ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009

Η πολιτική ζωή υπολείπεται, λέει ο κόσμος κύριε Παπαδόπουλε, συγκεκριμένου δημόσιου λόγου, εσείς κατά την παρουσίαση του βιβλίου σας προτείνατε συγκεκριμένα πράγματα και ξεκινώ ρωτώντας: Βρήκαν οι προτάσεις σας την ανταπόκριση που περιμένατε;

Ο υπονομευμένος και ηττημένος δημόσιος λόγος στη χώρα μας κυριαρχείται από το αποκρουστικό αξίωμα ότι “δεν μ’ ενδιαφέρει τι λες, αλλά τι κρύβεται πίσω από αυτό που λες”. Στερεί δηλαδή η πλειοψηφία των όσων μετέχουν στον δημόσιο βίο το δικαίωμα σε κάποιον να διατυπώνει προτάσεις για τη χώρα του πέραν του στενού κομματικού λόγου, και δεν του αναγνωρίζουν δικαίωμα “καλής προαιρέσεως”. Αντίθετα, στο παρηκμασμένο πολιτικό μας σύστημα δαιμονοποιούνται σχεδόν τα πάντα και στήνονται δίκες προθέσεων.

Αν κρίνω όμως από την κοσμοσυρροή που παρατηρείται κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου σε διάφορες πόλεις της χώρας, κυρίως από υποψιασμένο κοινό, μπορώ να πω ότι ναι, βρίσκουν απήχηση οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που διατυπώνονται σ’ αυτό και αφορούν την πορεία της χώρας την επόμενη δεκαετία.

Θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου να κάνει πράξη τις μονοεδρικές περιφέρειες σε όλη τη χώρα, για παράδειγμα ή τη ριζική αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος, το οποίο θεωρείτε στο βιβλίο σας, ρίζα του κακού; Και αν όχι γιατί;

Για να λειτουργήσουν οι μονοεδρικές περιφέρειες ως σύστημα εκλογικής ομοιομορφίας απαιτείται να αναδιαταχθεί η σημερινή διοικητική μορφή της χώρας, κυρίως με τη δημιουργία λιγότερων αλλά ισχυρότερων δήμων, αφού ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε δήμου ή συστάδας δήμων μπορούν να καθοριστούν οι νέες μονοεδρικές περιφέρειες.

Η εντύπωση που μου άφησε η πρόσφατη ομιλία σας στην παλαιά Βουλή είναι ακόμα και το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να γίνει αρεστό. Ότι ακόμα και μία νίκη του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, αν δεν υπάρχει πρόθεση «να σπάσουν αυγά» δεν πρόκειται να λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα στη χώρα. Αυτό είναι το μήνυμά σας προς τον Γ. Παπανδρέου;

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα κυριαρχείται από μια περίεργη “κομματική στοχαστικότητα”. Είναι η θεωρία του «άσε να πάρουμε τις εκλογές και θα δούμε». Αυτό είναι φαινόμενο των ατελών Δημοκρατιών. Στις προηγμένες Δημοκρατίες οι λαοί απαιτούν να ξέρουν και πριν και μετά τις εκλογές τα πάντα που τους αφορούν. Δεν αγοράζουν με την ψήφο τους δικαίωμα ελπίδας. Επιζητούν τον ορθό λόγο και αποφασίζουν με τον ίδιο τρόπο.

Εγώ πιστεύω ότι η χώρα κατά την επόμενη δεκαετία πρέπει να προχωρήσει σ’ ένα πλέγμα μεγάλων μεταρρυθμίσεων-σοκ και για να μπορέσουμε να το πετύχουμε πρέπει να πούμε την αλήθεια στο λαό, όσο οδυνηρή κι αν είναι, πριν τις εκλογές και να του περιγράψουμε τι ακριβώς θα κάνουμε. Νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί και οφείλει ν’ ανατάξει τη χώρα.

Πως εκλαμβάνετε εσείς την έκκληση Καραμανλή για συναίνεση; Ποια ηγεσία χρειάζεται η χώρα για να βγει από την κρίση και να ορθοποδήσει;

Πρόκειται περί ενός επικίνδυνου επικοινωνισμού που υπό τις παρούσες συνθήκες παίρνει και τη μορφή βαθειάς προσβολής. Τα έξι σημεία του κ. Πρωθυπουργού δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αυτονόητες και διαχρονικές υποχρεώσεις κάθε κυβέρνησης και δεν έχουν σχέση με την ουσιαστική αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι κάτι σαν “τις συμβουλές της γιαγιάς”. Δεν συνιστά στάση ευθύνης. Η χώρα χρειάζεται αποφάσεις. Τις δύσκολες αποφάσεις τις παίρνουν οι ηγεσίες εκείνες που αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος και για το προσωπικό τους μέλλον.

