ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΙΟΧΟ

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”

ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008

“ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ”

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Αλέκος Παπαδόπουλος υπογραμμίζει την ανάγκη επιβολής μεταρρυθμίσεων στη χώρα.

Μηνύμα ότι «οι εκλογές δεν είναι πανάκεια» για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας αποστέλλει, μέσω συνέντευξης στην «Κ», ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Αλ. Παπαδόπουλος. Ο κ. Παπαδόπουλος συντάσσεται μεν με το αίτημα της Χαριλάου Τρικούπη για άμεση προσφυγή στις κάλπες, αλλά υπογραμμίζει πως η νέα κυβέρνηση επιβάλλεται να ακολουθήσει σαφή μεταρρυθμιστικό δρόμο και να είναι απαλαγμένη «από τους διαδηλωτές της ακινησίας και από τα είδωλα της λαϊκής πλάνης».

Παράλληλα, ο κ. Παπαδόπουλος αιτιολογεί την πρότασή του για διεθνή έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και προειδοποιεί ότι απαιτούνται θυσίες, «αλλά θυσίες δίκαιες και με προοπτική». Τέλος, ο πρώην υπουργός διατυπώνει την πλήρη διαφωνία του με τις προτάσεις των κ. Θ. Πάγκαλου και Χρ. Βερελή περί υπουργών κοινής αποδοχής με τη Ν.Δ. «Εμένα δεν μου αρέσουν οι “μισές δουλειές”. Πιστεύω στις μονοκομματικές κυβερνήσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε ότι η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει μόνη της την ένταξή της σε διεθνή οικονομικό έλεγχο;

Η εκούσια προσφυγή σε κάποιας μορφής διεθνή οικονομικό έλεγχο είναι μία γενναία πράξη πολιτικής αυτογνωσίας προκειμένου να κατακτήσουμε ξανά τη διεθνή μας αξιοπιστία. Γιατί, πέρα από όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μας προβλήματα, το σημαντικότερο είναι το πρόβλημα και της αυτογνωσίας από το οποίο πηγάζει και το πρόβλημα της αξιοπιστίας. Ο αυτάρεσκος και μονοσήμαντα επικοινωνιακός πολιτικός λόγος έχει οδηγήσει την κυβερνώσα ελίτ της χώρας να πιστεύει τελικά και η ίδια τα ψεύδη που κάθε φορά εκστομίζει εν γνώσει της αναληθείας τους. Αυτό, όμως, έχει σαν συνέπεια όχι μόνο την απομάκρυνσή της από την πραγματικότητα στο εσωτερικό της χώρας αλλά και τη γενικευμένη αναξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.

Πως μπορείς, για παράδειγμα, να λες ότι η χώρα που έχει τεράστια ελλείμματα και χρέη και που καταναλώνει πολύ περισσότερα απ’ ότι παράγει είναι θωρακισμένη απέναντι στις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης; Ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά για να σε δανείσει κάτω από τις δύσκολες σημερινές συνθήκες και να σε βοηθήσει να ανασυγκροτήσεις την οικονομία σου; Φοβάμαι κανείς.

Δηλαδή, δεν μπορούμε μόνοι μας να πάρουμε τις αποφάσεις που απαιτούνται για να ανορθώσουμε της οικονομία μας;

Όπως φαίνεται η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί. Καταλαβαίνω ότι το ζήτημα του διεθνούς οικονομικού ελέγχου είναι μία επαχθής κατάσταση για κάθε χώρα γιατί στην ουσία αυτό που τίθεται σε επιτήρηση δεν είναι η οικονομία της αλλά οι αποφάσεις της ηγεσίας της για την ανόρθωση της οικονομίας καθώς βέβαια και η εφαρμογή τους. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που μας προκύπτει αυτή η ανάγκη και δεν βλέπω να υπάρχει άλλος δρόμος για την αποκατάσταση της διεθνούς οικονομικής μας αξιοπιστίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει από μία άλλη κυβέρνηση η οποία θα έπαιρνε αξιόπιστα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και θα ζητούσε διεθνή συνδρομή για την εφαρμογή τους.

