ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΤΟ ΒΗΜΑ”

ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009

“Ζητείται πολιτικός ρεαλισμός”

“Επιβάλλεται να προχωρήσουμε σε αποφασιστικές επιλογές αυτογνωσίας και πραγματικών θυσιών.”

Oι εκλογές τέλειωσαν. Τα αποτελέσματα εξήχθησαν. Το άμεσο μέλλον παύει να είναι η προέκταση των προεκλογικών ψευδαισθήσεων. Τουλάχιστον ως τις εθνικές εκλογές οι εξελίξεις των πραγμάτων μάλλον θα είναι συγκεχυμένες και η πορεία της χώρας μέσα σε αυτή την περίοδο κρίσης θα μένει μετέωρη.

Την ιστορία, όμως, κινούν κυρίως οι αντικειμενικές και απρόσωπες συνθήκες και εξελίξεις και δευτερευόντως τα πρόσωπα. Είναι αυτές που δημιουργούν τα μεγάλα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα και ενεργοποιούν τις εσωτερικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές διαμορφώνουν τις νέες «καταστάσεις». Αυτές τις νέες «καταστάσεις» δεν θα τις διαμορφώσει η σημερινή κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί έχασε τις εκλογές, αλλά γιατί δεν μπορεί· και δεν μπορεί επειδή δεν διαθέτει την προνομιούχο αντίληψη, που είναι το απαραίτητο όχημα ώστε πορευόμενη να λάβει αποφάσεις.

Μετά τις χθεσινές αποφάσεις του Εurogroup, στην επικοινωνιακή «ρούγα» ξαναβγήκαν οι «ευκαίρως ακαίρως ανησυχούντες». Τα οικονομικά στοιχεία, όμως, είναι αμείλικτα και πρωτοφανή. Το πρώτο πεντάμηνο τα κρατικά έσοδα έκλεισαν με αρνητικό ρυθμό-0,1%, οι δε δαπάνες έτρεξαν πάνω από 22%. Η εμπειρία μου ως πρώην υπουργού Οικονομικών μού λέει ότι η σχέση αυτή θα μείνει ως το τέλος του έτους, με οριακή ίσως μεταβολή. Τα spreads του Ελληνικού Δημοσίου ανοίγουν ξανά και «Κύριος οίδε» σε τι ύψος θα φθάσει η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, όταν η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα στο τέλος του έτους εκ των πραγμάτων θα περιορίσει τη ρευστότητα και θα αρχίσει να αυξάνει τα επιτόκια και προφανώς δεν θα μπορεί άλλο να λειτουργεί ως πάρκινγκ του χρέους του Ελληνικού Δημοσίου και των ελληνικών τραπεζών.

Αν ορισμένοι ακόμη στη χώρα μας νομίζουν ότι η ελληνική οικονομία θα αναταχθεί, εφαρμόζοντας αποκλειστικά οικονομικές πολιτικές που ενθαρρύνουν την ιδιωτική κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων κάνουν λάθος. Αν πάλι οι ίδιοι ή και ορισμένοι άλλοι πιστεύουν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε την ανέμελη ζωή μας, αφού το ελληνικό κράτος μπορεί και δανείζεται απεριορίστως, τότε δεν διαπράττουν ένα απλό λάθος, αλλά εγκληματούν σε βάρος της χώρας.

Ο πολιτικός ρεαλισμός επιβάλλει τώρα σε όλους μας να προχωρήσουμε σε αποφασιστικές επιλογές αυτογνωσίας και πραγματικών θυσιών. Το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους πάντες, όπως υποκρίνεται ότι κάνει, όταν δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του.

Η πρωταρχική επιλογή είναι να πούμε με ειλικρίνεια ποιες δαπάνες θα μειώσουμε και ποιες θα διατηρήσουμε και κυρίως να πούμε ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα θιγούν από αυτή την πολιτική. Οταν λέμε σε όλους ότι θα τους βοηθήσουμε, τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα βοηθήσουμε κανέναν.

Πολλοί θα μιλήσουν για νέα λιτότητα. Ισως. Αλλά άλλο «λιτότητα» και άλλο «λιτός βίος».

Αρκετά η χώρα έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και καπηλείας από εκείνους που επιδίδονται στη χημική επεξεργασία της πληροφόρησης. Τα δεινά της εποχής μας δεν χρειάζονται παραμορφωτικούς καθρέφτες ούτε καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων. Ο Πλάτων έλεγε: «Της ζωής αληθινή τραγωδία δεν είναι παιδιά να φοβούνται το σκοτάδι. Είναι άνδρες να φοβούνται το φως».

Αλ. Παπαδόπουλος