Βλέπετε πιθανά τα σενάρια συνεργασιών; Από τη μία ΝΔ με ΛΑΟΣ και από την άλλη ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ;

Με ενοχλεί και μόνο η ιδέα ότι όλες αυτές οι τακτικιστικές και συγκυριακές συζητήσεις δεν έχουν το παραμικρό στρατηγικό και προγραμματικό βάθος. Το ζήτημα δεν είναι από ποια σχεδία σωτηρίας θα πιαστούν τα κόμματα εξουσίας, αλλά πως θα ξαναγίνει το σκαρί του σκάφους, στο οποίο επιβαίνουν, τόσο στέρεο και σταθερό όσο χρειάζεται για να οδηγήσουν με στιβαρότητα και σωστό προσανατολισμό τη χώρα πέρα από τις καταιγίδες που έρχονται.

Το πνεύμα του τυφλού πολιτικού ανταγωνισμού και του εξουσιασμού που εν πολλοίς κυριαρχεί σήμερα στη χώρα μας δεν αφήνουν περιθώρια βιώσιμων συμφωνιών πάνω σε διακριτές πολιτικές που θα προάγουν το δημόσιο συμφέρον. Άλλο το πολιτικό παιχνίδι κι άλλο η πολιτική ευθύνη για τη χώρα. Αυτά δεν ταυτίζονται.

Δε μπορώ να μη σας ρωτήσω και για την πρόταση του κ. Πάγκαλου να είναι ο κ. Σημίτης επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ. Πως θα βλέπετε μία τέτοια εξέλιξη;

Ο καθένας ορίζει μόνος του το μέτρο και το περιεχόμενο της παρουσίας του στον δημόσιο βίο.

Η κυβέρνηση κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση για γενικόλογες προτάσεις και μικροπολιτική. Εσείς τι λέτε για τις προτάσεις που έχει καταθέσει ως σήμερα ο κ. Παπανδρέου; Είναι εφαρμόσιμες;

Όλα στην πολιτική μπορεί να είναι εφαρμόσιμα αρκεί να είναι συγκεκριμένα και να οδηγούν σε λύσεις.

Δίνετε την αίσθηση το τελευταίο διάστημα ότι ιδιωτεύετε συνειδητά. Τι σας κρατά σε απόσταση από τη κεντρική πολιτική σκηνή;

Δεν συμφωνώ μαζί σας. Στην κεντρική πολιτική σκηνή νομίζω ότι έχω παρουσία με πρωτοβουλίες και συγκεκριμένες προτάσεις που συζητούνται ευρύτερα και δεν πρόκειται να σταματήσω. Φυσικά δεν πρόκειται να γίνω καθημερινός σχολιαστής της τηλεόρασης για να απολαμβάνω δημοσκοπική δημοφιλία. Περιμένω να δω πότε οι προτάσεις αυτές θα συζητηθούν και στα κομματικά όργανα. Κι αν κάτι, όπως λέτε, με κρατά σε απόσταση από την κεντρική πολιτική σκηνή δεν νομίζω ότι είναι κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κρατά σε απόσταση από την πολιτική σκηνή την κοινωνική πλειοψηφία, τις ανάγκες, τις αγωνίες της και τις απαιτήσεις της για αλήθειες και πραγματικές βιώσιμες λύσεις.

Προσφάτως ο κ. Μάνος άφησε να εννοηθεί ότι ενόψει ευρωεκλογών σκέπτεται την ίδρυση νέου κόμματος. Κόμματος με βλέψεις συμμετοχής σε κυβερνητικό σχήμα και όχι διαμαρτυρίας. Πως βλέπετε το εγχείρημα;

Να επαναλάβω για πολλοστή φορά. Η λύση για την έξοδο της χώρας από την πολύμορφη κρίση που τη μαστίζει θα προέλθει, υπό προϋποθέσεις, μόνο από τις δύο μεγάλες παρατάξεις και όχι φυσικά από κοινού ή με συνεργασίες εξουσιαστικής σκοπιμότητας με τα μικρά κόμματα.

Ανεξάρτητα από αυτή τη θέση μου που ορίζεται από τη συγκυρία, θα ήθελα πραγματικά να ζούσα κάποτε συνεργασίες κομμάτων που θα γίνονταν για τη χώρα και όχι μόνο για να είναι κάποιοι στα “πράγματα”. Αλλά αυτό είναι όνειρο απώτερου μέλλοντος.