Και ποια είναι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της κρίσης;

Το πρώτο καθήκον είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας. Αυτό κάναμε το 1985 καθώς και το 1994, όταν και τότε αντιμετωπίζαμε το φάσμα της χρεοκοπίας. Για να γίνει, όμως, αποδεκτό ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης πρέπει να συναινέσουν και οι πολίτες. Αυτό όμως προϋποθέτει ενημερωμένους πολίτες, που πρέπει να τους πούμε την αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι και να μην την αποκρύπτουμε είτε από δειλία είτε από εξουσιαστική ιδιοτέλεια. Να πούμε, δηλαδή, στο λαό ότι η χώρα είναι βουτηγμένη στο χρέος, ότι έχει ασθενή παραγωγική βάση, ότι δεν έχει χρήματα για άσκηση αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών, ότι την πνίγουν οι τόκοι και τελευταία δεν μπορεί να δανειστεί με ευκολία όπως έκανε παλιά. Να ζητήσουμε θυσίες, αλλά θυσίες δίκαιες και με προοπτική. Το βάρος της επανασυγκρότησης της χώρας και της ανόρθωσης της οικονομίας να μην πέσει πάνω στα ασθενή και ανήμπορα στρώματα που ορισμένοι θεωρούν εύκολη λεία. Πρέπει να ξεκινήσεις από τα πιο προνομιούχα στρώματα και όλους εκείνους οι οποίοι βιώνουν στην λιπαρή νάρκη του καταναλωτισμού που χρηματοδοτεί η μαύρη οικονομία. Ας το καταλάβουν όλοι: Η ευημερία που χρηματοδότησαν οι Τράπεζες και τα υψηλά ελλείμματα του Δημοσίου τέλειωσε για τη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση, η απουσία μέτρων δημοσιονομικής σταθεροποίησης θα έχει ακόμα πιο οδυνηρές επιπτώσεις στα αδύναμα λαϊκά στρώματα.

Πως θα πετύχουν, όμως, αυτά τα μέτρα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας;

Η επιτυχία της σταθεροποίησης είναι θέμα ισχυρής πολιτικής απόφασης, πολιτικού βολονταρισμού και πολιτικής αξιοπιστίας. Τη στιγμή αυτή δεν ισχύει καμιά από αυτές τις τρεις προϋποθέσεις. Μόνο με εκλογές μπορούν και οφείλουν να προκύψουν. Αλλά και οι εκλογές δεν είναι η πανάκεια αν αυτές δεν φέρουν ένα νέο πνεύμα ως προς τον χαρακτήρα της σύγχρονης τάξης πραγμάτων στη χώρα. Αν δεν ανοίξουν ένα βιώσιμο μεταρρυθμιστικό δρόμο. Αν δεν απαλλάξουν τη χώρα από τους παραθεσμούς που υποκατέστησαν τους θεσμούς. Αν δεν μας απαλλάξουν από τους επαγγελματίες διαδηλωτές της ακινησίας, από τα είδωλα της λαϊκής πλάνης και από τις συσκοτισμένες διάνοιες του φαύλου επικοινωνιακού λόγου.

Όμορφα και λυτρωτικά ακούγονται όλα αυτά. Δεν είστε άλλωστε ο μόνος που τα λέτε. Τα λένε και άλλοι, έστω και λίγοι, αλλά δεν εισακούονται. Πως, λοιπόν, μπορούν να γίνουν στην πράξη:

Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος. Ο ιστορικός Γ. Δερτιλής στο βιβλίο του «ατελέσφοροι φόροι» στις αρχές της δεκαετίας του 90 ανέφερε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι τόσο δυσεπίλυτο που μόνο μετά μία εθνική η οικονομική κρίση μπορεί να επιλυθεί. Τότε, με την ιδιότητα που είχα ως Υπουργός Οικονομικών, αντέδρασα. Ήταν η εποχή της ζωτικότητας και τη χώρα παρακινούσε η ιδέα της συμμετοχής μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης. Δυστυχώς, μετά από την άκαρπη και πυρετώδη δεκαετία του 2000 που διανύουμε η άποψη αυτή του ιστορικού Δερτιλή αρχίζει να μου γίνεται συμπαθής. Ελπίζω ότι η βαθιά οικονομική και θεσμική κρίση που βιώνουμε θα μας οδηγήσει σε μία νέα αφύπνιση και τελικά θέλουμε δεν θέλουμε θα αποτελέσει μία νέα ευκαιρία για τον τόπο. Αρκεί να γίνει σύντομα για να περιορίσουμε τις επώδυνες συνέπειες.

