ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ”
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
“ΠΙΤΕΣ”
Έρχονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή – σαν τις Αλκυονίδες μέρες. Αλλά καμία σχέση. Κάθε άλλο μάλιστα: δεν προοιωνίζονται την άνοιξη στην πολιτική αλλά το χειμώνα. Από την επόμενη της Πρωτοχρονιάς μέχρι το Μάρτιο το ίδιο σκηνικό, τα ίδια πρόσωπα, η ίδια φαρσοκωμωδία, στο λεκανοπέδιο κυρίως.
Κάποτε η «κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας» ήταν πολιτιστική ψηφίδα με τη δική της εσωτερική δύναμη. Οι άνθρωποι μιας συνομοταξίας ή όσοι είχαν κοινή καταγωγή και ίδια ενδιαφέροντα επέκτειναν σε δημόσιο χώρο ένα κατεξοχήν σπιτικό έθιμο, για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ευχηθούν με ειλικρίνεια και να διασκεδάσουν.
Από την ώρα που μπήκαν στη μέση οι πολιτικοί, το έθιμο ευτελίσθηκε και εξέπεσε σε σύναξη τοπικών παραγόντων. Οι τοπικές οργανώσεις των κομμάτων άρχισαν να κόβουν πίτες! Καμία σχέση με τους πολίτες και τους απλούς ανθρώπους. Τα κατά τόπους κομματόσκυλα διοργανώνουν μία συνάθροιση ομοίων τους και προελαύνουν οι πολιτικοί για να ψηφοθηρήσουν.
Σταδιακά η διάβρωση του εθίμου από την πολιτική σκοπιμότητα επεκτάθηκε σε σωματεία και συλλόγους, σε εθνικοτοπικές οργανώσεις και κοινωνικές ομάδες. Η τελετή κοπής της πίτας αυτών των φορέων αρκετά συχνά εξελίσσεται σε παρωδία. Βουλευτές με αρπακτικές επιδιώξεις – και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία – αποτυχόντες πολιτευτές και ενδιαφερόμενοι να πολιτευτούν στο μέλλον παρίστανται για λίγο, υποκρίνονται και αναχωρούν για να προλάβουν την επόμενη κοπή. Στη Β’ Αθήνας ειδικά αυτό είναι επάγγελμα!
Μέχρι στιγμής οι βουλευτές που αντιστέκονται στον πειρασμό της πίτας είναι ελάχιστοι. Ο πιο σταθερός αυτή τη χρονιά είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Σπανίως εμφανίζεται στις τελετές που κόβουν φέτες ό,τι έχει απομείνει από πολιτική αξιοπρέπεια. ‘Η δεν εμφανίζεται καθόλου. Για όποιο λόγο και αν το κάνει, έχει αξία. Εκλογικά θα το πληρώσει σε σταυρούς προτίμησης. Αλλά στην πολιτική ισχύει αυτό που έλεγε ο Πολωνός λογοτέχνης Στανισλάους Λεκ: «Προϋπόθεση της αθανασίας είναι ο θάνατος».
|
|
