης, τότε οι δυνάμεις αυτής της χώρας, πολιτικές και κοινωνικές, από μόνες τους θα βρουν τον διάδοχο. Προσημειώσεις στην πολιτική δεν υπάρχουν. Όσοι κάνουν προσημείωση μπορεί στη διάρκεια της διαδρομής, ιδιαίτερα από έναν λαό ο οποίος έχει πολύ ανεπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο, να απογοητευτούν.

Απαντ.: Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις. Εγώ ξέρω μόνο ότι ο Κ. Σημίτης είναι ένας φανατικός καλβινιστής και ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στο ευρωπαϊκό όραμα και θέλει η χώρα μας, χωρίς να απαλλοτριώσει βασικά πολιτισμικά στοιχεία και πρότυπα, να γίνει ένα σύγχρονο κράτος. Αλλά, όπως γίνεται και εδώ, στην υγεία που πιστεύουν ότι εγώ έχω μια μπαγκέτα και θα εξαφανίσω όλες τις αμαρτίες του συστήματος υγείας μονομιάς, έτσι νομίζουμε ότι και ο πρωθυπουργός της χώρας μπορεί με ένα μαγικό τρόπο να κάνει μια ευδαιμονούσα χώρα, Εδέμ. Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση και δεν εννοώ μόνο τους υπουργούς, αλλά και όλες τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Απαντ.: Εγώ νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει το άστρο το λαμπρό, που να μας καθοδηγεί και να λεει ότι θα πρέπει αυτή η συνεργασία, στο διάβα ενός χρόνου, να επιτευχθεί. Θέλει μια διαδικασία ωρίμανσης. Υπάρχουν αμοιβαίες καχυποψίες, οι οποίες έρχονται από το παρελθόν. Υπάρχουν αντιθέσεις και προσωπικές αντιπαλότητες. Υπάρχουν, αλλού, λογικές μικρομέγαλου και πως διατηρούνται. Ε, όλα αυτά δημιουργούν απόρριψη από το εκλογικό σώμα και την κοινή γνώμη. Πιστεύω βαθιά στις συνεργασίες και οι συνεργασίες αυτές πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ φερεγγυότητας, ώστε να μπορούν να αποδώσουν. Και εγώ νομίζω ότι είναι αρκετά ζυμωμένος ο ελληνικός λαός προκειμένου να τις αποδεχθεί, διότι υπάρχουν κοινοί αγώνες, κοινές δράσεις, κοινά οράματα και συλλογικοί καημοί οι οποίοι έχουν μια αντιστοίχηση με την αντιμετώπιση βασικών προβλημάτων.

Εγώ πιστεύω ότι η μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία, αλλά με νέες αντιλήψεις και αφού ξεκαθαριστεί με ποιες από τις τρεις αντιλήψεις που αναφέρθηκα πριν θα πάμε. Εάν κάποιοι έχουν την ετικέτα του αριστερού κόμματος και δίνουν μάχη για τη διατήρηση των σημερινών δήθεν προνομίων, θα συγκρουστούν με την άλλη άποψη που θέλει να πάει η χώρα μπροστά. Πρέπει να ξεκαθαριστεί σ’ ένα ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο με ποιους θα πάμε και πως.