Πρωτοβουλίες «που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση και όχι εύκολες λύσεις» προτείνει με συνέντευξή του στην «Κ.Ε.» ο Αλέκος Παπαδόπουλος ζητώντας από τον Πρωθυπουργό στην βάση αυτή να προχωρήσει σε συμφωνίες με τα κορυφαία στελέχη και όχι «σε συμφωνίες μοιράσματος της εξουσίας».

Απ.: H πορεία προς το συνέδριο είναι διπλής κατεύθυνσης : Πρώτον, αφορά την πορεία του κόμματος και δεύτερον, την κυβέρνηση. Όσον αφορά την πορεία του κόμματος πρέπει να αναπτυχθούν λογικές οι οποίες να συντείνουν σε μια μεγάλη επιβεβαίωση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που έχει το βαρύ χρέος να εκσυγχρονίσει την ελληνική κοινωνία και να την εντάξει στη χωρία των σύγχρονων κρατών, συμφωνώντας πάνω σε ιδεολογικές και πολιτικές βάσεις, αλλά με αναφορές στο μέλλον και όχι με αναζητήσεις στο παρελθόν, που πολλές φορές ενσκήπτουν μέχρι και την εποχή του Ιμπραήμ…Παρόλα αυτά δυστυχώς διαπιστώνω ότι ημέρα με την ημέρα συμβαίνει το αντίθετο: Καταδημαγωγείται η ατμόσφαιρα και δίνουμε την εντύπωση ότι ως κόμμα και ως χώρα διολισθαίνουμε σε προηγούμενες δεκαετίες που δεν έχουν να κάνουν με τις σημερινές ανάγκες. Πιστεύω ότι τα κόμματα δεν υπάρχουν υπέρ των συμμετεχόντων σε αυτά, για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές ή άλλες φιλοδοξίες, αλλά κρίνονται από την αποτελεσματικότητα να προσφέρουν ευημερία στο λαό. Λυπάμαι που το λέω, αλλά πολλές φορές δημιουργείται στην ατμόσφαιρα ένα αίσθημα αναμονής, ένα αίσθημα αναζήτησης εύκολων λύσεων…Αυτό οδηγεί κεκρυμμένους, μέχρι σήμερα, συντεχνιασμούς να αποθρασύνονται, από τους οποίους, όμως, θα έπρεπε η χώρα να απαλλαγεί το συντομότερο δυνατόν. Δημιουργούν απαιτήσεις, αισθάνονται απόλυτα νομιμοποιημένοι και κυρίως ισχυροί για να επιβάλλουν στην κυβέρνηση τις απαιτήσεις τους. Αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί…Γι’ αυτό η κυβέρνηση πρέπει να επιδείξει αντιστάσεις και οι αντιστάσεις αυτές δεν φαίνονται. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα.

ΑΠ.: Εάν μεν οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν να κάνουν με στόχο και άξονα την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, συμφωνώ απολύτως. Εάν έχουν να κάνουν με το μοίρασμα της εσωκομματικής εξουσίας, διαφωνώ απολύτως. Και κυρίως, επιτρέψτε μου να επισημάνω, το μελαγχολικό φαινόμενο πολλά από τα κορυφαία στελέχη να εξαγγέλλουν προσωπικές πολιτικές, οι οποίες είναι σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτές που έχει ανάγκη ο τόπος. Υπάρχουν γενικολογίες, αοριστολογίες, εύκολα ακούσματα, εσωκομματικός δημοσιοσχετισμός - απίστευτος - για να κολακεύονται συνειδήσεις, λόγοι που δεν έχουνε περιεχόμενο. Παράδειγμα: μιλάμε για αλλαγές σε ορισμένους τομείς της πολιτικής. Συμφωνώ απολύτως, αλλά σε ποια κατεύθυνση; Γίνονται αναφορές σε επιμέρους τομείς της πολιτικής. Καλά θα κάνουν όσοι τις εξαγγέλλουν να δηλώνουν ταυτόχρονα ότι μπορούν και είναι σε θέση να τις ασκήσουν μέσα από κυβερνητικές ευθύνες. Είναι πολύ εύκολα να είναι κανείς σε χώρους όπου δεν έρχεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες του συνταξιούχου, με τον πόνο του αρρώστου, με τα εκρηκτικά θέματα ενδεχομένως της παιδείας, και να εξαγγέλλεις ότι πρέπει να αλλάξουν οι πολιτικές. Πιστεύω ότι πρέπει ο Πρωθυπουργός με τα κορυφαία στελέχη, που είναι καταξιωμένα στην κοινωνία και έχουν μια ιστορική διαδρομή ο καθένας και είναι το κεφάλαιο του κινήματός μας – κακά τα ψέματα – να αναζητήσουν γνήσιες συμφωνίες πάνω στην πορεία της χώρας.