Η κρίση, όμως, ενδέχεται να κρατήσει πολύ. Επιπλέον η πρόσφατη κοινωνική αναταραχή στο χώρο της νεολαίας δεν έχει ακόμα κοπάσει. Θεωρείτε και αυτή τη κοινωνική κρίση ως ευκαιρία;

Η απάντησή μου είναι ναι. Οι κρίσεις έχουν κινδύνους και ευκαιρίες. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να καταλάβουμε τι συμβαίνει χωρίς να χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός και κυρίως τα δικά μας αυτιά.

Η δική μου προσπάθεια κατανόησης έχει ως εξής: Εδώ και τόσα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα αυτό-απαξιώνεται στην μάχη των επικοινωνιακών εντυπώσεων, στα τηλεοπτικά παράθυρα και στον ξύλινο πολιτικό λόγο της αυταρέσκειας. Όταν, όμως, μία τυφλή κοινωνική έκρηξη μας επισημαίνει αυτή την απαξίωση αρνιόμαστε να την δεχθούμε. Προφανώς, αυτοί που σπάνε και καταστρέφουν, δεν βλέπουν τις ειδήσεις των οκτώ και δεν γνωρίζουν επακριβώς τις πολιτικές μας διακηρύξεις «για τη σωτηρία των άλλων». Βιώνουν, όμως, και αυτοί την απαξίωση και δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος που βρίσκουν να μας την επισημάνουν. Ανησυχώ ότι θα συνεχίσουν να μας την επισημαίνουν με κινήσεις αιφνιδιασμού και επιλογές «Μεγάλου Εξευτελισμού».

Εναντίον ποίων συγκεκριμένα στρέφονται;

Είναι προφανές ότι κινούνται εκτός του πολιτικού συστήματος. Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι καθοδηγούνται από τα κόμματα τις αριστεράς ή ακόμα και από τις αριστερίστικες οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των παραδοσιακών αντιεξουσιαστών. Στα μάτια τους όλοι οι παραπάνω εκπέμπουν ένα ξύλινο «παλαιακό» λόγο, εντελώς ξεπερασμένο. Βεβαίως, το μήνυμα της καταστροφής δεν είναι πολιτικό μήνυμα και δεν ταιριάζει ούτε στην ηθική μου ούτε στις αρχές μου. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι είναι μήνυμα συμμετρικό απέναντι στη δική μας αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Είναι φανερό ότι το τελευταίο διάστημα έχετε τεθεί εκτός της κεντρικής κομματικής σκηνής. Πως σκέφτεστε το πολιτικό σας μέλλον το επόμενο διάστημα;

Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα μέχρι σήμερα σε όλη μου την πορεία, δηλαδή να ασχολούμαι με την ουσία της πολιτικής και των προβλημάτων της χώρας μου.  Αυτό ήταν άλλωστε και το βασικό μου κίνητρο όταν πρωτομπήκα στην πολιτική. Με ό,τι αυτό κάθε φορά συνεπάγεται…

Συμφωνείτε με τις απόψεις του κ. Πάγκαλου και του κ. Βερελή για υπουργούς κοινής αποδοχής;

Και οι δύο είναι σοβαροί άνθρωποι και πολιτικοί με κύρος και οι απόψεις τους έχουν αξία. Απλώς εμένα δεν μου αρέσουν οι “μισές δουλείες”.

Ποια είναι η άποψή σας για τις δηλώσεις του κ. Γ. Παναγιωτακόπουλου για την ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ ως κόμμα;

Οι οργανωτίστικες αιτιάσεις πάντα με άφηναν ψυχρά αδιάφορο.