ΑΠ.: Οι πρωτοβουλίες είναι και του πρωθυπουργού, αλλά πρέπει να υπάρχει ανταπόκριση και από τα στελέχη, ούτως ώστε να αποκτήσει περιεχόμενο το «όλοι μαζί», το οποίο έχει βγει σήμερα στο εμπόριο. Τα συνθήματα περί ενότητας, για να μην είναι κενά περιεχομένου, πρέπει να τα πιστεύουμε αλλά πρέπει να έχουν και ως τελικό στόχο «πώς προωθούν τη χώρα». Αν είναι πως κάνουμε στην προεκλογική περίοδο για να μαζέψουμε ψήφους στο συνέδριο και να ενισχύσουμε ο καθένας τις προσωπικές σχέσεις, εμένα προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο, ψυχρά αδιάφορο και θα το υποδηλώσω με τον δικό μου τρόπο αυτό. Και πολύ πρακτικά, μάλιστα, εάν συνεχιστεί… στην πορεία προς το συνέδριο.

ΑΠ.: Δεν θέλω να πω τίποτε ακόμη, αλλά νομίζω ότι η συμμετοχή σε μία διαδικασία πολιτική έχει να κάνει με τη δυνατότητα της συλλογικής προσφοράς και μέσα από αυτή τη συλλογική προσφορά αναγνωρίζονται οι δυνατότητες και οι ρόλοι του καθενός. Τότε νομίζω ότι έχει και νόημα η πολιτική.

ΑΠ.: Ειλικρινά, δεν αναφέρομαι ειδικά. Επειδή όμως θα ακουστούν πολλές κορώνες στην πορεία του συνεδρίου, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μια αυτοσυγκράτηση από όλους μας. Με τον Άκη, επειδή τον αναφέρατε, όπως και με άλλους συντρόφους εγώ συνεργάζομαι στενότατα, τους εκτιμώ βαθύτατα γιατί είναι αποδεδειγμένα ικανοί άνθρωποι. Όμως αναφέρομαι γενικώς σε όλα τα στελέχη που πρέπει να κρίνονται στην μάχη και όχι να μετατρέπονται σε κομματικούς εισαγγελείς. Εγώ προσωπικά δεν θα το επιτρέψω σε κανέναν.

ΕΡ.: Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να διερευνήσει το ενδεχόμενο επίτευξης πολιτικής συμφωνίας όπως το περιγράψατε…

ΑΠ.: Το έχω ξαναπεί και παλιότερα θα το πω και πάλι: Εάν πάμε στο συνέδριο με την λογική των σταυροφόρων για να απελευθερώσουμε τους Αγίους Τόπους και στην πορεία αυτή ο ένας και ο άλλος τραβά τον διαφορετικό του δρόμο, δίνοντας βάρος σε μια επικοινωνιακή προσωπική αγωνία, το πώς θα πάρει κάποια ψήγματα δημοσιότητας και επιβεβαιώσεως, τότε νομίζω ότι το συνέδριο αυτό δεν έχει να προσφέρει ούτε στην παράταξη ούτε στην χώρα. Το κόμμα, ή θα συνεχίσει να είναι ένα κόμμα βαθύτατα μεταρρυθμιστικό ή θα επικυριαρχήσουν δυνάμεις που θέλουν ένα κόμμα στατικό και συντηρητικό, ένα κόμμα αντιμεταρρυθμιστικό. Εάν οδηγηθούμε προς τα εκεί – εγώ το απεύχομαι – τότε νομίζω η παρουσία του ΠΑΣΟΚ στην διακυβέρνηση της χώρας είναι πια προβληματική και πολύ περισσότερο δεν θα είναι και χρήσιμη, άρα οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την εξουσία.

ΑΠ.: Κανένας πρωθυπουργός και κανένας ηγέτης δεν μπορεί να δημιουργήσει ηγετικές ομάδες. Ηγετικές ομάδες βγαίνουν και δημιουργούνται από τις υποκειμενικές δυνατότητες των στελεχών και από την ικανότητα να τους εμπιστεύεται η ίδια η κοινωνία και να έχουν ένα κύρος και μια πεποίθηση ότι μπορεί να είναι χρήσιμοι. Δεν ονοματίζονται οι ηγετικές ομάδες και θα ήταν λάθος και του πρωθυπουργού και όλων να πιστεύουν ότι η διασφάλιση κάποιων δεκάδων ψήφων παραπάνω ότι τους έκανε και ηγέτες.

ΑΠ.: Κάνετε πάρα πολύ καλά που θέτετε το ερώτημα με ευθύτητα. Αυτά είναι που κουβεντιάζονται σήμερα σε όλη την Ελλάδα και τα θεωρώ κατώτερα των περιστάσεων. Νομίζω ότι δεν κινούνται στον χώρο της πραγματικής πολιτικής αλλά της παραπολιτικής και αυτά κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Ας γίνει ευθέως αντιληπτό ότι ηγέτης σήμερα του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Σημίτης. Δεν πρέπει εις την κεφαλήν κανενός να τεθεί ή να συζητείται θέμα αλλαγής της σημερινής ηγεσίας. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρξει μια συλλογικοποίηση της συμπεριφοράς και των αποφάσεων. Αυτό αφορά όλο το σύστημα και περιλαμβάνει και τον πρωθυπουργό.

ΑΠ.: Αυτό θα είναι ότι χειρότερο, αλλά δεν το βλέπω…Πρέπει να ξέρουμε ότι στα συνέδρια δεν έρχονται οι αντιπρόσωποι μόνοι τους για να ψηφίσουν. Η βοή σήμερα της κοινωνίας θέλει μια ισχυρή κυβέρνηση, μια αποτελεσματική και στιβαρή κυβέρνηση, που θα προωθεί τα πράγματα με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη. Ε!… με αυτή την λογική δεν έχω καμία ανησυχία.

ΑΠ.: Το συνέδριο έχει ως κεντρικό στόχο να επιβεβαιώσει ότι το ΠΑΣΟΚ έχοντας ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που πρέπει να λειτουργήσει ανταγωνιστικά για να μπορέσει να επιβιώσει, θα αποφασίσει να κυβερνήσει με πειθαρχημένες διαδικασίες και με αποφασιστικότητα. Εάν αυτό δεν βγει ως απόηχος τότε βεβαίως η κυβέρνηση μετά το συνέδριο ίσως κινηθεί μέσα στο σημερινό αμφίβολο και κατά πολλούς ηττημένο κλίμα.

ΑΠ.: Έχω κάνει τρία χρόνια υπουργός Οικονομικών στην πιο δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας. Μπορώ λοιπόν να διαβεβαιώσω ότι η πρόοδος της ελληνικής οικονομίας στην δεκαετία του ’90 ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Εκείνο όμως το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι ότι δεν πρέπει να εγκαταλειφθούμε στην μακαριότητα ότι πετύχαμε τους στόχους και ότι τώρα ήρθε η ώρα να «ξεχειλώσουμε» τα πάντα. Δεν υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα σταθερά πεδία, και στο δημοσιονομικό επίπεδο και στο οικονομικό επίπεδο και στο παραγωγικό επίπεδο. Αν η οικονομία τραβήξει έναν δρόμο ορθολογισμού, νομίζω ότι όχι μόνο δεν κινδυνεύουμε αλλά έχουμε όλες τις προϋποθέσεις να πάμε καλά.

ΑΠ.: Δεν γνωρίζω αυτές τις εισηγήσεις και δεν μπορώ να σχολιάσω. Τα θέματα των προσώπων βεβαίως στον χώρο της οικονομίας παίζουν ένα πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, όμως περισσότερο ρόλο για μένα παίζει η ατμόσφαιρα αυτοπειθαρχίας και κανόνων που πρέπει να επιβάλει κανείς στην λειτουργία της οικονομίας. Και αυτοί οι κανόνες και η ατμόσφαιρα είναι διαταραγμένη και είναι πολύ άδικο, γιατί οι προοπτικές της χώρας είναι σημαντικές.

ΑΠ.: Σας το λέω ευθέως, χωρίς διάθεση υπεκφυγής στην ερώτησή σας, ότι αυτά είναι θέματα τα οποία μόνο ο πρωθυπουργός της χώρας μπορεί να εκτιμήσει . Νομίζω ότι δεν πρέπει να καταφεύγουμε στις εύκολες λύσεις του εντυπωσιασμού. Εάν πραγματικά χρειάζονται να γίνουν κάποιες αλλαγές αυτές να γίνουν με έναν ορθολογικό τρόπο, αλλά που να «δένουν» με την προοπτική. Σήμερα ο καθένας έχει και τη δική του άποψη και προσέγγιση για μια κυβέρνηση, από ποιους και ενδεχομένως ποιες τακτικές θα μπορούσε να ακολουθήσει. Στην εποχή μας τα πράγματα είναι πολυσύνθετα για να μπορεί ο καθένας με την ευκολία του «φραπέ» να δίνει απαντήσεις στο πώς πρέπει να συγκροτείται και από ποιους κάποια κυβέρνηση.

ΑΠ.: Όχι.

ΑΠ.: Γιατί θέλω να παραμείνω στο Υπουργείο Υγείας! Θέλω να ολοκληρώσω αυτή την βασανιστική προσπάθεια την οποία έχουμε ξεκινήσει, να εξυγιάνουμε τον χώρο της υγείας, ένα χώρο που ταλαιπωρεί τον ελληνικό λαό.